Het is ondertussen iets meer dan een jaar geleden dat YG zijn laatste album uitbracht, dus vond hij het tijd voor een nieuwe. De man uit ‘Bompton’ staat vooral bekend om zijn Westcoast-bangers, maar op My Life 4Hunnid wil hij eens wat nieuws proberen. Met gemengde resultaten, zo blijkt.
Compton-rapper YG staat vooral bekend om zijn eerste twee studio albums. Op My Krazy Life en Still Brazy wist hij te verrassen met klassieke, lang verloren gangsterrap. Dat ging prachtig hand in hand met zijn verhalende vertelwijze. Vier jaar later is het tijd voor zijn vijfde studioalbum. Wat opvalt is dat YG de afgelopen jaren experimenteert met een modernere sound. Desondanks blijft hij dicht bij zichzelf. Kijk bijvoorbeeld eens naar het album STAY DANGEROUS uit 2018 waar hij nummers als SLAY combineert met tracks die authentieker zijn zoals TOO BRAZY. Voor ieder wat wils dus. Op My Life 4Hunnid lijkt hij die authenticiteit desalniettemin toch te verliezen.
Het album begint nog sterk. De eerste track Jealous lijkt te dienen als een soort rapshowcase om de luisteraar op te warmen. Dat krijgt YG natuurlijk wel voor elkaar; hij klinkt energiek en hongerig, de complete focus ligt even op zijn verbale kunsten die altijd soepel en zelfverzekerd klinken. In het tweede nummer gebruikt hij een simpele formule; het refrein is kinderlijk eenvoudig maar pakkend genoeg om je hoofd knikkend te krijgen. Blood Walk leidt de luisteraar niet te veel af en je krijgt even de kans om te genieten van de vaardigheden van YG en een perfect in het plaatje passende Lil Wayne. YG verstopt constant knikjes naar de bendecultuur van Los Angeles en de beat versterkt hier en daar hun verses met aangezette bastonen. Allemaal niet al te ingewikkeld maar wel uitermate effectief.
Na een korte interlude springt ook de vierde track eruit: Out On Bail. Die is duidelijk geïnspireerd op Tupac. Met een soortgelijke flow begint YG het nummer met de beroemde woorden die de legendarische rapper op California Love gebruikte. De woorden ‘out on bail’ zijn ook toepasselijk op YG; begin 2020 werd hij namelijk verdacht van een overval. Na een huiszoeking werd de rapper gearresteerd. Het duurde voor hem niet lang voordat hij weer op vrije voeten stond, zijn borgsom van maar liefst $250.000 was vliegensvlug betaald. Ondanks het knikje naar Pac draagt de track een duidelijke YG-stempel. Met een alles doordringende bas en een soepele flow spreekt hij genadeloos zijn frustraties uit tegen zijn arrestatie: “I’m innocent as fuck, but they tryna prove I’m guilty / These lawyers fees is crazy, thank God, I’m playin’ with milli’s.”
“YG weet lastig een evenwicht te vinden tussen de stijlen van zijn gastartiesten en het geluid dat hij zelf voortbrengt.”
YG is nog niet klaar met zijn ode: op Rodeo samplet hij de beat van How Do You Want It. Deze track is echter wel het moment dat het album zwakker wordt. Chris Brown is samen met Tyga te vinden op het nummer en brengt een R&B-achtige sound met zich mee. Dat is geen schande, maar het is wel een wereld van verschil wanneer je het vergelijkt met de gangsterrap waar YG bekend om staat. Chris Brown komt tijdens het middenstuk in de spotlight te staan en kleedt het nummer om tot iets totaal anders. De gastheer weet lastig een evenwicht te vinden tussen de stijlen van zijn gastartiesten en het geluid dat hij zelf voortbrengt, wat ervoor zorgt dat de heren totaal langs elkaar heen bewegen.
Dat evenwicht blijkt helaas nog veel vaker ver te zoeken. YG probeert een jonger publiek aan te spreken en kiest voor een commercieel geluid. Het gaat zelfs zo ver dat het eerstvolgende nummer genaamd SWAG direct afgekeken lijkt te zijn van DaBaby. Van de adlibs tot aan de flow op het refrein klinkt het allemaal verdacht gelijksoortig.
Het verlangen dat YG heeft naar een trap-achtig geluid verlaat hem gedurende het album niet. Het overgrote gedeelte van het middenstuk is opgebouwd door features. Hierdoor komt de rapper amper tot zijn eigen recht op zijn eigen album. Bovendien is zijn stijl niet meer te herkennen tussen de met autotune doordrenkte stemgeluiden van Gunna, TY Dolla $ign, Lil Mosey en zelfs van YG zelf. Op nummers als War Scars is het bijna niet te geloven dat je naar een YG-album luistert. De track duurt ruim drieënhalve minuut en YG zelf is daarvan slechts vijftig seconden te horen. Daardoor ontstaat een gigantisch contrast tussen tracks, tussen YG en zijn gastartiesten, de stijl die hij achtervolgt en de stijl die hem eigen is.
Gelukkig weet hij de teleurstelling enigszins recht te trekken op de laatste twee tracks. Het nummer FTP, wat uiteraard staat voor fuck the police, is een reactie op het toenemende politiegeweld tegen afro-Amerikaanse mensen. YG organiseerde samen met andere organisaties een vredevol protest tegen discriminatie en het politiekorps van Los Angeles.
Ook de afsluiter van het album is goed. YG klinkt kalm en hij lijkt een soort balans te vinden tussen de twee stijlen die hij gedurende het album probeert te combineren. Hij levert de boodschap in het nu te leven, legt twee prima verses neer en brengt richting het einde van de track nog wat melodie met zich mee.
Toen YG net om de hoek kwam kijken in 2014 had hij een duidelijke, eigen identiteit: een blood in hart en nieren die nergens voor terug deinst en in een geen enkel geval de letter C over zijn lippen krijgt. Deze identiteit kwam voort uit zijn muziek waar hij straatverhalen vertelde op beats die ‘west coast’ schreeuwden. Helaas lijkt YG zijn identiteit stukje bij beetje te verliezen. De rapper ruilt het in voor een nieuw geluid, dat hem slecht past. Mee willen lopen met de moderne trapbeweging en de hitlijsten bereiken lijkt voor hem momenteel belangrijker dan authentiek blijven. De YG-fan die in het verleden verliefd is geworden op zijn klassieke geluid blijft daardoor teleurgesteld achter.
Stream:
