Hij neemt je mee naar de pioniers van hiphop. Afrika Bambaataa van de Zulu Nation legt uit dat hij de naamgever is van hiphop, Doug E Fresh claimt de eerste beatboxer te zijn en KRS-One belicht dat battling al plaatsvond onder slaven. Als je een objectief en chronologisch document verwacht, dan kom je bedrogen uit. De docu bevat tevens geen archiefmateriaal van de artiesten, maar is louter een terugblik. Dit is een gemiste kans. Als je nog nooit van MC Lyte hebt gehoord, dan zou het wel zo prettig zijn om oude beelden te laten zien ter illustratie. Ice-T biedt diverse rappers als Immortal Technique, Joe Budden, Chino XL en Kanye West wel de ruimte om indrukwekkende acapella’s te spitten.

 

The Art of Rap is Ice-T’s persoonlijke reis van de oost- naar de westkust, waarbij hij inzoomt op de inspiratie, presentatie en schrijfwijze van rappers. Het levert aardige inzichten op. Wanneer Rakim aan een tekst begint zet hij eerst 16 stippen onder elkaar, waarbij elke stip een bar is. Als het om inspiratie gaat, dan blijkt dat rappers voornamelijk elkaar inspireren. Eminem vertelt dat toen hij Treach van Naughty by Nature hoorde rappen in Yoke the Joker, hij destijds zo onder de indruk was, dat hij een zomer lang niet meer kon schrijven.

 

De montage is zowel losjes, rauw als gelikt. Je wordt enerzijds getrakteerd op prachtige helikopterbeelden van New York, Los Angeles en Detroit. Anderzijds wordt Q-Tip van A Tribe Called Quest op een drukke straat geïnterviewd. Het is vragen om problemen. Passanten blijven staan en pakken hun mobieltje om het tafereel vast te leggen. Ice-T verzoekt de toeschouwers vriendelijk doch dringend om door te lopen. Waarom wordt zijn interventie er niet uitgeknipt? Het onderstreept het karakter van de hoofdpersoon, namelijk Ice-T zelf. Hij heeft het eerste en het laatste woord. Hij doet de voice-overs, je ziet hem in beeld als hij interviewt en de docu eindigt met een acapella van zijn hand. En waarom niet? Hij is een gangsta-rap icoon van eind jaren tachtig en begin jaren negentig. Als Snoop wordt gevraagd welk nummer van een andere rapper is blijven hangen in zijn hoofd, dan noemt hij Six in the morning van, jawel Ice-T.

 

Terwijl de HIJS redactie nog napraat over wie er allemaal in de documentaire ontbraken (Beastie Boys, Das EFX, 50 Cent), is men in de Apollo bezig met een afterparty. Raekwon wordt vergezeld door Ghostface en dropt een paar prachtige Wu klassiekers. Chuck D is een geweldig spreker, maar solo komt hij niet overtuigend over wanneer hij Fight the Power rapt. Spierbundel Melle Mel (51 jaar!) slaagt er in zijn eentje wél in om sfeer te creëren in de halfvolle zaal. Uiteraard pakt Ice-T ook de microfoon en dropt hij onder begeleiding van DJ Evil E parels als Six in the morning en Original Gangster. Het feest gaat nog even door. Er vindt nog een spontane reünie plaats van het Londense Hijack, maar het kan de redactie niet echt meer bekoren. Op weg naar de uitgang denk ik aan Busta Rhymes. Waarom zat hij niet in de docu? Ice-T zei het al bij de Q&A: “als je je favoriete rapper mist, wees dan niet getreurd want je ziet wel de favoriete rapper van jouw favoriete rapper.”