Zes jaar na haar doorbraak dropt DeJ Loaf haar debuutalbum en dit vinden we ervan

DeJ Loaf maakt al een jaar of zes geluid. Toen Drake haar lyrics gebruikte als Instagram-caption, ging de jongedame viraal zoals het maar gaan kon. Toch duurde het even voordat ondergetekende om was; die langgerekte en soms zeurderige flow moest even landen, maar dankzij de onderwerpen die de rapster uit Detroit aankaart, werd het een match. Nu is er eindelijk haar debuutalbum Sell Sole II. Dat blijkt een voortdurende zoektocht naar zichzelf als artiest.

Laten we vooropstellen; het is een verademing dat er een vrouwelijke mc is die er daadwerkelijk trots op is dat ze een vrouw is. Ze is geen gangster, geen bimbo en heeft niet het schoonheidsideaal, maar is ook weer niet one-of-the-guys. Haar nummers gaan over liefde, familie en pijn; het missen van haar oma, hustlen op de straten van Detroit, haar met muziek verdiende geld spenderen met en aan haar moeder en een rolmodel willen zijn voor de jeugd. Haar lyrics zijn gevuld met doordachte uitspraken, maar is verre van backpack-rap te noemen. DeJ Loaf zit altijd ergens in het midden, en dat is precies waar ze op haar debuutalbum niet lijkt te willen veranderen.

Dat maakt haar album niet per sé slecht. Elk detail, van de fijne productie tot de gekozen featurings, is met precisie gecureerd. Veel van de tracks kabbelen voort; de stem van DeJ Loaf alleen is simpelweg niet hypnotiserend genoeg om de aandacht er langdurig bij te houden. Maar net wanneer je dreigt weg te dromen duikt bijvoorbeeld Big Sean op, die met zijn luie delivery wat richting haar stijl beweegt. Dat motiveert DeJ Loaf om op IDK een tandje bij te schakelen en wat meer energie in haar flow te gooien:

“Baby, I’m a dog, Mike Vick shit / Want smoke? Meet me at the QuikTrip / Bitch, time up, you’re evicted / Where’s my competition? Crickets!”

Het zijn zulke stevig aangezette momenten die het album maken. Op Tap In werkt ze samen met jonge Detroit-spitters 42 Dugg en Sada Baby, om de mensen die via het wereldwijde web willen haten terug naar hun zolderkamer te wijzen. Dat doen ze op een fijne trapproductie. Met Rick Ross zoekt ze ook de wat hardere beats op; op dezelfde sample die gebruikt werd in Zwangere Guy’s Daarom omhult ze met twee coupletten de weinig woorden nodig hebbende Ross.

“I know if I die today, they gon’ make sure I chart / Make sure these people hear my art (Whoa)/ been in the deep end, I been havin’ deeper thoughts / My grandma keep on callin’, that been heavy on my heart
Do you believe in black boss? / Don’t believe in shit but God, but that been heavy on my heart.”

DeJ Loaf doet haar gevoelens over haar buurt en haar langdurige come-up uit de doeken op goed geproduceerde beats, maar laat te weinig horen progressie gemaakt te hebben in haar rapskills. Simpele punchlines, ongecontroleerde flows en hier en daar met wat weinig vertrouwen ingerapte coupletten markeren haar debuut.

De naar DeJ Loaf’s eerste album is een lange geweest; ze verdween na een aantal EP’s en uitstekende featurings compleet in de luwte. Ze ging van Instagram om te beginnen aan haar eerste grote wapenfeit, het vervolg op de mixtape Sell Sole, waarmee ze in 2014 de aandacht van hiphopfans wist te grijpen. Met Sell Sole II laat ze horen er nog steeds te zijn, maar weet simpelweg niet te bevestigen wát ze wil zijn; zoetgevooisde r&b-zangeres (op het uitmuntende finalestuk met 6LACK) of venijnig rapster (Tap In). Als ze één van die twee richtingen zou kiezen en die stijl meestert, is er waarschijnlijk meer uit een volgend album te halen. Nu valt ze een beetje tussen wal en het schip.

Stream:

Geplaatst door bowie op 23 oktober 2020