Rock The Bells 2008 legendarische namen = legendarische avond?

Wat in Amerika een begrip is moet zich in Amsterdam nog bewijzen. Op papier is de line-up goed, maar zal het ook zo uitpakken? Én zal iedereen wel komen?

Voor de deur van de Heineken Music Hall staat rond half zeven een geweldige rij. Erger is dat die rij nauwelijks beweegt. Gelaten vullen de bezoekers de tijd met roken, drinken en ouwehoeren. Diegenen die wel op tijd binnen waren konden ondertussen rustig hun jas laten ophangen. Naast de garderobe op de 1e etage is de zogenaamde Meet & Greet Lounge waar voor de gelegenheid een mooi breed en laag podium is neergezet. De versterking aan beide zijden liegt er ook niet om. Dit wordt knallen! Het gebrek aan spotlicht op het podium en de overvloed aan licht in de zaal zorgt echter samen met de zeer prominent aanwezige Rabobank visuals voor een uitermate sfeerloos geheel. Ook het geluid blijkt te veel van het goede. Bij de eerste act The Fringe en in mindere mate bij Algerino (host QF is lekker op de hoogte: “Hoe heet jij ook al weer?”) is de muziek oorverdovend. Mensen zochten dekking zodat het drukker was in de gangen dan bij het NL-podium. De jongens van Zwart Licht gaven ondertussen een energieke show waarbij ze buurtgenoten M.O. & Brakko ook nog even wat ‘shine’ gunden. De deuren van het hoofdpodium bleven zonder opgaaf van reden langer dicht dan het tijdschema aangaf, dus toch nog maar even terug naar de lounge voor M.O.D.. Al na één track stapte de boomlange MC over de dranghekken het publiek in. Het gebrek aan dit publiek deed echter niets af aan de man zijn goede humeur. Zelfs de soundman kon op een complimentje rekenen. Na de bangers The Bilderberg en Tell Me haast ik mij naar beneden waar bleek dat legendes Erick Sermon en Parish Smith al aan hun set begonnen waren.

De korte duur van zowel de tracks als de gehele show en het gemis aan energie en vooral ook stemkracht bij Erick Sermon typeerden het optreden van EPMD. De gewenste classics kwamen zo ongeveer allemaal wel voorbij maar Parish verdient live een betere partner in rhyme en EPMD verdient meer dan 20 minuten.

Met een onnodige Lil’ John imitatie bracht Supernatural The Pharcyde naar het podium in de zogenaamde Black Box. De show van Imani, Bootie Brown, Fatlip en Slimkid Tré had alle energie, alle hits en Pack The Pipe, Oh Shit en I’m That Type Of Nigga! Fatlip ontkrachte zijn vermeende verslavingen aan crack en alcohol om vervolgens met de gehele Pharcyde danspasjes te doen op het refrein van Bobby Brown’s _ My Prerogative _: ""Everybody’s talking all this stuff about me / Now now why don’t they just let me live / I don’t need permission / Make my own decisions …" Uiterst vermakelijk in een tijd waarin de meeste rappers zichzelf veel te serieus nemen.

De show van De La Soul was zoals altijd van een hoog niveau. Hun gemoedelijke old school “Party over here” benadering kon weer op veel respons rekenen. Kanttekening is wel dat als je één De La show hebt gezien, je gelijk alles hebt gezien. In dit half uur op Rock The Bells was er alleen géén tijd voor megahits Me, Myself & I en Ring, Ring, Ring (Ha Ha Hey). Wel was er tijd voor een onaangekondigde gast. Met een lekkere freestyle op The Bizness presenteerde Pharoahe Monch zich aan Amsterdam. Zijn anthem Simon Says kon natuurlijk niet uitblijven. Misschien wel de best ontvangen track van de avond.

De aandacht verslapte niet bij de DJ-act van beatboxer Scratch (The Roots) en freestyle kampioen Supernatural. Aan het einde van de ‘Scratch and Supernat experience’ plakte de beatboxer m.b.v. een sampler en effectenpedalen een beat in elkaar waarop Supernatural een freestyle dropte over aangereikte voorwerpen. In no-time wist hij steeds met 4 ter zake doende lines te komen over een paspoort, winegums, sneakers, tampons, etc. Hiphop op z’n best!

Helaas kon dat niet gezegd worden van het optreden van Mos Def. Zijn performance begon nog veelbelovend met zijn 16 bars van de rauwe titeltrack van The Roots Rising Down maar zijn show kwam nooit van de grond. Uitermate traag en met veel onsamenhangend gezang brengt hij nummers van de platen die niemand heeft. Noem het gewaagd, noem het arrogant, ik noem het vooral een gebrek aan respect voor je fans als je je veruit meest succesvolle album zo links laat liggen. Géén Ms. Fat Booty, géén Mathematics, geen goed woord voor over.

De lichten dimmen en DJ Green Lantern test zijn microfoon en draaitafels. De witte limo is net 10 minuten geleden gearriveerd en Nas is ‘in the building’. Met alleen zijn DJ en opgenomen refreinen als back-up staat Nasir zijn mannetje op het grote podium. Zijn charisma, energie en ongelooflijk vette discografie zorgen voor de perfecte afsluiting van de avond. Als een Tazmaanse duivel raast Nas door zijn repetoire dat zo veel hoogtepunten kent. In dit tempo lukt het Nas om bijna iedereen volledig tevreden te stellen. Meer dan 50% van misschien wel het beste hiphop album allertijden; Illmatic en nummers als Nas Is Like, You’re Da Man, Hip Hop is Dead maar ook zijn verses op Phone Tap, Affirmative Action en Live At The Barbeque komen langs. De purist mist Ether maar dat alleen is geen reden tot klagen. Zoals gezegd heeft Nas geen tweede rapper meegenomen en geeft hij zich helemaal. Mooi om te zien maar na een half uur in de show begin je dat ook te horen. Zinnen worden niet helemaal meer afgemaakt of beginnen juist later. Waarom springt Green Lantern hem niet bij? Misschien omdat hij Made You Look aan moet zetten? Baaam! Met oog voor dramatiek ontdoet Nas zich hierna van zijn shirt en sluit hij af met One Mic. Volgens het tijdschema had Nas een uur de tijd maar exact om middernacht en drie kwartier na zijn eerste track verklaart Nas dat de show over is maar hiphop niet dood is.

Dat is gelijk ook één van de positieve conclusies die je na deze avond kan trekken. Een festival dat draait om Amerikaanse hiphop artiesten heeft ook anno 2008 nog bestaansrecht in Nederland. De opkomst viel zeker niet tegen en 80% van de shows ook niet. Het NL-podium was echter grotendeels geen succes. Pas na Nasty Nas verschoof de aandacht naar de lounge waar het gelijk weer zo druk was dat er tijdelijk niemand meer naar de 1e etage mocht. Vervelend als je jas op die verdieping in de garderobe hangt! De als hosts aangekondigde Supernatural en Scratch verschenen niet op het podium wanneer je het verwachtte en het ombouwen tussen de acts door verliep weliswaar snel maar allemaal in totale stilte. Een af- en aankondiging en een DJ tussen de acts door is toch niet te veel gevraagd? De rij bij de ingang was het gesprek van de avond. Echt zuur als je een uur voor aanvang van de eerste act in de rij gaat staan en dan alsnog de gehele show van EPMD mist! Ook het geluid was in beide zalen te vaak niet wat je verwacht van een ‘Music Hall’. Genoeg punten dus die ik graag volgend jaar verbeterd zou willen zien, want het is wel te hopen dat deze eerste legendarische avond ook in Nederland een jaarlijkse traditie gaat worden.

Fixtures:
Entree: € 47,50
Bier: 2, 3 of 4 muntjes (à € 1,25)
Garderobe: Jassen gratis en tassen 2 muntjes
Geluid: Te wisselvallig voor een ruime voldoende
Hoogtepunt: Simon Says als surprise track
Dieptepunt: De rij bij de ingang van anderhalf tot twee uur
WC: Gratis
Fotograferen: Nee, zelfs compact camera’s waren verboden
Merchandise: RTB t-shirts en standjes met cd’s, vinyl, tees & truien
Bezoekers: Geschat op 5000 man
Cijfer: 7,5

Geplaatst door bowie op 4 november 2008