Woensdag 6 oktober, het Oude Luxor Theater Rotterdam. Vanaf een afstandje is al te zien dat er vanavond geen gewone voorstelling draait. Een gemêleerd publiek van jong en oud, blank en zwart, casual en hiphop gekleed staat voor de ingang van het gebouw ontspannen een sigaretje te roken of praatje te maken. Binnen drinkt men een drankje en wordt al gauw duidelijk dat het vanavond vooral ons-kent-ons is. Heel gek is dit niet. Lloyd is immers een legende in Rotterdam en Kas draait – letterlijk – ook al weer een tijdje mee. ROTTZ is samen met het Rotterdams Ensemble verantwoordelijk voor de muziek; een mix van zwarte muziek als hiphop en soul en klassiek.
Iets na 20:00 gaan de deuren open en stroomt de zaal redelijk tot goed vol. Om uiteenlopende redenen heb ik nog niet ervaren hoe hiphop in het theater is en daarom is het eventjes wennen. Voor me zit een man van pakweg 50 jaar in pak. Naast hem Dubbel N met een pet op: een uniek beeld dat je niet zo snel zal zien bij een ‘standaard’ hiphop concert.
Theater vergelijken met een concert is overigens zinloos. Het theater, en Ik Ben Jou, staan op zichzelf. Kas en Lloyd willen met deze voorstelling laten zien hoe Lloyd in aanraking is gekomen met dans en wat voor belangrijke rol de kunstvorm in zijn leven heeft gespeeld. Kas regelt van bovenaf het beeld en de muziek en op het podium hangen drie schermen waar enerzijds Lloyd’s dans op het podium in beeld wordt gebracht en anderzijds filmscènes op worden geprojecteerd. Verder hangen verschillende attributen, waaronder een tros schoenen en een boombox, op het podium. Dit ter ondersteuning van het verhaal.
Filmfragmenten worden afgewisseld met stukken dans die vaak zonder muziek worden uitgevoerd en daardoor nogal abstract overkomen. Dankzij de toffe soundtrack en filmscènes is er nog wel een lijn in het verhaal te ontdekken, maar het geheel blijft een tikkeltje vaag. De stiltes in het stuk bieden soms zoveel ruimte voor eigen interpretatie dat je op een gegeven moment afhaakt.
Na krap drie kwartier komt de voorstelling ten einde en krijgt Lloyd een staande ovatie. De Rotterdammer ontvangt een boeket, de instrumental van Shutterbug wordt ingestart en andere dansers (lees: vrienden) nemen bezit van het podium. En zo komt er een einde aan Ik Ben Jou. De voorstelling zal bij lang niet iedereen in de smaak vallen, daarvoor is met name de dans op het podium niet spannend genoeg. Ondanks dit gegeven is Ik Ben Jou vooral dankzij het puike filmwerk van Kas de moeite waard.
Beeld door Jeroen Jansen (http://jjfotografie.nl/)
Bekijk hieronder de reportage van De Zaak:
