Public Enemy was al een paar jaartjes niet geweest dus het werd weer eens tijd. Hun nieuwe album ligt snel in de winkels en dat vormde mede de aanleiding voor show in 013 Tilburg wat trouwens de enige was in de Benelux
Public Enemy: de crew die misschien wel het beste Hiphop-album óóit (en met album bedoel ik ook écht een geheel, niet gewoon een verzameling songs) op hun naam heeft staan met “It takes a nation of millions to hold us back.” De eerste groep die op festivals werd geprogrammeerd tussen rockbands en fans van buiten het hiphopspectrum aantrok (Denk: “Ik hou niet van Hiphop, maar die groep vind ik wel gewéldig!”) Latere voorbeelden: House Of Pain, Cypress Hill). Een legendarische formatie dus, niets meer, niets minder. Tussen 1987 en 1991 was P.E. dé groep, daar bestond geen enkel misverstand over. “Yo! Bumrush The Show,” “It Takes A Nation"¦” en “Fear Of A Black Planet” zijn ontzettend goede en baanbrekende albums, “Apocalypse ’91” was iets minder, maar nog steeds erg goed. Producersteam the Bomb Squad (ook: Young Black Teenagers, Son Of Bazerk, Ice Cube’s eerste twee albums) maakte enorme samplecollages die toch als een duidelijk geheel klonken. Briljante muziekstukken met de drill-instructor raps van Chuck D en de clowneske capriolen van Flavor Flav eroverheen. Anyway, genoeg geprezen nu! Vanaf ‘91, toen van de Bomb Squad niets meer vernomen werd ging het eigenlijk bergafwaarts met de groep. Natuurlijk er kwamen nog wel wat albums uit, maar een echte impact maakten ze geen van allen. Hiphop was natuurlijk ook veranderd in de loop der jaren en voor een radicale politieke stem als Chuck D bleek geen plaats meer. De eerlijkheid gebiedt ook te zeggen dat de muziek ook gewoon niet zo heel sterk meer was.
Nu waren de mannen met legendarische status dus naar 013 gekomen om een show neer te zetten. Het gordijn ging open en daar stonden ze: DJ Lord, Professor Griff, 2 S1W’s, een driekoppige band (drums, bas, gitaar) en natuurlijk Chuck D. Flavor Flav was niet op het podium te bekennen aan het begin van de show. Eerste nummer was “Prophets Of Rage” van “It takes a nation"¦” Onvoorstelbaar hoe een nummer uit 1988 niet in de verste verte gedateerd klinkt! Na dit nummer werd het ziekelijk briljante “Welcome To The Terrordome” ingezet, waarna er een flinke pit ontstond waar ik me met mijn vrienden (Exact en Aktiv van CJ en producer DeWater) al snel in bevond. Dit was pas de tweede keer in mijn leven dat ik me aan pogo’en waagde, eerder dit jaar bij KRS-One (ook al in 013) was de eerste keer. Om maar even aan te tonen wat een enorme impact dit nummer op me heeft gehad (en met mij velen)"¦ Tja en als je dan ook nog “Bring The Noise” inzet kan het helemaal niet meer stuk natuurlijk. DJ Lord liet zien dat hij een getalenteerde turntablist is en de inmiddels op het podium gelopen Flavor demonstreerde een volleerde clown te zijn. Maar toch zakte de show langzaam maar zeker in. Natuurlijk, “Shut ’Em Down,” “Can’t Truss It,” en zelfs “911 Is A Joke” hielden de sfeer er nog wel in. Maar toen na verloop van tijd de band vrij onsamenhangend ging jammen (ik hoorde onder anderen een niet al te best uitgevoerde Jimi Hendrix-tribute) bleef er niks over van de sterke start. De band was als aanvulling op de geniale Bomb Squad-instrumentalen prima, maar als jammend bandje ontstegen ze niet het niveau van een feesten en partijenband. Vreemd dat iemand met zoveel muziekkennis als Chuck D (oud radio-DJ) deze middelmatige musici op tour meeneemt. Tegen het einde kwam gelukkig het überdope “Rebel Without A Pause” nog langs, maar de show was toen al zo ver ingezakt dat het niet meer goedkwam.
Public Enemy toonde in 013 aan dat ze een groot aantal klassiekers op haar naam heeft staan, met de duidelijke kanttekening dat dit wel bijna uitsluitend nummers zijn die tussen 1987 en 1991 zijn gemaakt, erg lang geleden dus. Wat de crew hierna zonder producerscollectief Bomb Squad heeft gemaakt is, zoals eerder gezegd, niet bijster interessant. Chuck D weet op zijn uitstraling nog steeds een show te rocken, dat zeker. Flavor vervult zijn rol als hofnar naar behoren en de bekwame DJ Lord deed zijn ding ook prima. Maar de meerwaarde van Professor Griff’s en de S1W’s werd me niet duidelijk tijdens de show en die van de begeleidingsband al helemaal niet. Maar het was het waard, al was het maar alleen voor “Welcome To The Terrordome”!
Fixtures:
Hoogtepunt: Welcome To The Terrordome, dat nummer is zo goed dat het pijn doet
Dieptepunt: Het oeverloze gejam van de band
Wc: gratis
Garderobe: 1 euro
Fotograferen: Yep
Geluid: In orde
Bezoekers: zo rond de 1200
Damage: 25 euro
Cijfer: 6,5
