Het is een heet hangijzer; postuum uitgebrachte hiphopalbums. In het beste geval zijn het de beste interpretaties van hoe de overleden artiest zou willen dat het klinkt, gevormd door hoe de nog levende zakelijke collega’s vinden dat de muziek vandaag de dag zou passen. In de praktijk loopt het echter vaker uit op maximaal gewin uit volledig uitgeknepen left-overs. En jammer genoeg wordt FAITH, het nieuwe album van Pop Smoke, aan dat rijtje toegevoegd.
Het nieuws over de release van een nieuw postuum Pop Smoke-album, kwam als een grote verrassing. Uiteraard; fans van de Brooklyn Drill-sergeant zijn in extase door het feit dat er nieuwe nummers van hun te vroeg overleden held verschijnen. Aan de andere kant was er de sceptische huiver. Want hoe kon een volledig nieuw album in zo’n korte tijd gemaakt worden?
Die argwaan blijkt meer dan terecht. Waar debuutplaat Shoot For The Stars, Aim For The Moon, nog klonk als een album hij uitgebracht had kunnen hebben toen hij in leven was, klinkt FAITH als een zooitje opgepoetste demo’s. Materiaal uit opnamesessies, vaak bestaande uit één verse, worden vaak uitgebreid met gastcoupletten. In de twintig nummers komen maar liefst 21 gastartiesten voorbij.
50 Cent zei, toen hij als executive producer het vorige album voor Pop Smoke afrondde, dat er zo’n vijfig á zestig nummers waren om uit te kiezen bij het samenstellen. Met de deluxe-versie van die plaat meegerekend, zijn er daarvan al 34 uitgebracht. Dan zouden er niet meer dan zestien nummers overblijven. Zouden ze die echt allemaal helemaal uitknijpen voor nog één plaat? Het antwoord lijkt daarop lijkt negatief, en dat levert het grootste probleem van FAITH op. Het grootste gedeelte van het album, dat net geen uurtje duurt, luisteren we níet naar de stem van degene die op de prachtige hoes prijkt.
Om maar met die spaarzame momenten te beginnen; er staan maar vier solonummers op het nieuwe album, vergeleken met acht op de vorige. Bovendien horen we Pop Smoke zelden langer dan anderhalve minuut op een track rappen en worden de verses die er wél op te horen zijn regelmatig verpest door een matige mix en rare keuzes betreft vocal-effecten.
Voor het vorige album was er in ieder geval nog de intentie om met jongens als Tyga en Swae Lee te werken. Dit keer bepaalt zijn label eigenlijk alles; de vorm, de inhoud en de structuur. De paar woorden van Kanye mogen geen featuring genoemd worden, en Pusha T die op hetzelfde Tell The Vision een line gooit over Tyler, The Creator is een bewijs van een last minute-toevoeging. Het Tyler-album waar hij het over heeft is namelijk nog geen maand oud. En ook het feit dat hij op een album van een overleden collega zijn eigen aankomende release plugt, is ronduit ordinair.
De demo van Tell The Vision heet We Made It. Tekst gaat door onder de video.
Ook de track met Dua Lipa voelt, ondanks het feit dat Pop Smoke zelf van plan was zich niet enkel op de lokale straatscene te richten, gekunsteld aan. Demeanor is een duidelijke poging om de Woo-mc te introduceren in de popwereld. Dat Pop zich wilde nestelen in verschillende genres, betekent niet dat hij het op deze manier zou doen. En om Dua Lipa de zin “You can’t say Pop without the Smoke” meermaals te horen zingen? Dat gaan we afdoen met slechts één woord in deze recensie: cringe.
Ook Top Shotta, inclusief Jamaicaanse Super Mario-trapproductie van The Neptunes is een wanprestatie. Het gelekte origineel ervan is donker en rauw, precies zoals Pop Smoke’s eigenhandig uitgebrachte werk. In plaats van die sinistere sfeer aan te houden, plakken Pharrell en Chad zijn vocalen op een tropische beat. En hoe tof namen als diezelfde Pharrell, Chris Brown en Kid Cudi ook staan op een tracklist met vocale bijdragen; ze mismatchen in combinatie met Pop. Daardoor stort de tweede helft van FAITH als een plumpudding in elkaar.
De originele demo van Top Shotta. Tekst gaat door onder de video.
Dat er miskleunen van nummers op FAITH staan, wil niet zeggen dat er geen toptracks op staan. Dat Rick Ross is opgetrommeld voor absoluut hoogtepunt Manslaughter, moet bijvoorbeeld een no brainer zijn geweest. En de chemie die er is tussen Smoke en de uitstekend rappende Bizzy Banks is voelbaar op 30. Brush Em hoort thuis in het rijtje van beste Pop Smoke-songs, omdat hij daar rapt op een drillproductie die doet denken aan zijn werk op Meet The Woo. Maar ook op beats die je niet direct aan Pop Smoke zou linken, kan het goed uitpakken; outro Merci Beaucoup kent een dromerige ambient-feel, die onverwacht maar zeer welkom is.
Op de dag dat het album verscheen, plaatste Pop Smoke’s beste vriend Mike Dee zijn ongenoegen over het album op zijn Instagram-account. Hij beweert niets van het album te hebben geweten totdat het hele internet het wist, en impliceert dat Pop nooit zou hebben gewild dat er op deze manier een album zou verschijnen. Het is onmogelijk om te gokken welke delen van FAITH hij zou hebben goedgekeurd. Wat overblijft is een raadsel; waarom hebben ze niet meer van de originelen uitgebracht? Dat zou het eindresultaat een stuk puurder maken.
FAITH mondt uit in een mislukte poging om de abrupt en veel te vroeg geëindigde carrière van Pop Smoke met 56 minuten te rekken. Hopelijk is de al aangekondigde deluxe-versie van het album dan ook het allerlaatste Pop Smoke-materiaal dat zijn label gaat uitbrengen. FAITH is de reden waarom postume hiphopalbums waar de hoofdartiest nul creatieve inspraak in heeft gehad verboden zouden moeten worden. Zijn plotselinge dood beroofde Pop Smoke van de kans om de groei te tonen die hij in petto had. Nu moeten zijn nabestaanden die groei voortzetten door hem en zijn onafgemaakte demo’s met rust te laten.
Stream:
