Vier jaar lang gaf hij potentiële opvolgers de kans om de tijdelijk lege troon te bestijgen. Maar sinds de release van single Diet Coke wisten we het eigenlijk al; de koning van de coke-rap is terug. De langverwachte opvolger van moderne klassieker Daytona is er. Wie hoopt dat It’s Almost Dry zijn portfolio uitbreidt met nieuwigheden kan beter elders terecht.
“I might sell a brick on my birthday / Thirty-six years of doin’ dirt like it’s Earth Day, God!” Terrence Thornton alias Pusha T gooide de zinsnede ooit als uitsmijter de microfoon in op Numbers On The Boards. Nu is hij op precies die feestdag terug met een nieuwe plaat. Toeval? Dacht het niet. En hoewel het pas zijn vierde soloalbum is, is Pusha T al meer dan twee decennia een naam die opduikt in een hoop favorieten-lijsten. Op zijn nieuwe album horen we hem de kroon opzetten die hem zo goed past. De verhalen zijn bekend, we hebben ze allemaal al eerder gehoord. Waarom het dan toch leuk blijft? Simpel: niemand vertelt ze zo goed als hij.
Met een klassieke vier bar loop-instart is het meteen thuiskomen, als Push begint over Brambleton Avenue, de straat waarnaar hij de intro vernoede. Thuiskomen, omdat die vierdubbele herstart de signatuur is van Pharrell Williams achter de knoppen. Bij Daytona was Ye nog alleen verantwoordelijk voor de beats; dit keer krijgt hij hulp. En voor de Clipse die-hards is niets zo raak als Pusha’s narcotica-verhalen over een trippy Neptunes-beat. Het is de perfecte opening en een throwback naar een geliefd tijdperk uit Pusha’s carrière.
En daar houdt de nostalgie niet op. Diet Coke voelt aan alsof het van een mixtape uit het begin van het huidige milennium is geplukt, met daaraan toegevoegd de perfecte ad-libs uit een zelfopgenomen video van Fat Joe. Überhaupt maakt ‘chop-up-the-soul-Kanye’ zijn terugkeer op It’s Almost Dry. Voor Dreamin’ of the Past legt Ye Donny Hathaway’s versie van Jealous Guy op de snijtafel, met een geweldig resultaat. Hoe richting- en visieloos zijn couplet is, zo in zijn prime is Ye wanneer hij achter de boards zit. Dan legt Pusha T vocaal gezien toch wat meer gewicht in de schaal. Die schept op de vrolijkstemmende sample op over dat de enige keer dat hij beroofd werd, tijdens een awardshow was.
Van zulke memorabele zinnen heeft Pusha er weer genoeg. Het regent dan ook quotables. Op een atypisch zoemende bas in Just So You Remember, bijvoorbeeld: “The purest snow, we were selling white privilege.” Of in Call My Bluff: “Your favorite rapper’s dressing like Comic-Con!” En heerlijk pocherig een groot merk kleinmakend als hij voor de eerste keer naast JAY Z rapt sinds Drug Dealers Anonymous uit 2016: “The B in the center of that left and right wing / The only time you’ll ever see me next to Breitling.”
Zijn kille flow is een sluipmoordenaar, de honger spat van de zinnen en hij heeft nog altijd het vermogen om een killer-bar te schrijven. Toch dipt It’s Almost Dry na de eerste single. Rock ‘N Roll zal waarschijnlijk alleen de boeken ingaan omdat het voorlopig de laatste samenwerking is tussen Kanye en Kid Cudi. En buiten het feit dat de stemmen van King Push en Lil Uzi Vert, Don Toliver en Pusha T mooi bij elkaar kleuren, had de titel van hun nummer Scrape It Off ook letterlijk genomen mogen worden.
Daartegenover staat de ijzersterke rijmtechniek in Open Air, die de luisteraar nog voorgeschoteld krijgt in de soulvolle en energieke staart van het album. Pusha daagt zichzelf uit om veel lettergrepen op elkaar te laten rijmen en de inhoud zinvol te laten zijn. In de praktijk betekent dat wat meer openheid over zijn worstelingen, in plaats van de gebruikelijke sneeuwschuiverij. Zijn serieuze en onderkoelde toon blijft echter, en dat het hele album lang. Hij voegt daarmee een nieuwe stemming toe aan de tracks die een stevigere beat hebben. Let The Smokers Shine The Coupes is daar een mooi voorbeeld van. Ook fris is de manier waarop Pusha zijn eigen hooks verzorgt. Op deze manier doet hij zijn grimmige coupletten meer eer aan dan de vele r&b-zangers (o.a. The Dream en Chris Brown) in het verleden hebben gedaan.
De ultieme finale is een reünie met Malice (en nee, géén No Malice hier) als Clipse. De productie van I Pray For You is even hemels als spookachtig en daardoor ideaal voor Malice om in te pootje baden: “Greet you with the love of God, that don’t make us friends”, gromt hij. En daarna: “I might whisper in his ear, ‘Bury all of them’.” Je heet tenslotte Malice of niet.
Het is de stiekem de leukste en meest memorabele samenwerking van It’s Almost Dry; die van de Thornton-broers, rappend over dreigende samples. Het zegt veel over de plaat, die ook grootheden als Kanye, Jigga en Uzi verwelkomt. Hun moment samen doet verlangen naar een nieuw We Got It For Cheap-hoofdstuk.
Precies die nostalgie is wat van It’s Almost Dry een fantastisch album maakt. De vaak klassiek klinkende productie doet denken aan de rap van de vroege jaren ’00. Skateboard P en The Louis Vuitton Don zijn in hun element met een ziekelijke sample game en van Push weet je wat je krijgt; pure en onversneden kwaliteit. Iets anders moeten we ook niet van hem willen.
Stream:
