Legendes na legendes doen ons land aan. Nu was het de beurt voor een exclusieve show van Just Ice en T La Rock in de Melkweg.
Twee legendes uit de jaren 80 op een avond on stage. In de stroom old school and golden era acts die de laatste tijd Nederland aandoen was dit toch wel iets om de pantoffels voor uit te doen en op deze zaterdagavond met hoop, maar stiekem ook met wat angst naar het centrum te gaan. Hoop omdat dit toch wel mannen van het kaliber hoe harder, hoe beter waren. Angst omdat niet alle artiesten van toen (en nu) weten wat ze moeten doen. En dat is rappen (of MC’en zoals Brainpower zou zeggen), en niet een potje geouwehoer verkopen. Met het kaartje in de broekzak en een uitgedroogde mandarijn in de hand werd de tocht ingezet.
Aangekomen bij de Lijnbaansgracht stond er een enorme rij. Damn, wat was hier aan de hand? Waren deze cracks ook populair bij trendy baardjes en leuke haarstijltjes en dito semi nonchalante spencertjes? Dit was toch meer het publiek wat men verwacht bij een zeepbellen hype als The Artic Monkeys of een Blue Man Groep gebeuren, lekker trendy en hip. Maar al rap bleek dit de rij te zijn voor een vage groep die in de vernieuwde Max speelde, bij de Oude zaal kon je gewoon naar binnen lopen. Vlak voor we de entree maakten hoorden we nog een bakfiets.nl figuur uit de rij voor de Max vragen: “Just Ice, wat is dat?”
Typerender kon bijna niet.
Binnen was er behalve een bebrilde Aziaat met plastic tas nog geen kip, en DJ Automatic (er was vermeld dat hij de muzikale omlijsting zou verzorgen) bleek te zijn getransformeerd in een jeugdig meisje met blonde dreads, een kinky verandering in het programma. Aan R2’s verzoek Ultramagnetic er in te gooien werd snel gehoor gegeven, dit meisje had zeker potentie. Jammer genoeg werd er door haar echter ook een aantal wel heel erg open deuren ingetrapt met Paid in Full en Super Hoe bijvoorbeeld. Maar liever dit dan Sky radio, toch?
Volgens mij redelijk op tijd, de zaal was nu ook wat meer gevuld met dertigers and beyond, stond daar Super Rapper T La Rock en ook DJ Automatic. Hij bleek dus de DJ van T La Rock te zijn voor deze avond, dat was wel heel tof. T La Rock (friends call me Terry) begon gelijk met een onbekende track. Geproduceerd door Todd Terry, knalde deze track er snoeihard in. DJ Automatic stond met een grote grijns lekker als een botte bijl er doorheen te scratchen. Zo willen we dat graag zien, rappen en scratchen en harde beats. Zo moet dat. T zijn stem deed het nog prima, het typerende stemgeluid klonk live overtuigend. Een aantal classics kwam voorbij: Breakin Bells, Bass Machine en Back to Burn. Allemaal tracks die velen met gejuich ontvingen. Dit was namelijk waar we in de gouden tijd mee opstonden en mee naar bed gingen. Een lekkere rauwe show, geen gedoe, geen remember 2Pac en Biggie onzin. Het was opvallend dat hij zelf ook genoot van het optreden, het publiek deed goed mee en T La Rock reageerde ook goed terug. Geen arrogantie, geen handdoekjes in de nek of in de achterzak. Het kan dus toch.
T La Rock had ook duidelijk een gezellige buik ontwikkeld, een verhogende sfeerfactor deze avond. Zijn trui die meer op een jurk leek flatteerde hem echter niet, hier had Leco nog wel wat grondwerk te verrichten.
Hierna was het de beurt aan Just Ice, ook niet de minste. Automatic verliet jammer genoeg ook het podium, hem had ik graag langer aan het werk gezien. DJ Automatic: hiphop needs you!!
Eerst zette de DJ van Just Ice allerhande funk/disco classics op, die vocaal door Just Ice van achter de coulissen werden ingeleid en toegelicht. Zijn rauwe stemgeluid deed de verwachtingen alleen maar hoger worden.
Vervolgens kwam hij op het podium, na de funksessie gooide Just Ice er nu een hele flinke serie reggae riddims uit, wat altijd al zijn achtergrond/ invloed was natuurlijk. Het was duidelijk dat hij zichzelf hier enorm mee oppompte. Hij freakte zelf flink door op al die enorm dope reggae riddims, heel apart en tof om te zien. Hier werden beslist geen grappen gemaakt, dat was duidelijk. Dit aanschouwende was het moeilijk voor te stellen dat rap anno nu een kakofonie van kinderrijmpjes en jiggy/bounce bounce rommel is.
Ondertussen stond T La Rock pal naast mij in het publiek. Handtekeningen uitdelend en met iedereen op de foto. Deze king ontpopte zich als iedereen zijn favoriete oom/opa. Na nog even een vriendelijke aai over zijn buik te hebben gegeven en wat gekletst te hebben vroeg Just Ice weer de aandacht. Ook hier was het gewoon genieten: Booga Bandit Bitch, Latoya, Cold gettin Dumb, deze man kon niets verkeerd doen. Goin Way Back werd met een zo’n ongemeen harde delivery gebracht, dit was gewoon ontzagwekkend. Iemand die al sinds begin jaren 80 bezig is, zo veel heeft gedaan voor de muziek, en in 2007 nog steeds in staat is om de meeste MC’s verbaal aan stukken te scheuren… Alle hedendaagse en overschatte helden verbleken bij dit geweld. Just Ice deed ook nog een wat recentere track en na nog wat freestyle rhymes was het over.
T La Rock kwam nog even het podium op om het publiek te trakteren op wat freshe rhymes, good looking out Terry. Na de show stond Just Ice zwaar bij te verdienen met de verkoop van zijn CD’s en T shirts en ook werden er handtekeningen en knuffels en handclaps uitgedeeld.
Die avond ging de klok in de Oude Zaal 20 jaar terug, en iedereen die aanwezig was voelde dit. Was je er niet dan was je gewoon dom bezig. Punt.
Fixtures:
Hoogtepunt: Gewoon alles eigenlijk
Dieptepunt: de trui van T La Rock.
Bier: standaard Melkweg prijs.
Wc: gratis
Garderobe: 1 euro
Merchandise: CD’s T Shirts, volop foto’s nemen, signeren, alles was mogelijk
Fotograferen: Geen probleem
Geluid: Goed, mocht misschien nog iets harder.
Bezoekers: drie kwart vol schat ik, eigenlijk een schande.
Damage: € 17,50 + lidmaatschap
Cijfer: 9
