De voornaamste reden is dat ik bijzonder weinig met zijn collega Alchemist heb met wie hij samen Step Brothers vormt. Uiteraard, in het verleden hebben ze prachtige tracks samen gemaakt, maar dat kwam volgens mij vooral omdat Alchemist deed waar hij zo goed in is: snoeiharde boombapbeats produceren. Tegenwoordig is de producer simpelweg niet meer zo bekwaam of doeltreffend als dat hij was. Zijn beats lijken kaler en repetitiever dan ooit en in bepaalde gevallen zijn ze niet minder dan ergerniswekkend. En dan is er nog iets dat mij stoort aan Alchemist: de beste man kan niet rappen. Dat is niet erg, ik kan ook niet rappen, maar doe het dan ook niet. Hij is moeiteloos de saaiste rapper die ik ken. Dat belooft weinig goeds voor Lord Steppington, het gezamenlijke album van EV en ALC.
Slechts één keer laat dit duo haar glorietijden herleven. Op de openingstrack More Wins. Een subtiele vocal sample en fraai uitgerekte, onheilspellende synths liggen daaraan ten grondslag. Een langzame beat die pakkend is, speels wordt door de toegevoegde scratches en daarom zo’n pakkende match is met Mr. Slow Flow himself (Evidence). Zijn licht nasale stem in combinatie met zijn ontspannen flow is aangenaam, datzelfde geldt voor zijn fraaie klankrijm en zijn eenvoudige stoner teksten: My thoughts are forming into sentences, no telling when this evolution sends it into exodus//I’m not just out for the reference, understood the getting is good, at least the present is.
Tot zover het enige hoogtepunt op Lord Steppington want de plaat is naast deze track vooral ongelofelijk eentonig en traag. De beats klinken inspiratieloos met dank aan de continu aanwezige gortdroge drumkits die veelal aangevuld worden door een arsenaal aan holle, onprettige geluiden. Neem Byron G, waar een lusteloos gitaarakkoord oneindig vaak wordt herhaald. Of het absolute dieptepunt Swimteam Rastas waar een claxon zo’n twee minuten lang de beat vormt. Hoofdpijn gegarandeerd. En of dat nog niet erg genoeg is, komt beroepschagrijn Roc Marciano op See the Rich Man Play een vervelend langzaam basslijntje vullen met binnensmonds gebrabbel.
Zo waardeloos als de beats zijn, zo waardeloos zijn ook de coupletten van Evidence en Alchemist. Dat Alchemist een dodelijk duf stemgeluid heeft, een stem zonder enige beleving en intonatie, is nog tot daar aan toe, maar dat Evidence dit niveau nauwelijks ontstijgt, is toch wel erg gênant. Het stemgeluid van de rapper klinkt hoger en nasaler dan normaal (wellicht toch teveel wiet gerookt dit keer?) en hij presteert het om zo langzaam te rappen dat hij een bejaarde spoken word artiest niet bij kan houden. En omdat de bars van de rappers steeds zo kort zijn en voorzien worden van flink wat adempauzes komt er maar geen vaart in Lord Steppington.
Dit album gaat moeiteloos de saaiste plaat worden van dit muziekjaar, een langere zit dan Lord Steppington is simpelweg niet denkbaar. De producties klinken als een file tijdens de zwarte zaterdag in Frankrijk, terwijl de raps even aantrekkelijk zijn als een curlingwedstrijd die vier uur duurt. Als dit relevante undergroundhiphop is, ben ik blij dat ik mainstreamrap ben gaan waarderen. Er zit namelijk meer muzikaliteit in de kleine teen van Chief Keef, of in het getatoeëerde ijshoorntje op de wang van Gucci Mane, dan in het gehele album Lord Steppington.
Tracklist:
01. More Wins
02. Dr. Kimble
03. Byron G (ft. Domo Genesis & The Whooliganz)
04. Legendary Mesh
05. No Hesitation (ft. Styles P)
06. Swimteam Rastas
07. Mums in the Garage (ft. Action Bronson)
08. See the Rich Man Play (ft. Roc Marciano)
09. Banging Sound (ft. Fashawn)
10. Step Masters
11. Tomorrow (ft. Rakaa Iriscience & Blu)
12. Draw Something (ft. Oh No)
13. Buzzing Away
14. Just Step
