Problemen met zijn label Atlantic Records zorgden voor veel vertraging, maar in februari bracht Saiggidy dan ein-de-lijk The Greatest Story Never Told uit, zelfstandig.
Kan je ons wat meer inzicht geven in opnameproces van The Greatest Story Never Told?
“Haha, dat voelde als de opnames van Thriller. Ik als Young Michael die met Quincy Jones werkte. Wie krijgt nou de kans om een heel album met Just Blaze te maken? Niemand. Hij doet het net als ik voor de love. Contractueel was er niets vastgelegd. Onze mindstate was: ‘Laten we onze creativiteit bundelen en een dope album maken.’ We hadden een deal met Atlantic, maar zij zeurden maar steeds om een single terwijl wij iets hadden van: ‘Luister: we maken een heel album, we maken geen singles.’”
The Greatest Story Never Told zou eigenlijk in 2007 uitkomen. Heb je het gevoel dat je destijds je momentum hebt gemist?
“Yeah, ik heb een hoop gemist ja. Maar een hoop van die hype kwam door mijn rol als acteur in Entourage. Die serie blies enorm op in Amerika. Ik kan alleen geen grote ster zijn.”
Waarom niet?
“Ik zou dan vermoord worden. 2Pac was een Black Panther, zijn boodschap was te krachtig. Hij rapt over een ‘white mans world’ en verkoopt 4 miljoen platen. 4 mil-joen platen! De regering dacht daarom: 'we moeten van hem af. We kunnen ze (Afro-Amerikanen) niet laten denken als strijders, we moeten ze dom houden.' 2Pac is vermoord als ware het hoofd van de Black Panthers. Net zoals ze Martin Luther King en Malcolm X hebben vermoord. Wanneer je nieuw bent en mensen opruit, ruimen ze je op.”
Je hebt het over het ster zijn terwijl je dat niet kan en wil. Ben je daarom blij dat je niet, zoals je zelf zegt, ‘the real blow’ had in 2007?
“Nou, ik ben teleurgesteld dat mijn album toen niet uitkwam. Als iets niet volgens plan gaat, ben je teleurgesteld. Ik had makkelijk mijn album kunnen lekken toen, maar ik had een plan. Vier jaar lang heb ik het niet gelekt. Ik vecht voor mijn muziek en gooi het nu independent eruit. We hadden sowieso geen geld gemaakt bij Atlantic, dus daarvoor hoefde ik het ook niet te doen.”
“Kijk, de label versus artiest situatie is simpel: het label houdt al het geld van de record sales. Dat is hun geld. Dit is wat ze achter de schermen vertellen: ‘Wij geven al ons geld uit om van jou een ster te maken. Dus wij verdienen de opbrengsten meer dan jij. Zonder ons geld weten mensen namelijk niet wie jij bent.’ Atlantic heeft nog geen dollar marketingbudget aan mij besteed. Zij hebben alleen opnamebudget gegeven. Ik kwam niet met een single, dus zeiden zij: ‘Dan geven we ook geen marketinggeld.’”
Zoals bekend: het album dropte toch en werd goed ontvangen. Hoe zou je de periode na de release omschrijven?
“De laatste maanden zijn vooral leerzaam geweest voor me. Ik ben vader geworden van een dochter, wat natuurlijk ook een impact heeft op mijn groei als persoon. Verder heb ik een hoop geleerd over de business.”
Kan je daar een voorbeeld van geven?
“Sway (Sway & Tech) heeft me enorm geholpen bij de release van The Greatest Story Never Told. Hij heeft een hoop deuren voor me geopend. Ik heb veel ruzies gehad met collega’s die nooit publiekelijk bekend zijn geworden, niemand wist er van. Deze ruzies waren echter wel van invloed op mijn carrière en Sway heeft er veel van opgelost.”
Heb je een verklaring voor het feit dat je zoveel ruzies hebt (gehad)?
“Niemand vindt me tof in de business. Ik kijk naar sommige gasten en denk: jij bent niet wie je echt bent. En zij houden daar niet van. Zij geloven in hun zelf gecreëerde image, maar het zijn gewoon rappers. Hun image betekent niets meer op het moment dat een authentieke dude als ik daar wat van zeg.”
“Veel rappers kennen mijn verleden. Ze kunnen niet tegen het feit dat ik de kans had om een major record deal te tekenen en met Just Blaze te werken, terwijl ik dat verleden heb. Zij verheerlijken dingen die ik heb gedaan, terwijl ze het niet eens doen. Ze gooien gang sings, maar zitten niet eens in een gang. Ze proberen het drugsdealen te promoten, terwijl ze het nooit leefden. En ik leefde het, ik rapte erover. Luister maar naar Stocking Cap, een track die ik als 16-jarige schreef toen ik in de gevangenis zat. Nu wil ik juist het tegenovergestelde.”
Hoe kijk je dan nu terug op een track als Stocking Cap?
“Lastig. Je kan zeggen dat het een ‘slecht’ nummer is, maar eigenlijk zit zelfs in een gewelddadig nummer als dit wel een soort van boodschap: ‘If you mess with me, this is what I do.’ Dus ik geef jou de optie om mij met rust te laten. Als je met mij fokt, kun je het krijgen. Ik zoek zelf geen problemen.”
Kun je het echter wel begrijpen dat mensen sommige teksten tegenstrijdig vinden? In Stocking Cap zeg je bijvoorbeeld:
“You bad?
Keep kicking that soldier shit and I’ll unload a clip
Put a fucking hole in your DU-RAG”
Terwijl je op de The Greatest Story Never Told in Clap weer zegt:
“Clap your hands if you’re tired of hearing gunshots”
Hoe kijk je zelf hiernaar?
“Je kan niet ‘even’ een line uit een track halen en die 1 op 1 vergelijken met een andere. Soms kom je in situaties waar je geweld moet gebruiken, ook al wil je het niet. Ik heb het in Clap over zinloos geweld.”
Maar kan je begrijpen dat luisteraars dat verschil niet kunnen zien? Het is met name voor jonge fans lastig om dit verschil te horen.
“Als ze goed luisteren, kunnen ze dat verschil wel horen denk ik. Verder schreef ik Stocking Cap toen ik een ‘dumb kid without sense of life’ was.
Zou je Stocking Cap nu nog uitbrengen?
“Nee, nee, dat niet. Dit is wel een moeilijke vraag eigenlijk.”
Waarom? Is het confronterend voor je?
“Ja, ik besef dat er een dunne lijn tussen mijn teksten zit. Ik wil mensen geven wat ze nodig hebben, maar sommige nummers gaan ook over dingen die ik meemaak. Daarom vond ik het ook zo moeilijk om dit album uit te brengen. Mensen verwachten die thug shit van mij, maar dat alleen wilde ik niet doen. Daarom hou ik zo van 2Pac: hij kon heel goed die balans vinden waar wij het nu over hebben. Dat maakte hem zo speciaal.”
Als we bij het Stocking Cap/Clap voorbeeld blijven: het is wel duidelijk dat je anno 2011 anders denkt dan vroeger. Wat is het grote verschil tussen de Saigon van een paar jaar terug en die van nu?
“Mijn dochter. Zij is degene die het leven meer waarde geeft. Voor dit kleine meisje doe ik alles. Ik moet nu ook nadenken bij wat ik doe, want zij rekent op mij. Als ik iets doms doe, zou zij straks geen vader meer kunnen hebben. Een meisje dat opgroeit zonder vader? That sucks mayne.”
Je bent bewuster geworden?
“Jazeker, ook in mijn muziek. Ik zie het nu zo: je hebt als luisteraar een paar minuten van je leven om naar mij te luisteren. Dan zeg ik niet: ’I’m the most lyrical, I’m the dopest.’ Dat is zonde van mijn tijd. Als je een track van mij dope vindt, blijf je naar me luisteren. Iedereen z’n leven is waardevol, dus je moet mensen snel overtuigen en ze iets meegeven. Ik kan makkelijk met punchlines komen en over schietpartijen rappen. Dat heb ik voorheen ook gedaan, maar het is niet productief. Het kan me wel geld geven, maar geen goed geld. Ik wil geen geld verdienen omdat ik over iets slechts rap. Mijn album gaat goed en het geld dat ik ermee verdien, voelt als eerlijk geld en dat maakt me trots.”
Sta je als persoon nu ook meer achter de boodschap in je muziek?
“Ja, maar ik móet er ook achterstaan nu. Ik kan niet iets zeggen en dat niet leven, dan ben ik nep. Vroeger rapte ik wat ik leefde en dat doe ik nu nog steeds.”
Dus als ik jouw releases in chronologische volgorde van 2002 tot 2011 beluister, hoor ik eigenlijk jouw leven en groei als persoon?
“Yeah, it’s me. Veel andere muziek is image, marketing. Op Twitter zei ik laatst: ‘Maak een lijst van rappers met de naam van een automerk, een Italiaanse gangster of een kledingmerk.’ Een groot gedeelte van de game vernoemt zich naar dit soort zaken.”
En jij vernoemde jezelf naar een Vietnamese stad …
“Yeah, na het lezen van Wallace Terry boek Bloods: An Oral History of the Vietnam War, toen ik vastzat.
Ooit in Saigon geweest?
“Hahaha, nee. Het heet nu Ho Chi Minh, maar ik wil daar niet verdwaald raken man haha.”
Pics door Jamie Hoogland
