Na zijn eerste single Day ‘N Nite en vooral de internationale dansvloerkraker die de Crookers-remix ervan opleverde, werd Kid Cudi een rap-superster. Zijn debuutalbum Man On The Moon: The End Of The Day bereikte de dubbel platina-status en werd, samen met 808’s & Heartbreak een hoeksteen van de emo-rap die de jaren ’10 zou domineren. Hij groeide voor Kanye uit tot een go to-artiest voor samenwerkingen. Twee jaar geleden brachten ze samen Kids See Ghosts uit, maar nu staat Cudi weer op eigen benen.
In 2016 vertelde hij, tot teleurstelling van zijn fans, dat de Man On The Moon-serie nooit een trilogie zou worden. Vier jaar later komt hij daarvan terug. Maar liefst achttien nummers prijken er op de tracklist van Man On The Moon III: The Chosen. En met maar vier featurings, waarvan twee op dezelfde song, heeft Cudi genoeg ruimte tot zijn beschikking om te shinen als vanouds. Toch?
Verrassing; wie de Kid Cudi van de eerste twee MOTM-platen verwacht, moet even naar de wachtkamer. Voor het eerste deel van het trilogie-afsluitende album duikt de vocalist en producer uit Cleveland namelijk vol in de trap. De psychelische variant ervan, welteverstaan. Het eerste deel van She Knows This klinkt bijvoorbeeld sick, om een nummer later in Dive het op een Tame Impala-sample te hebben over het verdriet dat in hem opgekropt zit. Het zijn back-to-back trapbangers, maar Cudi durft het aan om zichzelf erop bloot te geven als vanouds. En niet alleen zijn fantastische en unieke stem te laten horen, maar ook zijn rapskills erop los te laten.
Man On The Moon III levert op momenten een innerlijk conflict op tussen ondergetekende en zijn geweten. Hoor ik op Damaged bijvoorbeeld nou Travis Scott of Kid Cudi? Het lijkt erop dat de leerling tegenwoordig ook zijn meester inspireert. Stop! Denk alsjeblieft niet te lang na over wie hier nou eigenlijk wie kopieert. Travis leende het tweede deel van zijn artiestennaam niet voor niets uit de echte naam van zijn grote voorbeeld. Scott Ramon Seguro Mescudi, de man wiens album ik nu zit te beluisteren. Shit, begin ik nu tegen mezelf te praten in mijn eigen recensie? Het is in elk geval een therapeutische ervaring, deze plaat.
Laten we het erop houden dat het eerste deel van het album Cudi’s interpretatie is van de moderne hiphopscene. Hoewel sommige tracks prima zijn uitgevoerd, is het toch fijn als hij na het incompleet klinkende Show Out -hoorbaar was Pop Smoke’s deel nog niet af toen hij bruut werd vermoord- teruggaat naar waar hij zo geliefd om is. Mr. Solo Dolo III is een van de meer meeslepende nummers. De ruimte die de instrumental hem biedt, zijn karakteristieke ‘humming’ in de intro en zijn algehele vocale performance is hier on point als nooit tevoren.
De productie wordt, naarmate ‘The Chosen’ zich ontvouwt, steeds verfijnder. Vooral Mike Dean en Take A Daytrip verdienen daar de veren voor, maar wat Dot Da Genius met mijn brein doet wanneer het geweldige Elsie’s Baby Boy aanvangt is helemáál insane. Hoe House Of The Rising Sun van The Animals de meest voor de hand liggende én meest creatieve sample tegelijkertijd kan zijn is bizar. In de verte doet het, met zijn voortmarcherende drumpartij en repetitieve karakter denken aan Reborn van Kids See Ghosts. Ook zo’n nummer dat na een paar luisterbeurten zich in je systeem nestelt.
De meest emotionele en impactvolle track op MOTM III is zonder meer The Void. Daarop spreekt Cudi de wens uit om in de leegte te willen vallen. De wereld waarin hij Cudi is even helemaal achter zich te laten en gewoon Scott te zijn, of desnoods Mr. Rager, zijn alter ego die geen fuck geeft om emoties. Diezelfde Mr. Rager lijkt het eerste gedeelte van het album voor zijn rekening te hebben genomen, om vanaf track negen een stap terug te doen en Cudi aan het woord te laten. Daar laten hij en zijn producerteam de donkere trap grotendeels los. Vanaf dat moment ademt het album meer en heerst een dromerige sfeer. Dat schept ruimte om de interne conflicten waarmee hij worstelt te bespreken. Zo komen onder meer de begrafenis van zijn vader, zijn nachtmerries en het grijpen naar de fles ter sprake.
Met hulp van het team dat hem met de eerste twee MOTM-albums bijstond, creëert hij een wereld waarin hij het liefst zou verdwijnen. Cudi wil af van zijn depressies en heeft de wil om het om te buigen in iets moois. Het laatste deel van het album, toepasselijk Powers gedoopt, klinkt dan ook optimistischer dan al zijn voorgaande werk. Er is altijd licht aan het eind van de tunnel, lijkt hij ermee te willen zeggen.
Kid Cudi is niet meer de innovator die hij in 2009 was, maar is nog altijd een boeiend vocalist en ondergewaardeerd producer. Zonder hem zou hiphop simpelweg niet zo klinken als dat het hedendaags doet. Als hij kon kiezen, zou Cudi misschien wel gaan voor een leven in de luwte, zonder een carrière als artiest met de bijkomende struggles en de innerlijke demonen. Hebben wij even geluk dat hij juist dát verlangen gebruikt voor een nieuw, sonisch meesterwerk.
Man On The Moon mag eindelijk een trilogie worden genoemd. En dat is een privilege. Het gefluisterde ‘To Be Continued’ in de laatste vijftien seconden verraadt dat zijn ingeslagen weg richting het licht nog geen einde heeft bereikt. Kid Cudi blijft mysterieus, intrigeert en is onderweg naar acceptatie. Het is het meer dan waard om die reis met hem mee te maken.
Stream:
