The Roots genieten sinds jaar en dag een vaste schare fans. Toch was iedere release een no-brainer, totdat in 2002 Phrenology uitkwam. Volgens sommigen was deze plaat een grote stap vooruit, terwijl anderen slechts achter hun oren krabden. Het experimentele geluid van het album kon niet iedereen bekoren. Twee jaar later kwam The Tipping Point uit, misschien wel het meest conventionele hiphopalbum dat ze tot dan toe gemaakt hadden. De liefhebbers van Phrenology zagen dit als een stap achteruit, maar anderen ervaarden het als een terugkeer naar de muziek waar The Roots het beste in zijn: hip hop.
Het was dus maar de vraag welke kant Game Theory op zou gaan: experimenteler of juist conventioneler. Zeker nu de band is overgestapt naar Def Jam, na jaren in de clinch te hebben gelegen met Geffen Records. Gelukkig is Game Theory een typische Roots-plaat geworden. De band heeft gekozen voor een gulden middenweg tussen de vorige twee albums. Game Theory is duidelijk een hip hop album maar heeft toch veel experimentele uitspattingen. Wat tijdens het luisteren opvalt, is dat er tijdens het werken aan dit album veel gebeurd is in zowel positieve als negatieve zin.
De positieve gebeurtenissen zijn terug te horen in het feit dat er na jarenlang knokken eindelijk afscheid is genomen van Geffen Records, waar de mannen al jaren tegen hun wil aan vast zaten. Tevens is de terugkomst van Malik B voor zowel de band als de luisteraars een prettige verrassing. Op Phrenology stond nog een nummer over het verliezen van Malik B aan de dope, maar hij is afgekickt en doet op een drietal nummers weer mee. Naast de terugkeer van deze oude bekende, is er op Game Theory ook een nieuw lid te bewonderen: Peedi Peedi, voorheen actief als rapper onder de naam Peedi Crakk, rapt mee op het nummer “Long Time Coming”. In eerste instantie zou de collaboratie niet verder gaan dan dit ene nummer, maar de samenwerking beviel zo goed dat Peedi inmiddels de nieuwste aanwinst binnen de crew van The Roots is geworden.
De grote tegenslag kwam uiteraard met de dood van J Dilla. ?uestlove, producer en drummer van The Roots, heeft jarenlang samengewerkt met Dilla. Het verdriet over het verlies van deze legendarische producer is goed terug te horen in de producties. Met als hoogtepunt (voor de luisteraar) een eerbetoon van 8 minuten waar fragmenten van Donuts, Dilla’s laatste album, door The Roots onder handen zijn genomen. Dit slotstuk is tevens het enige lange nummer op Game Theory. De andere nummers zijn allemaal tot tussen de 3 en 4 minuten. Dit heeft tot resultaat dat het jazzy geluid van vroeger compleet verdwenen is. Dat is toch wel erg jammer, want het gevoel dat je in een jamsessie zat als je naar The Roots luisterde, was toch wel één van de dingen die de oude albums zo leuk maakte.
Er zijn talloze dingen die ik nog zou kunnen vertellen over dit album, maar iedere liefhebber van kwaliteitsmuziek behoort deze plaat te beluisteren. The Roots is een band die vrijwel altijd sterk materiaal weet uit te brengen. Game Theory is daar zeker geen uitzondering op. Sterker nog, het nieuwe label en de nieuwe en teruggekeerde krachten lijken The Roots alleen maar sterker gemaakt te hebben.
Tracklist:
01. Dilltastic Vol Won(derful)
02. False Media
03. Game Theory
04. Don’t Feel Right
05. In The Music
06. Take It There
07. Baby
08. Here I Come
09. Long Time
10. Livin’ In A New World
11. Clock With No Hands
12. Atonement
13. Can’t Stop This
Meer info: http://www.theroots.com