Geintje moet kunnen, vindt Steff. Op zijn vorige album keek de Rotterdamse rapper vooral naar zichzelf en wilde hij vragen stellen. Nu is hij terug en pakt hij ouderwets de concurrentie aan met vocale branieschopperij. Hij speelt met taal, is onverschillig als altijd en zet zich al punchline voordragend af tegen alles waar hij geen ‘ene voortplanting’ om geeft.
“Ik ben wit maar ik reed zwart / Je bent geen Super Mario, waarom speel je dan die race-kart?”, klinkt er in Echt Nep, gevolgd door de ad-lib die zowat de hele rapscene al eens gebruikt heeft: “Skrrt!” Dat hij het geluidje zelf maakt na een line waarin hij het nota bene heeft afgekraakt is exemplarisch voor het hele album. Steff heeft evenveel zelfspot als dat hij schijt heeft aan (de mening van) anderen.
“Iedereen die is opeens zo gevoelig”, rapt hij over de oversensitieve en egoïsitische wereld waarin hij leeft. Tijd voor zielepieterij heeft hij dan ook weinig: “Dit zijn suicide-hotlines, hang jezelf maar op… doei!” Iedere zin kan zulke fraai gevonden woordspelingen bevatten. Het mooie is dat de luisteraar altijd op zoek kan naar de achterliggende gedachte. Het zijn niet louter taaltrucjes die Steff toepast; al dan niet subtiel verwerkt hij er ook vaak kritische boodschappen in. Hij komt terug op het ‘huis in Marrakech’ dat hij al benoemde in het interview dat we vorig jaar met hem deden, en wil je drillen, moet je dat lekker in Chicago gaan doen.
“Deze dagen is het moeilijk om de man te zijn / soms dan maak je nog wat mee, maar de kans is klein”, geeft hij weer op zijn eerste full length sinds de coronapandemie. Wat doe je als de aarde zowat is gestopt met draaien? Een krater erin slaan met keiharde punchlines. Dat doet hij met EZG, Steen en Roelie Vuitton, en met Diggy Rast zoekt hij de funk op. Joligheid alom wanneer hij het woord redenatie weet te verbasteren naar Ray de Nazi en een uitspraak bij bruine Brabanders in de schoenen schuift: “Black Lives Matter, witte nie?” Een glimlach is op zulke momenten moeilijk te onderdrukken.
De hosting-skills van DJ Friss en de funky productie omlijsten precies wat Steff wil zijn. Een zichzelf niet al te serieus nemende mc, die ook de rest van de scene niet serieus neemt. Er zijn knipogen naar de oeuvres van Ludacris, Snoop Dogg en Eminem. Met hiphopclichés wordt genadeloos afgerekend op Geintje Moet Kunnen, en ook met alles wat er tegenwoordig volgens de Infected-stal bij hoort. De like and subscribe-cultuur, de cancel culture en dameskleding dragende rappers en festivalorganisatoren krijgen er zijdelings ook nog even van langs van de featurings. Steff verpakt niet zomaar nonsens in woordspelingen, en dat wordt iedere luisterbeurt van Geintje Moet Kunnen een beetje duidelijker. Zo’n plaat die je kunt blijven uitpluizen.
Stream:
