Royal With Cheese – 1001 Nachten in het Land van Oz

Ruim tien jaar geleden begon hij met het maken van hiphop en na het uitbrengen van een groot aantal onlinereleases met zijn groep Redox (voorheen bekend als The Obnoxious) is de rapper/producer uit Oss terug met zijn eerste echte eigen plaat. Een 16 tracks tellend album, volledig door hemzelf geproduceerd en op ieder nummer kruipt hij ook achter de microfoon.

De over het algemeen chaotische beats hebben meer weg van een collage van geluiden dan van een compositie; alle puzzelstukjes zijn aanwezig (drums, bas, melodie) maar de muziek wil maar niet gaan lijmen. Elk sampletje lijkt iets anders te willen en dat maakt de plaat al vanaf het begin zwaar om naar te luisteren. Op een groot aantal nummers is er gekozen voor een live toevoeging in de vorm van gitarist F. Lukken, maar dit pakt niet echt goed uit. Later klinkt alsof er gewoon op record is gedrukt en de gitarist mocht doen waar zijn vingers zin in hadden. Nergens lijkt hij de noodzaak te voelen om een prettige melodie te spelen. De heer Lukken springt van rock- (Nooit Meer Terug) naar jazzakkoorden (Later), maar hij mist feeling met de lome hiphopbeats van Royal. Ook J. Pesulima die op Nooit Meer Terug reprise de gitaarpartijen voor zijn rekening nam, lijkt zijn rockachtergrond niet te kunnen verbergen en leidt met zijn licks en tricks meer af dan dat hij iets toevoegt aan het geheel.

Inspiratie is niet het probleem op 1001 Nachten in het Land van Oz, maar de uitwerking schiet op alle fronten te kort. Dat muzikale vrijheid lang niet altijd goed uitpakt, is goed te horen op de zang van het refrein van Waakliedje, dat in een compleet andere toonsoort staat dan de muziek. Tekstueel gezien heeft het album dezelfde problemen als muzikaal. De concepten zijn origineel (Klappertjespistolen gaat over het ‘oorlogje spelen’ van kinderen en Seth En De Stroman is geschreven als een sprookje), maar de uitvoering is gewoon te mager. Zinnen worden off-beat ingerapt om het maar te laten passen en rijmen alleen in de ruimste zin van het woord (Als je me zoekt, dan weet je me te vinden, ook al is het midden in de nacht, laat die telefoon maar rinkelen). Terwijl op andere stukken de rijm weer zo voorspelbaar is (Waarom droom je nog, het heeft geen enkel nut, je zit nu diep in de put) dat het lijkt alsof de rijmstijl van Royal eigenlijk niets meer is dan wat er toevallig in hem op komt. Wat dat betreft lijden de beats en de vocalen aan dezelfde kwaal, ze schieten alle kanten op en vormen nergens echt een geheel. Ook de uitspraak van Royal With Cheese voelt erg gekunsteld aan; de man uit Oss heeft een duidelijke zachte G, maar klinkt daarnaast als een mix van Amsterdams, Haags en sommige klanken lijken rechtstreeks uit ’t Gooi te komen.
Grote positieve uitschieter is Gezichtsbedrog dat eigenlijk volledig te danken is aan de bijdrage van Manu, die er op het gebied van tekst, stemgebruik en timing met kop en schouders boven uitsteekt. Neo is wat gastbijdrages betreft een goede tweede maar de rest van de mc’s (K-1 Kerbush, J-Bengo, Fritsie Bone en Borriegineel) komen qua niveau niet hoger dan dat van enthousiaste amateurs.

Al met al is dit een album voor de incrowd, Royal With Cheese is op geen enkel vlak een hoogvlieger, maar liefhebbers van experimentele rap moeten het misschien toch een kans geven. 1001 Nachten in het Land van Oz zou een leermoment kunnen zijn voor Royal, als hij beseft dat experimentdrift niet altijd voor een bijzondere uitkomst zorgt. Misschien weet hij in de toekomst zijn ideeën beter te kanaliseren en kan hij ons alsnog verbazen.

Tracklist:

01. Nooit Meer Terug
02. Voedsel
03. Fabels
04. Waakliedje ft. K1 Kerbush
05. Klappertjespistolen
06. Geven ft. J-Bengo
07. Hamerhoofdhaaienvinnensoep
08. Gezichtsbedrog ft. Neo & Manu
09. Later ft. Fritsie Bone
10. 1001 Nachten
11. Bhier
12. Seth En De Stroman
13. Een Vreemde Dwaalgast ft. Borriegineel
14. Draadloos
15. Geen Pijn Geen Gein
16. Nooit Meer Terug (reprise)

Meer info

Geplaatst door bowie op 25 januari 2013