Voor wie de naam Mr. Lif nog steeds niet bekend in de oren klinkt, is het zinvol om te verwijzen naar zijn samenwerking met Akrobatik onder de naam van The Perceptionists. In 2005 dropte het duo Black Dialogue, één van de sterkste cd’s van dat jaar. Mocht je nu nog niets gaan dagen kan ik moeilijk anders dan aanraden om research te doen naar de genoemde namen; het is mijns inziens verplichte kost voor iedereen die claimt hardcore hiphop een warm hart toe te dragen.
Met Collapse wordt de toon direct gezet: een obscure, donkere instrumental begeleidt Mr. Lif, die zoals gewoonlijk flowt alsof hij achterover in zijn stoel hangt. Het is evident dat El Producto aansprakelijk is voor deze compositie, zoals hij overigens voor acht van de elf beats die dit album bevat verantwoordelijk is. Na deze sprekende binnenkomer zijn de tracks die volgen wat minder ontoegankelijk van aard, hoewel men de sounds nog steeds niet tot herkenbare samples terug kan brengen en de raps allerminst sympathiek te noemen zijn.
Het derde nummer, Brothaz, is een van de sterkste tracks van deze cd. De trage beat nodigt uit tot knikken met het hoofd, terwijl de rustig gebrachte raps uiteenlopende politieke onderwerpen belichten. De cd is overwegend zwaar en donker, maar kent ook z’n relatief luchtige momenten. Er wordt echter geen moment afgeweken van de experimentele sound die we van Def Jux gewend zijn. Op Take, Hold, Fire! komen we Aesop Rock en El-P als guestmc’s tegen, een welkome verrassing die voor de benodigde afwisseling zorgt. Andere features zijn Murs (Murs Iz My Manager), Akrobatik en Blueprint (Mo’ Mega).
El-P’s producties zijn zoals verwacht onmiskenbaar. Het zijn ook vooral die zware tracks die erg sterk uit de bus komen op Mo’ Mega. Toch breken jolige tracks als Murs Iz My Manager en Washitup! de duistere sfeer op de juiste momenten. Deze variatie maakt dat het nooit een crime wordt om naar de kritische raps van de educatief ingestelde Mr. Lif te luisteren.
Zoals voor vrijwel iedereen, geldt ook voor Mr. Lif dat zijn kracht tevens zijn zwakte is. Zijn stem is herkenbaar uit duizenden. Tegelijkertijd brengt hij daarmee een dermate nasaal en monotoon geluid voort, dat de aandacht pas kan worden vastgehouden als de luisteraar er voldoende moeite voor doet. Wanneer Lif deze concentratie echter waardig gegund wordt, stelt hij allesbehalve teleur. Of het nu gaat om humor, agressie of liefde, Mr. Lif intoneert zijn emoties en intenties dusdanig scherp dat zijn woorden continu ondubbelzinnig overkomen. Verder is de flow constant verrassend en zijn de teksten doordacht als altijd, hier en daar zelfs nagenoeg ondoorgrondelijk.
Mo’ Mega is een album dat een flinke luisterinspanning vereist. Deze inzet wordt alleszins beloond, aangezien de cd bij elke luistersessie beter gaat klinken. Mogelijk valt er nog veel meer uit de cd te halen dan wat er in deze review aangestipt is. Mo’ Mega is een typische Def Jux-release en valt, mede door de diverse features op zowel het vocale als het instrumentale vlak, geen moment tegen. De cd klinkt een stuk constanter dan zijn voorganger. Het is aan de luisteraar om te beoordelen of dit een goede of een slechte ontwikkeling is.
Tracklist:
01. Collapse
02. Ultra Mega
03. Brothaz
04. The Fries
05. Take, Hold, Fire!
06. Murs Iz My Manager
07. Washitup!
08. Long Distance
09. Mo’ Mega
10. Looking In…
11. For You
http://www.mrlif.com
