North Sea Jazz 2009: HIJS got the jazz

In 34 jaar North Sea Jazz stond er nog nooit zo veel hiphop op 1 dag geprogrammeerd. HIJS zette cirkels in het blokkenschema van de zondag en doet in woord en beeld verslag van het grootste indoor jazzfestival ter wereld.

Kyteman te groot voor Congo
Drie kwartier voordat de eerste act van de avond in de Congo tent geprogrammeerd staat, is hij voor een derde gevuld. Nog even een drankje halen en de tent is zo goed als vol. Er komt nog meer publiek en wanneer de show van Kyteman start, staat het rond de tent zeker 15 rijen dik. De bejubelde debuutplaat en de live reputatie van zijn hiphop orkest zorgen overal voor uitverkochte shows. Nu blijkt zelfs dat Kyteman op North Sea Jazz een te klein podium is toebedeeld. Het publiek, dat traditiegetrouw weer een mix van leeftijd en komaf is, knikt het hoofd rustig mee terwijl de ‘petjes’ voorin echt los gaan op de raps van Unorthodox. Collega Paradox krijgt de hele zaal mee wanneer hij tijdens Pitchblack Darkness vraagt of zij het refrein willen afmaken: “Jeeee – eeee – eee”. Kyteman zelf is tijdens het spelen op zijn instrument intens en onnavolgbaar. De rol als spreker tussen de nummers door zou hij alleen beter over kunnen laten aan een charismatisch persoon als GMB. Wat een goed begin van de avond!

Saadiq steelt de show
Eind jaren tachtig bekend geworden als leadzanger van de populaire r&b act Tony! Toni! Toné!, maar voor hiphop heads vooral bekend vanwege de samenwerkingen met en producties voor 2Pac, A Tribe Called Quest, Snoop Dogg, D’angelo, Q-Tip en The Roots. Daarnaast is hij de producer van platen van Joss Stone, Bilal en Macy Gray en zat hij in de ‘supergroep’ Lucy Pearl die hij samen met Dawn Robinson (En Vogue) en Ali Shaheed Muhammed (A Tribe Called Quest) vormde. Raphael Saadiq kan dus meer dan de gemiddelde mooi-boy en dat bewijst hij direct door al gitaarspelend het podium op te komen. Naast de gitaar bespeelt hij ook vakkundig het publiek. Steeds lijkt Raphael voor het eerst deze avond te gaan zingen, maar laat de mic dan weer onaangetast links liggen om verder op de snaren te spelen. Pas bij genoeg lawaai zet hij met zijn vijf koppige band Keep Marchin’ in. Het blijkt het toonbeeld van de show te zijn; perfect geregisseerd. De 43 jarige zanger ziet eruit als alsof hij zo van de photoshoot van zijn laatste album The Way I See It komt, de danspasjes zijn synchroon en het flirten met het publiek is hem op het iele lijf geschreven. “If you got some soul clap your hands!” en onbeschaamd “Do you love me tonight?” Door de hoeveelheid energie die Saadiq in zijn nummers stopt, lijkt hij soms meer op een rockster dan een soulman. Het design montuur wordt al na één nummer de zaal in gegooid en later volgt ook het overhemd. Naast werk van The Way I See It is er ook nog ruimte voor de hits van Lucy Pearl. Dance Tonight en vooral Don’t Mess With My Man oogsten veel bijval vanuit de zaal. De zangeres, die de vrouwelijke stukken voor haar rekening neemt, is zeer indrukwekkend. Het optreden van Raphael Saadiq op North Sea Jazz krijgt diezelfde kwalificatie.

Q-Tip doet de deur dicht
Bij deze wil ik degene die deze naam van bij de programmeur van dit festival heeft ingefluisterd hartelijk danken. In maart van dit jaar stond de veteraan uit Queens, New York al in de Paradiso en een ieder die twijfelde aan de dopeheid van een Q-Tip-met-band-optreden werd enorm verrast. Nu mocht Tip alias Kamaal alias The Abstract dus de laatste avond van het North Sea Jazz festival afsluiten. Ook deze show zal weer veel mensen verrast hebben. Zoals zijn vorig jaar verschenen album The Renaissance start, begint ook het optreden met Johnny Is Dead. Het refrein moet door de Tipster gezongen worden en hij redt het op inzet, maar mooi is het niet. Aantrekkelijk om naar te kijken is het wel. Een bijna veertiger met legendarische albums en producties in zijn bio die zich op een jazz festival letterlijk leeg zweet om zowel de net twintigers als de midden dertigers voor het podium te vermaken. Het motto “Good music, good vibes, good time” wordt meerdere malen aangehaald. Aangezien de Maashal waar Q-Tip speelt een kruising is tussen De Effenaar en een eerste divisie stadion zijn er ook vele zitplekken. Uitgerekend Sucka Nigga van het derde Tribe album moet dienen om ook hen te overtuigen; “Hiphop is in the building and we make motherfuckers stand up!” Dit lukt niet geheel tot Electric Relaxation het refrein van Hip Hop Hooray leent; “Hééé, Hooo, Hééé, Hooo” en nu staat de tribune ook van links naar rechts de armen te zwaaien. Voor fans die Q-Tip vooral om zijn Tribe-periode waarderen is er zowieso genoeg te genieten. Opvallend is het ontbreken van Can I Kick It? maar oa.: Oh My God, Scenario (met DJ Scratch in de rol van Busta Rhymes), Check The Rhime, Find A Way, Bonita Applebum en de twee eerder genoemde tracks van Midnight Marauders worden gedaan. De vocalen van mede Tribe lid Phife Dawg neemt Tip wanneer het zo uitkomt overigens ook voor zijn rekening. Het refrein voor We Fight/We Love hoeft Q-Tip gelukkig niet te zingen, want daarvoor komt Raphael Saadiq zelf nog even terug op het podium.

Er waren vele tributes aan Michael Jackson op dit festival ingelast en ook Tip eerde “The best that ever did it”. Na het dansje uit de videoclip voor Thriller moest er één vinger in de lucht voor J Dilla en één vinger in de lucht voor MJ. Een moment stilte en het leven gaat verder.

Q-Tip heeft een aantal briljante nummers op zijn naam staan, maar weet ze zo aan te kondigen dat ze zo mogelijk nog briljanter worden. Zo moet Award Tour tot drie maal toe opnieuw gestart worden, zoekt hij de eerste rij af voor You en schreeuwt hij bij de intro van Let’s Ride en Check The Rhime de longen uit zijn lijf. Consequentie daarvan is dat Tip soms wat steekjes moet laten vallen wanneer het op zijn coupletten aankomt, maar ook hier blijkt dat de tomeloze inzet van de artiest belangrijker is dan een perfecte uitvoering.

Wanneer Tip’s optreden eindigt met Award Tour is de koek nog niet helemaal op. DJ Scratch komt al snel terug en laat zien dat je ook met serato een turntable showtje kan geven. Vervolgens laat hij de zaal “Q-Tip” scanderen. Natuurlijk komt The Abstract terug voor de single Gettin’ Up, maar dan zal het wel gedaan zijn. Dat blijkt verkeerd gedacht, want al snel volgt het teken van Tip aan zijn band dat hij twee nummers wil spelen, en voor dat tweede nummer neemt hij ruim de tijd. De track Life Is Better gaat over de liefde die Tip heeft voor hiphop en vanavond zal de zaal de track titel niet snel uit het hoofd weten te krijgen. Na het laatste refrein springt Tip voor de dranghekken om zijn microfoon voor het publiek te houden en ze “Life is better” te laten zingen. Voorzien van een aantal man van een zichtbaar verbaasde veiligheidsdienst verplaatst Tip zich daarna door de hele zaal heen om onderweg op een verhoging even halt te houden. Terug op het podium valt definitief het doek. Q-Tip was live! Life is better.

Fixtures:
Hoogtepunt: De energie van Q-Tip
Dieptepunt: Betalen voor je kartonnen biertraytje?!
Bier: 1 munt à 2,30 euro
Wc: heb ik niet bezocht
Garderobe: 1 euro
Merchandise: CD’s, t-shirts, sweaters, petjes, keycords, etc. etc.
Fotograferen: Alleen met kleinbeeld camera toegestaan
Geluid: Erg goed
Bezoekers: Uitverkocht, 23.500
Damage: € 75,00 per dag excl. servicekosten
Cijfer: 8

Geplaatst door bowie op 20 juli 2009