Sta even stil: 4 & 5 mei

Op 5 mei vieren we met zijn allen in Nederland dat we in vrijheid kunnen leven. Ongeacht politieke voorkeur, sexuele geaardheid, ras, geslacht etc. En muzikale smaak, ook zeer belangrijk voor ieders persoonlijke onplooiing. Wat voor ons vooral lekker veel HipHopInJeSmoel betekent. Ons zegje mogen doen op het forum. Shit is puur en bananuh.

Voor de meesten in onze samenleving is vrijheid een vanzelfsprekend iets. We kunnen er ongestraft op los ouwehoeren wie wel en wie niet goed is. Of wie een sell out en wie real is. Heerlijk (slap)zinnig geouwehoer die onze geest slijpt en vormt. Dit kunnen doen is wel een luxe. Een luxe die met extreem veel geweld bevochten is.

Op 4 mei staan we om acht uur ’s avonds slechts twee minuten stil bij iedereen die zijn of haar leven gegeven heeft, of heeft bijgedragen omdat wij vrij kunnen zijn. Het gaat niet alleen om de strijd gedurende de Tweede Wereld Oorlog. Maar vrijheid in het algemeen zoals staat vastgelegd in jouw en mijn universele rechten van de mens (www.UN.org). Dat wilt dus ook zeggen, wat mij betreft, dat we stil zouden moeten staan bij een Kwakoe en Kompein. Naast X, Biko, Robert Kennedy, Che en King. En nog vele anderen. Als deze namen jou als lezer niks zeggen, dan zou je echt even stil moeten zijn.

Anno nu is de moslimgemeenschap gebombardeerd als de nieuwe publieke vijand. Zoals de joden in de jaren dertig van de vorige eeuw. Herdenken deden we zodat we nooit zouden vergeten. Nog zo één: geschiedenis herhaalt zich. Of was je die vergeten? Laten we daar ook even bij stilstaan.

Ondanks dat we in vrijheid ons zegje kunnen doen, bestaat het kankergezwel racisme nog steeds. En is op zijn Hollands zo lekker achter de ellebogen dagelijks aanwezig. Iedereen heeft zo zijn ervaringen. Hier volgt één van mij. Spreken is zilver, zwijgen is goud. Maar wie denk je nou werkelijk voor de gek te houden? Ik preek. Op 4 en 5 mei herdenken en vieren we One Love!

De dag dat een vader leerde tellen

Terug in de tijd naar 2005. In de Amsterdamse fotospeciaalzaak Fotoshop Sunset (onderdeel van de Camex/Fimex groep) in de Rijnstraat draait het om de verkoop van fotocamera’s en toebehoren. De zaken gaan langzaam, diverse lege schappen vullen de winkel. De twee medewerkers met een hart voor fotografie hebben, om de de winkel aan te kleden en de lege ruimtes op te vullen, eigen fotowerk ingelijst en opgehangen. Natuurfoto’s van D. van der E. Muziekfoto’s en portretfoto’s uit het dagelijks leven van Auke van der Hoek alias AQ.

D. werkt er omdat het een makkelijk baantje is dat hem niet stoort bij zijn ontwikkeling als natuurfotograaf. Waarbij de personeelskorting mooi meegenomen is. Auke werkt er omdat hij van de IND een vast contract nodig heeft van vijf jaar om een verblijfsvergunning te krijgen voor zijn buitenlandse vrouw uit Kameroen, Afrika. Hun zoontje, Jelle, drie jaar oud, heeft een Nederlands paspoort. Zonder een vast contract wordt de moeder teruggestuurd, dus is het voor Auke die vijf jaar uitzitten voordat hij verder kan met zijn gewenste loopbaan.

De derde man, de bedrijfsleider R.G., is een man waarmee de eerder genoemde personeelsleden het moeilijk mee kunnnen vinden. “Kinderen hebben niks te willen” is een vaak gehoorde uitspraak van hem nadat het onderwerp kinderen aan bod is gekomen. Toekomstplannen van D. en Auke worden vaak voorzien van de opmerking “We zijn loonslaven en hebben hier te werken tot ons AOW.” Tot verbazing van ieder die het mag horen, zijn deze uitspraken echt gemeend vanuit zijn hart. Uit onmacht, met de mantel der liefde, negeren de twee verkoopmedewerkers de uitspraken en levensinstelling van hun leidinggevende collega. Ze maken er maar het beste van voor zolang het duurt.

Op een donderdagochtend komt Auke de winkel inlopen en ziet D. wegdraaien van van de bedrijfsleider, met een gezicht vol afschuw. “Dat kan je niet maken. Dat kan je niet zeggen!” Dat zijn de woorden die hij nog toevoegt aan de bedrijfleider. Aan het eind van de dag komt R. aan de andere kant van de toonbank tegenover Auke staan. Waarop het volgende gesprek plaatsvindt:

R.: “Auke. Het negergehalte in deze winkel is te hoog.”
Auke kijkt op vanuit een vaktijdschrift met een kop koffie in de hand.
Auke: “…?!?…”
D. kijkt Auke aan. Auke kijkt D. aan. D. heeft een blik op zijn gezicht met een uitdrukking die Auke waarschuwt: ‘Wat je nu gaat horen is te waanzinnig voor woorden.’
R: “Het negergehalte in de winkel is te hoog. Kijk: leuk en aardig dat jij hier de winkel probeert aan te kleden met foto’s. Maar er staan te veel negers op.”

Hij wandelt de winkel door en wijst de muziekfoto’s aan, waarvan letterlijk twee artiesten tot het negroïde ras behoren: DJ TLM (de DJ van Brainpower) en Rahzel. De muzikant van het aziatiesche ras, DJ Rockid van Koreaanse afkomst, wordt becommentariseerd door R. met de woorden: “O.k. geen neger maar wel een Chinees.”
En dan wordt er stil gestaan voor de foto van de blanke muzikant, DJ Oh Jay. “Das een blanke, maar die wilt neger zijn: nog erger.”
Vervolgens wijst hij naar een foto in lijst met drie aangetrouwde nichtjes van Auke, de tien, elf en twaalf jarige Kadoh, Quinta en Andin.
R.: “Neger, neger, neger!”.
Het vaktijdschrift op de toonbank absorbeert de gemorste koffie. De monoloog gaat door.
R: “Het negergehalte is gewoon te groot in deze winkel. Kijk je hebt wel een leuk kind. Maar het is wel een… je weet wel.”
Auke: “…”
R.: “Dat wilde ik je even zeggen.”

Op die dag heeft Auke tot honderd leren tellen. Elke dag opnieuw. Van tien tot honderd. Op de dag dat hij niet meer een vast contract nodig had om aan de eis te voldoen van de IND, nam hij ontslag en ging in dienst bij de gevaarlijkste concurrent van de winkel: Media Markt Amsterdam.
Op een dag zat hij als vloerverantwoordelijke aan het bureau van zijn afdelingsverantwoordelijke T. T., die kort daarvoor Auke’s vriend M. V. had opgevolgd. Twee collega-verkopers lopen voorbij, F. (van Molukse origine) en R. (van negroide Frans-Guyanese origine).
De afdelingsleider T.: “Kijk: die kunnen nooit meer worden dan vloerverantwoordelijke. Te lui, te dom. Ze zijn zwart, wat wil je dan? Haha.” Drie andere afdelingsleiders kijken mee, lachen mee. Auke kijkt zijn tweeëntwintig jarige afdelingsleider recht in de ogen aan. Lacht niet. Het enige twee woorden die uit zijn mond komen zijn:
“Eénennegentig, tweeënnegentig…”

Geplaatst door bowie op 4 mei 2008