Het succes van de The Roots in Nederland hebben ze grotendeels te danken aan hun onfeilbare live-reputatie. Ze waren volgens frontman Black Thought al 18 of 19 keer eerder hier, maar gezien de razende voorverkoop zijn we kennelijk nog steeds niet op ze uitgekeken.
The Roots bereikten in Nederland de top 40 met What They Do, _You Got Me _en hun hoogste notering; The Seed 2.0. Toch is er zelden een nummer op de radio of een clip op de televisie. En als The Roots wel airplay krijgen dan is dat 9 van de 10 keer inderdaad met ex-3FM-megahit The Seed 2.0. Absoluut niks mis mee, maar ze hebben zoveel andere kwaliteitsmuziek gemaakt. Ondanks deze geringe media aandacht weten The Roots maanden van te voren de Paradiso uit te verkopen. En niet één, maar twee achtereenvolgende avonden staat de tent propvol. Ik kan geen hiphop-act bedenken die dat al eens eerder deed. De HMH had waarschijnlijk ook wel vol gekomen, maar het siert de band dat ze twee maal in een club spelen in plaats van één maal in een fabriekshal.
Het voorprogramma van The Roots is een trio uit Los Angeles dat luistert naar de naam The Procussions. In september en oktober verzorgden ze in de VS al 16 maal het voorprogramma van A Tribe Called Quest. In november zijn ze, helaas zonder Tribe, vrolijk verder gaan touren in Europa. Ze waren ook al eens eerder in Nederland, namelijk tijdens een Stones Throw avond in Nijmegen. De tweede kans op een eerste ontmoeting blijkt grotendeels geslaagd. Na een originele, aandachttrekkende intro zijn het de licht getinte rappers Stro en Rez die indruk maken. Alle aandacht verschuift echter naar Mr. J. Medeiros wanneer hij zijn couplet start. Het overduidelijk zichtbaar kleinste lid van The Procussions heeft een hoge, schelle stem waarmee hij schreeuwend kan zingen. Wanneer hij rapt heeft het wel wat weg van Ad Rock (Beastie Boys). Hij gaat volledig op in de muziek en zijn bewegingen lijken afgekeken van Queen’s voormalige zanger Freddie Mercury. Halverwege de show mogen de zichzelf in het zweet gewerkte MC’s een moment rust nemen tijdens een latex strakke turntable-showcase. Al met al zijn The Procussions een redelijk verrassend en vermakelijk voorprogramma waarbij alle drie de MC’s redelijk overtuigen en passend bescheiden blijven: “It’s okay, if you never heard of us.”
Niet lang nadat de stembussen in Nederland gesloten zijn doven zo goed als alle lichten in de Paradiso. Alleen het mijnwerkerslampje in de afro van ?uestlove en de mic van Black Thought zijn aan. Het is ‘back to basics’ met enkel drums en een rijm om te bewijzen dat de Tariq Trotter geen uitgebreid instrumentarium nodig heeft om dope te klinken. De frontman blijft stijf in het midden van het podium staan terwijl hij uitermate strak en voorzien van een aardige ‘reverb’ het 3 minuten durende, onafgebroken en refreinloze Web de zaal in sodemiedert. Dit is niet de hiphop-band die het publiek vanavond dacht te gaan zien, dit is hardcore hip-hop. Een gewaagd en ijzersterk begin van hun eerste Paradiso-avond van de Game Theory-tour.
Wanneer de andere vier bandleden bij hun instrumenten staan, beginnen ze aan een hele rits tracks van hun laatste album. Ook van hun één na laatste album _The Tipping Point komt redelijk wat voorbij (_Star/Pointro, Don’t Say Nuthin’, Stay Cool, en het eerder genoemde Web). Van een briljant album als _Do You Want More ?!!!?! _horen we helaas alleen Mellow My Man. De tweede rapper van The Roots, Malik B. is tijdens deze tour “still missing in action” en daarom neemt Black Thought de raps op laatstgenoemde track zonder probleem over. _You Got Me _eindigt vanavond niet met een drum & bass ritme, maar met een hartverscheurende gitaar-solo van de excentrieke Captain Kirk. Zijn snaren vertellen het verhaal van een door liefde gebroken jongeman die langzaam de kracht weer vindt om op te staan. Hij klimt uit zijn dal en schreeuwt uiteindelijk van de daken dat zijn ex kan doodvallen. Er is voor alle bandleden van The Roots een enorme vrijheid om te laten zien hoe goed zij hun instrument beheersen. Ze geven de zaal niet alleen een percussie-, bas-, gitaar- en keyboardsolo, maar mogen ook nog eens de nummers uitgebreid aan elkaar weven. Dit gebeurt te vaak, duurt te lang en haalt zo de vaart uit de show.
De toegift The Seed 2.0 mist, net als meerdere nummers deze avond, richting in het refrein. Het “I push my seed in her bush for life” verliest vanavond een groot deel van zijn kracht. De show wordt afgesloten met de bekende jukebox van The Roots waarbij ze hun zeer gevarieerde inspiratiebronnen bloot geven. De nummers zijn herkenbaar en grotendeels dansbaar en dus staat de zaal te schudden. Misschien hadden ze dit beter een plaatsje halverwege de show kunnen geven. Na bijna twee uur rocken is de koek op. De mensen die niet genoeg hebben aan de meegebrachte merchandise blijven staan, want er vliegen nog lang handdoeken en gesigneerde drumstokjes de zaal in. Het old school oranje trainingjasje van het Nederlands elftal blijft wel om het bovenlijf van ?uestlove zitten. Ondanks de eerder genoemde kritiek blijft The Roots live iets om naar uit te kijken.
Fixtures:
Hoogtepunt: Het openingsnummer
Dieptepunt: Ik mis Rahzel en Scratch
Bier: 2,10 euro
Wc: gratis
Garderobe: 1 euro
Merchandise: Binnen lagen er cd’s en shirts, buiten kon je bootleg posters kopen
Fotograferen: Nee, maar zie dat maar te voorkomen met al die mobieltjes
Geluid: Ik blijf er over zeiken
Bezoekers: Uitverkocht
Showtime: 21.15 uur
Curtains closed: 23.05 uur
Damage: 25,00 + lidmaatschap
Cijfer: 8
