Roc Marciano – Reloaded

Uit een klaarstaande Lexus met eikenhouten interieur stappen drie vrouwen met een zandloperfiguur en een afro waar Pam Grier jaloers op zou zijn geweest. Ze reiken hem, met ogen dronken van begeerte, een fles Hennessy aan, waaruit hij direct een slok neemt zonder met zijn ogen te knipperen. Hij stapt op smetteloze suede sneakers, een model waarvan je niet eens wist dat ze al uit waren, de nachtclub binnen en verruilt zo de gure buitenlucht voor de drukkende warmte waarin hij verwacht wordt. Hij knipoogt en legt een bolle zak coke, puur als witte sneeuw, op een tafel waar een gevulde champagnekoeler voor hem klaar staat. Zijn naam is Roc Marciano en dit is zijn wereld.

Het is lastig je voor te stellen dat deze man ooit een relatief onzichtbare luitenant in Busta Rhymes z’n Flipmode Squad was, de crew die Busta om zich heen bouwde nadat hij Leaders of the New School verlaten had en zijn solocarrière goed op gang was gekomen. Roc Marciano werd er zelfs in de nadagen van de crew pas bijgehaald, rond de eeuwwisseling, als vervanging van Lord Have Mercy. Die had de uiteindelijke teloorgang waarschijnlijk al eerder aan zien komen en inmiddels eieren voor z’n geld gekozen.

Een paar jaar later had Roc echter een werkrelatie opgebouwd met Pete Rock, en hoewel hij commercieel nog steeds weinig zoden aan de dijk zette, pakte die combinatie creatief zeer succesvol uit. Op de sfeervolle, lome soulloops van de ‘chocolate boy wonder’ vond hij zijn eigen geluid; ze pasten namelijk uitstekend bij het uitgekiend nonchalante en schijnbaar terloops gerapte machismo van Roc Marciano. Een flow die geen woord te veel bevat en toch bedrieglijk vernuftig in elkaar steekt. Check dit fragment uit 20 Guns er maar eens op na: I’m like Clooney/ in ghetto jewelry/ Polo Uzi/ the stone I threw you was a Ruby/ I move smoothly/ Roll a doobie in the jacuzzi/ after the movie/ She asked to do me/ I replied absolutely. Er wordt een beeld van de persoon geschetst, zijn manier van handelen wordt zowel globaal beschreven als met details ingekleurd en er zit ook nog een stukje dialoog in verwerkt. Dat alles in heerlijk van de tong rollende zinnen die bol staan van de interne rijm en continu dezelfde klank aanhouden zonder dat ‘t een seconde vergezocht of geforceerd klinkt. Je kunt een klein boekwerkje volschrijven met het aanduiden van dit soort momenten, Reloaded laat ze bijna onafgebroken de revue passeren.

Roc Marciano maakt muziek die voer is voor nostalgici. De tracks klinken allemaal onderkoeld en rauw en sluiten qua geluid prima op elkaar aan. Niet vreemd als je ziet dat het gros ervan van de hand van Roc Marciano zelf is. De soulsamples en flarden filmdialoog zetten, hoewel iets meer variatie prettig geweest was, de sfeer treffend neer. Mensen die met weemoed terugdenken aan de boombap van de vroege tot late jaren 90, kunnen hier in ieder geval hun tanden op stuk bijten. Roc Marciano zelf heeft warme gevoelens voor een ander tijdperk: de jaren 70. Dat blijkt onder meer uit de track 76, een verwijzing naar een jaartal waarin hij zelf nog niet eens geboren was. Reloaded klinkt dan ook zowel tekstueel als muzikaal als een bijzonder gruizige kruisbestuiving van de meest vuige blaxploitation films en typische New York gangsta rap. Als de door Isaac Hayes geportretteerde Truck Turner iemand uit de click van Mobb Deep was geweest zou hij ongeveer zo moeten klinken.

Roc Marciano zet in zijn tracks een beeld neer van een New York waarin mannen nog mannen zijn, Roy Ayers op iedere straathoek klinkt en gangsters volgens een erecode handelen. Zelf is hij uiteraard de hoofdrolspeler in dat verhaal, een verhaal dat nooit de hitlijsten gaat bestormen, maar dat hij simpelweg moet vertellen omdat het zíjn verhaal is. Met die compromisloze houding, uitstekende techniek en ijskoude stijlvastheid is Roc Marciano meer dan de zoveelste ‘throwback-rapper’ die uitsluitend muziek maakt voor verzuurde luisteraars die denken dat hiphop dood ging toen Rawkus Records uit elkaar viel. Roc Marciano brengt niet New York terug. Binnen hiphop is Roc Marciano een subgenre op zich.

Tracklist

  1. Tek To A Mack [Produced by Roc Marciano]
  2. Flash Gordon [Produced by Alchemist]
  3. Not Told feat. Knowledge Pirate and Ka [Produced by Roc Marciano]
  4. Pistolier [Produced by Alchemist]
  5. Thugs Prayer Pt. 2 [Produced by Roc Marciano]
  6. 76 [Produced by Roc Marciano]
  7. We Ill [Produced by Roc Marciano]
  8. Deeper [Produced by Roc Marciano]
  9. Death Parade [Produced by Roc Marciano]
  10. 20 Guns [Produced by Roc Marciano]
  11. Peru [Produced by Roc Marciano]
  12. Thread Count [Produced Q-Tip]
  13. Nine Spray feat. Ka [Produced by Ray West]
  14. Emeralds [Produced The Arch Druids]
  15. The Man [Produced by Roc Marciano]
Geplaatst door bowie op 20 december 2012