En zo weet Shawn Carter, inmiddels al weer 43 jaar, alle aandacht weer op zich te richten. Maar eerlijk is eerlijk, hij maakt de belofte ruimschoots waar. Op Magna Carta Holy Grail klinkt Jigga frisser dan ooit en misschien heeft het er iets mee te maken dat zijn vorige album (Watch The Throne) toch vooral een Kanye West album was. Maar Jay lijkt iets te bewijzen te hebben; elke flow is on-point en zijn lyrics zijn een stuk relevanter dan ten tijde van Blueprint 3 of Watch The Throne. Jay bijt eindelijk weer eens van zich af, zoals op Heaven:
Conspiracy theorist screaming Illuminati
They can’t believe this much skill is in the human body
En zelfs Christopher Columbus en George Washington moeten het ontgelden op Oceans:
I’m anti-Santa Maria,
Only Christopher we acknowledge is Wallace
I don’t even like Washingtons in my pockets
De schrijver/rapper Jay-Z lijkt op dit album de overhand te hebben ten opzichte van de entertainer/zakenman die we de laatste jaren (te) veel gezien hebben. Het album opent heel sterk met een donkere Timbaland/The Dream/No ID/J-Rock beat en een rauw klinkende Justin Timberlake die het intro en de hook verzorgt. Wanneer de beat inkomt, begint Jay te vertellen over zijn struggles met het beroemd zijn. Hij gaat zelfs zo ver om diegene (losjes) te citeren die écht niet met beroemdheid om kon gaan:
I know nobody to blame
Kurt Cobain, I did it to myself
And we all just entertainers
And we’re stupid and contagious
Jay schetst beelden door vrij te associëren en werkt veel vaker met een thema dan met een echt duidelijk onderwerp. Het thema van Open Letter is politiek, op Heaven is het religie en op Oceans is het de slavernij (van George Washington is het bekend dat hij tientallen slaven in zijn bezit had). Deze aanpak zorgt vaak voor spannende tracks, maar op Picasso Baby lijkt het weinig meer dan name dropping te zijn:
It ain’t hard to tell
I’m the new Jean Michel
Surrounded by Warhols
My whole team ball
Twin Bugattis outside the Art Basel
Gelukkig maakt de beat alles goed; de Timbaland en J-Rock samenwerking grijpt terug naar de late jaren 90 en Jay laat horen nog steeds prima overweg te kunnen met deze stijl.
Versus is eigenlijk meer een intermezzo dan een volwaardige track; Jay rapt losjes over een beat die snel gaat vervelen, maar met zijn 51 seconden precies kort genoeg is om hem toch niet te skippen. Ditzelfde geldt voor Beach Is Better, dat maar 56 seconden duurt.
Magna Carta Holy Grail is geen foutloos album, een nummer als FuckwithmeyouknowIgotit voelt als een geforceerde poging om toch een clubbanger op de plaat de zetten. De beat is niet eens zo slecht, maar de prominent aanwezige Rick Ross klinkt ongefocust en hoewel Jay hem er op alle fronten uitrapt met een afwisselende flow, komt FuckwithmeyouknowIgotit niet in de buurt van de rest van de tracks op het album. Part II (On The Run) met Beyoncé heeft zijn charme, maar mist een duidelijke structuur en opbouw. Gek genoeg lijkt er op Part II ook weinig chemie te bestaan tussen Jay en zijn echtgenote (iets wat eerdere samenwerkingen zoals Bonnie & Clyde ’03 en Crazy In Love nu juist zo sterk maakte). Op deze twee nummers na valt er op Magna Carta Holy Grail eigenlijk bijzonder weinig aan te merken. Misschien zou Nas op een ander soort beat beter tot zijn recht komen (bijvoorbeeld op het sterke Nickels And Dimes), maar hij maakt alsnog een bijzonder goede indruk op BBC, een track die de gloriejaren van The Neptunes weer even doet herleven, inclusief scheve drums (met Neptunes-cowbell), synth gitaar en natuurlijk Pharrell op de hook (al wordt hij wel overschreeuwd door een altijd even enthousiaste Swizz Beatz). Uitschieters zijn er genoeg, zoals Oceans, dat met name door de medewerking van Frank Ocean heel erg goed uit de verf komt. Toch is het Jay-Z zelf die het album echt naar grote hoogte tilt; op het aan zijn dochter gerichte Jay-Z Blue stelt Shawn Carter zich tamelijk kwetsbaar op en vertelt hij openhartig over zijn angst om een slechte vader te worden:
Now I got my own daughter, taught her how to take her first steps
Cut the cord watch her take her first breath
And I’m trying, and I’m lying if I said I wasn’t scared
But in life and death if I ain’t here,
Apologies in order
To Blue Ivy my Daughter
Magna Carta Holy Grail is een album dat op de oppervlakte al heel erg goed werkt. Wie de moeite neemt om er echt in te duiken en probeert te begrijpen wat Jay-Z bedoelt, aan wie hij refereert, welke situatie hij beschrijft, zal de plaat pas echt op waarde kunnen schatten. Wie het na de eerste paar luisterbeurten vindt tegenvallen, zou ik willen aanraden om de plaat toch nog maar een keer op te zetten.
Tracklist:
1. Holy Grail (ft. Justin Timberlake)
2. Picasso Baby
3. Tom Ford
4. FuckwithmeyouknowIgotit (ft. Rick Ross)
5. Oceans (ft. Frank Ocean)
6. F.U.T.W.
7. Somewhere In America
8. Crown
9. Heaven
10. Versus
11. Part II (On The Run) (ft. Beyoncé)
12. Beach Is Better
13. BBC (ft. Nas, Pharrell Williams, Swizz Beatz, Beyoncé & Timbaland)
14. Jay-Z Blue
15. La Familia
16. Nickels And Dimes
17. Open Letter
