Sometimes I brag like Hov’ is de eerste zin die J. Cole uitspreekt op zijn tweede album, een verwijzing naar labelbaas Jay-Z, gevolgd door een sample uit Notorious B.I.G.‘s Juicy: born sinner, the opposite of a winner. Terwijl hij juist die twee vroeger niet mocht dankzij Tupac, zo geeft hij in de eerste verse toe: Pac had a nigga saying fuck Jigga, fuck Biggie / I was only like eleven so forgive me. Met de kreet Allow me to reintroduce myself, my name is Cole! (uiteraard geflowd zoals Jigga dat deed in P.S.A.), eindigt J. Cole de eerste track. Het album staat vol met verwijzingen naar zijn hiphophelden. Soms uitgediept, soms alleen een ’name drop’ en soms muzikaal: in LAnd Of The Snakes weet je als luisteraar meteen dat er een verhaal verteld gaat worden omdat Da Art of Storytelling van Outkast wordt gesampled in de beat. Aan hoe de tracktitel is geschreven (LA in hoofdletters) kun je al raden waar volgens Cole de meeste slangen zitten; mensen die, of je nou beroemd bent of niet, iets van je willen en achter je rug om lullen. Cole is openhartig op het album en dat smeert hij zorgvuldig uit over de tracks. Zo verhaalt hij op Runaway over zijn langdurige relatie met zijn vriendin, die hij, omdat hij zijn leven als artiest en zijn privéleven gescheiden wil houden, buiten de media houdt. Het daaropvolgende She Knows sluit perfect erop aan, niet alleen qua tekst (waarin hij twijfelt of hij trouw kan blijven aan zijn vriendin), maar ook qua muziek. Het woord ‘runaway’ zit namelijk in de vocal sample, waardoor Runaway en She Knows samen als tweeluik kunnen worden gezien. Een klein detail dat de muzikaliteit van Cole des te meer onderstreept.
De gastartiesten zijn overduidelijk in dienst van Cole. Hij laat zich de kaas niet van zijn brood eten door bijvoorbeeld Kendrick Lamar, die op Forbidden Fruit (inclusief A Tribe Called Quest-sample uit Electric Relaxation) alleen het refrein mag uitvoeren. In de verses is Cole gepikeerd over het feit dat hij geen erkenning krijgt van diverse grote (hiphop-)magazines, haalt hij meteen nog even aan dat hij op dezelfde dag als Kanye West zijn album uitbrengt en dat hij volgens zichzelf behoort tot de groten binnen hiphop:
How many records do a nigga gotta sell
Just to get the cover of the XXL
Or Fader, fuck ya magazine hater
When I say that I’m the greatest I ain’t talking about later
I’mma drop the album the same day as Kanye
Just to show the boys the man now like Wanyá
And I don’t mean no disrespect, I praise legends
But this what next the boy sick, can’t disinfect
Indrukwekkend is de door No I.D. geproduceerde track Let Nas Down, waarin J. Cole vertelt dat hij Nas eens ontmoette bij een show en Nas hem vertelde dat hij fan van hem was. Toen Cole vervolgens van zijn labelbaas een track moest maken die op de radio gedraaid kon worden, maakte hij Work Out (de eerste single van zijn debuutplaat). Toen Nas die track hoorde, snapte hij niet dat Cole ’m gemaakt had. Cole biedt op Let Nas Down zijn excuses aan, maar kaatst toch ook even de bal terug door Nas persoonlijk aan te spreken op het feit dat ook hij eens de mist in ging door de clubtrack You Owe Me (afkomstig van het album Nastradamus) uit te brengen. Een track met een verhaal, erg sterk (en emotioneel) uitgevoerd.
Het album herbergt veel stijlen van eerder uitgegeven hiphopplaten, maar J. Cole buigt het totaalplaatje om in zijn eigen stijl. Zowel tekstueel als productioneel gezien is Cole gegroeid. Bangende openingstrack Villuminati doet vermoeden dat het een plaat vol bangers is, maar wie daar op hoopt, komt bedrogen uit. Hij is eerlijk en oprecht in rustige tracks als het op pianoakkoorden gedreven Crooked Smile en Forbidden Fruit, maar bragt er ook rustig op los in de interlude Ain’t That Some Shit. Het zorgt voor een gevarieerd album qua topics en de nodige verwijzingen naar hiphop uit het verleden. Cole World was goed, Born Sinner is alleen maar beter. Misschien krijgt hij wel gelijk met zijn stelling dat hij tot de groten behoort, de tijd zal het leren. Het is in elk geval goed dat hij de tijd heeft genomen om dit album te maken. Cole heeft wat te vertellen op Born Sinner. En dat doet hij zonder rapbijdragen (gastartiesten doen alleen refreinen). Dit is zíjn verhaal, geen sideline story.
Tracklist:
01. Villuminati
02. Kerney Sermon (Skit)
03. LAnd Of The Snakes
04. Power Trip (featuring Miguel)
05. Mo Money (Interlude)
06. Trouble
07. Runaway
08. She Knows (featuring Amber Coffman)
09. Rich Niggaz
10. Where’s Jermaine? (Skit)
11. Forbidden Fruit (featuring Kendrick Lamar)
12. Chaining Day
13. Ain’t That Some Shit (Interlude)
14. Crooked Smile (featuring TLC)
15. Let Nas Down
16. Born Sinner (featuring James Fauntleroy)
