YG klinkt weer als vanouds op zijn nieuwe album ‘Stay Dangerous’

Geen artiest die het oude vertrouwde westcoast-geluid van de jaren negentig zo fijn in een nieuw jasje kan steken als YG. De rapper komt uit het epicentrum van de Westcoast-rap en het bijbehorende g-funk-geluid -Compton!- en bracht gisteren zijn derde LP uit op het iconische Def Jam-label.

Samen met DJ Mustard -grotendeels verantwoordelijk voor dat nieuwe, lekker zittende jasje- bracht hij op zijn eerste album My Krazy Life een aantal gruwelijke bangers uit. My N*gga, Who Do You Love, I Just Wanna Party; allemaal nummers die ervoor zorgden dat de melodische stijl van Mustard zich uitbreidde over de rest van de wereld. Het was dan ook een gemis dat de producer zich niet bemoeide met opvolger Still Brazy uit 2016. Dat wordt nu ruimschoots gecompenseerd. Op het nieuwe album van YG, Stay Dangerous, tekent Mustard voor driekwart van de producties.

Juist die aanpak maakt het album goed. YG doet precies wat je van hem verwacht; met een eenvoudige benadering het bendeleven in Los Angeles schetsen op gepolijste producties, inclusief de consequenties die daarop kunnen volgen; problemen of buit. Het werkt nog steeds, en een Amerikaans gezegde luidt: ‘If it ain’t broke, why fix it?’ Dat gezegde kent hij zelf ook: “Pops told me to change up / But if I change up, they’ll say that I changed up”, rapt hij in opener 10 Times.

Toch is er iets veranderd ten opzichte van voorganger Still Brazy; YG ging op die plaat voor de eerste keer vocaal aan de haal met de politieke en maatschappelijke problemen van zijn thuisstad- en land. Dit keer is er niets als FDT, Blacks And Browns en Police Get Away With Murder te vinden. Op Stay Dangerous is het enerzijds ouderwets clubben dat de klok slaat, en anderzijds blijft de straat altijd lonken. En hoe kaal de beats van Mustard af en toe ook mogen zijn, vervelen gaan ze nooit; heftige 808’s, een lekkere baslijn, aangevuld met een hypnotiserend synth-melodietje en afgemaakt met scherpe snares, finger snaps of handclaps.

Het is het canvas waar YG het best op schildert. Het tempo gaat heel sporadisch even omlaag tijdens een track met Migos’ own Quavo en in outrotrack Bomptown Finest (waarin hij toegeeft dat hij niets zou zijn zonder zijn buurt en dat hetzelfde geldt voor JAY Z en Master P), maar het lekkerst klinkt de Compton spitter op een fijne bounce. Stay Dangerous is niet het meest introspectieve of inzichtelijke werk van YG, maar in ieder geval wel zijn meest zelfverzekerde.

Beluister ‘m hier en gooi er een blood walk uit terwijl je je W in de lucht houdt:

Geplaatst door bowie op 4 augustus 2018