De afgelopen jaren is er een hoop gebeurd in het leven van de Canadese rapper Madchild. Hij was met zijn groep Swollen Members goed op weg om een eigen plek te claimen binnen de underground van de hiphop, mede dankzij een platina plaat in 2001 (Bad Dreams) en een gouden plaat in 2002 (Monsters in the Closet). Maar het ging allemaal bergafwaarts nadat Shane Bunting (de echte naam van Madchild) voor een optreden een pilletje Percocet aangeboden kreeg. De rapper raakte in de jaren erna zwaar verslaafd aan oxycodone (Percocet is een merk van dit opiaat) en werd in 2011 vanwege vermeende banden met de Hell’s Angels op het vliegveld vastgehouden toen hij de Verenigde Staten in probeerde te komen voor een tour.
Nu, in 2012, is hij nog steeds ‘verbannen’ uit de Verenigde Staten, is hij 20 maanden clean en heeft hij zijn rehab-album Dopesick uitgebracht. Dat album klinkt precies zoals je kunt verwachten van Madchild, maar dan beter. De muziek bestaat uit sampled based boom bap beats, waarvan een groot deel geproduceerd werd door Rob the Viking (van Swollen Members), wat dat betreft niks nieuws dus, maar wel de beats waarop Madchild het beste tot zijn recht komt. Madchild prijst zichzelf om het feit dat hij hiphop zo puur mogelijk probeert te houden. Hij maakt weinig uitstapjes naar andere stijlen en new-school effecten zoals autotune zijn helemaal uit den boze. Muzikaal gezien zou hij niet verder verwijderd kunnen zijn van landgenoot Drake, iets waar hij waarschijnlijk heel trots op zou zijn.
De visie van Madchild maakt Dopesick tot een plaat voor de liefhebber, met uitschieters als Grenade Launcher en Battleaxe (waar Dilated Peoples en verrassend genoeg Bishop Lamont op mee doen). Voor de mainstream luisteraar is het 17 tracks tellende album misschien een iets te lange zit, maar die luisteraar is dan ook niet de doelgroep (fuck a mainstream rapper, that’s my hashtag, rapt hij op Monster).
Inhoudelijk heeft Dopesick twee gezichten: aan de ene kant hoor je de technische hoogstandjes van battle-rapper Madchild, die hard uithaalt naar de jongere generatie:
Im so much better you can blame it on the age difference
You got your party clothes on i’m wearing beige slippers (op Grenade Launcher).
Aan de andere kant krijg je de eerlijke verhalen van de ex-drugsverslaafde Shane Bunting. En wanneer hij zich kwetsbaar opstelt, komen de zinnen harder aan dan welke slim gevonden punchline dan ook. Op het sterke Wake Up zijn de gesproken tussenstukken misschien nog wel beeldender dan de coupletten, met in het outro een bekentenis over zijn toekomst:
It’s kind of crazy because even when I think about like myself in the future I think yeah I’ll have like a little secret room in my house and I can go escape for the night and get stoned. It’s kind of fucked up I guess.
It’s like I’m incorporating getting high into my future.
That’s probably not the best look
Wat je op het album zou kunnen aanmerken is dat er een hoop oude nummers op staan, de echte fan zal een aantal tracks tegenkomen die al op zijn eerder uitgebrachte mixtapes te vinden waren. Zo is Little Monster Blend letterlijk
een medley van drie oude coupletten op drie verschillende beats die een beetje geforceerd aan elkaar geplakt zijn.
Maar al met al heeft Madchild met Dopesick een geweldige, persoonlijke plaat afgeleverd, misschien wel de beste die hij ooit gemaakt heeft. Het blijft muziek voor een select publiek, dus de kans dat hij er met deze plaat veel fans bij krijgt is erg klein.
Tracklist:
01. Devil’s Reject feat. Dj Revolution
02. Grenade Launcher feat. Prevail & Slaine
03. Monster
04. Runaway
05. Oxylude
06. Wake Up
07. Battleaxe feat. Dilated Peoples & Bishop Lamont
08. Jitters feat. Dutch Robinson & Matt Brevner
09. Little Monster Blend
10. Judgment Day feat. Sophia Danai
11. Dickhead
12. Fuck Madchild feat. Phil the Agony
13. Mongoloid
14. Freak
15. Reaper
16. Wanted
Bonus Track:
17. Out Of My Head
