Voor diegenen die nog niet bekend zijn met deze groep: eind 2006 brachten de Last Crewsaders hun debuutalbum Never Dated uit. Hiervoor was het hiphopcollectief ook al zeer actief binnen alle disciplines van hiphop, maar 2007 is wel een heel productief jaar. Na het debuutalbum is via Lowereast.nl de mixtape 2nd Invasion Of The Micsnatchers gereleaset en daarna volgde Ctrl V.2 EP: een remix project in samenwerking met State Magazine. Een logisch gevolg van een paar internetprojecten is dus een album: The Prestige (3e (!) release in 2007). Napster (voorheen Nappie) is, uitgezonderd van drie tracks, verantwoordelijk voor de producties en Sir Sore en E-Rise nemen de vocals voor hun rekening.
Dusss…
Eigenlijk is het een hel om een eenduidige recensie te schrijven over The Prestige. Je wordt zó heen en weer geslingerd tussen verschillende sounds, dat het onmogelijk is om een lijn op te pakken en daarmee aan de gang te gaan. Ook het moeilijk verteerbare stemgeluid van beide MC’s maakt de opdracht er niet gemakkelijker op. Met een speelduur van bijna 70 minuten moet je je echt door de cd heen beuken om scherp te blijven tot Wake Up, de laatste track.
Over wakker worden gesproken: de stemmen van de rappers dragen nou niet bij aan een toegankelijkere sfeer. Ook is het niveau soms niet om over te huis te schrijven. Net als de imitatie van The RZA (“Bring Da Motherfucking Ruckus”). Die is op z’n zachtst gezegd nogal misplaatst. Helaas kan het nog erger: als From The Underground begint met de eerste lines van Wu-Tang Clan Ain’t Nuthing Ta F’ Wit zakt echt me broek van me reet. Natuurlijk is het een ode aan de legendarische groep, maar ik heb geen behoefte aan classic lines gespitt door een andere rapper. Wél is het zo fair om te vermelden dat de productie van Dr. Moon erg dik is.
Ondanks de beperkte capaciteiten hebben de Sore en Rise wel strakke flows en kunnen ze tekstueel, zij het incidenteel, toch indruk maken. The Game Is Hijacked is daar een mooi voorbeeld van. De heren lopen inmiddels al een aantal jaar mee en ervaring kan hen dus niet ontzegd worden. Deze ervaring komt dan ook duidelijk tot uiting in de kritische track. De keerzijde van dit hoogtepunt is dat het een van de schamele hoogtepunten ís op The Prestige. Toegegeven: Ready 2 Rock is een lekkere banger en bij Rock ’M wordt je gedwongen je hardloop schoenen aan te doen en mee te rennen op het hoge tempo. En ja, U is lekker rustige track terwijl je bij Wake Up in opzwepende grime-sferen terecht komt. Maar aan het eind van de rit moet je toch constateren dat het allemaal niet boven de middelmaat uitkomt, ondanks de variatie.
Want eigenlijk is The Prestige niet stabiel genoeg om echt krachtig over te komen. Het is net alsof je in een te lange muzikale achtbaan heen en weer wordt geschud. Het is niet dat je er kotsend uit komt, maar een album met deze sound moet niet te lang duren en dan nog: soms doen de overspannen basslines, drums en samples zelfs pijn aan je oren. Ook de gastbijdragen van Rockwilder (beat) en Ace (rap) kunnen het tij, afgezien van Dr. Moon, niet keren. De geniale promotiestunt ten spijt: The Prestige klinkt anders dan anders, maar dat maakt het nog geen goed album, integendeel.
Tracklist:
01. The Prestige
02. Ready 2 Rock
03. The South
04. Rock ‘M
05. Speak No Other Languages
06. The Game Is Hijacked (If The Shoe Fits)
07. 1 Life 2 Live
08. U
09. Married 2 The Game
10. Ain’t That Sumthin’
11. From The Underground
12. Put It 2 Life
13. Let’s Go (feat. Ace)
14. Test Press
15. U Ain’t No DD
16. Spread The News
17. Wake up
Meer info: Last Crewsaders
