Vrijdag releasedag geldt vandaag niet alleen voor een sloot nieuwe albums, maar ook voor de nieuwste hiphop-biopic: Roxanne Roxanne. De film beleefde vorig jaar zijn première tijdens het Sundance Film Festival, waarna Netflix direct de rechten opkocht en deze aan de te streamen collectie toevoegde. Vanaf vandaag kun je de film daar dus bekijken, en we raden je van harte aan dat te doen.
De film opent met een park jam in Queensbridge waar Roxanne samen met haar moeder en een vriendinnetje als klein meisje naartoe gaat. Er wordt een kratje voor haar neergezet om op te staan, zodat ze, onder het “The champ is here!” gejoel van haar vriendin, haar tegenstander in de ogen kijken kan. Die wil in eerste instantie geen klein meisje battlen, waarop ze haar blik op onweer zet en haar moeder vraag “Can I curse?”
Ma windt er geen doekjes om: “I don’t care what you do, as long as you win that $50.”
Een aantal jaren later heeft ze nog steeds haar neiging om op haar duimen te zuigen niet volledig afgeleerd, als Roxanne op 14-jarige leeftijd Marley Marl uit zijn raam hoort roepen. Of ze nog steeds rapt, wil hij weten, en tijd heeft om een beat in te spitten. Dat heeft ze, maar niet meer dan tien minuten. Ze is onderweg naar de wasserette, en als het draaien van de was klaar is, moet ze die er direct weer uithalen. Tijd om de zojuist getapete track terug te luisteren heeft ze daarom niet; Roxanne hoort de inmiddels legendarische klassieker Roxanne’s Revenge zelf pas voor het eerst als het een hit op de radio is.
Ondanks die dijk van een openingsscène en heerlijk in beeld gebrachte stukken hiphophistorie, is Roxanne Roxanne geen olijk hiphopsprookje over hoe iemand zich uit de ghetto knokte. Shanté is ondanks haar rol als pionier in wat nu een wereldwijde cultuur is, namelijk maar weinig ellende bespaard gebleven. De crux van de film is de moeizame relatie met relatie met haar alcoholistische moeder.
“We hadden onze eigen privévertoning”, vertelde ze deze week aan Pitchfork over de reactie van haar moeder op de film. “Ik liep op mijn tenen want ik was bloednerveus. Ik wilde er zeker van zijn dat mijn moeder er oké mee was. Ze lachte, ze huilde, we omarmden elkaar en zijn daarna gaan eten. Ze zei ‘Luister, de waarheid is de waarheid. Er zijn veel vrouwen die zoiets hebben meegemaakt die kinderen hadden, en ervan droomden hen uit de projects te halen, waarbij iemand langskwam om die droom van ze te stelen, maar we zijn ervan teruggekomen. En kijk nu eens, het gaat geweldig met jou en je zussen en al mijn kleinkinderen zijn afgestudeerd. Dus als ons verhaal andere families helpen kan, moet dat zo zijn.”
Geen vreemde reactie, want ondanks een hoop zwaar verteerbaar drama, is Roxanne Roxanne absoluut geen zwartgallige film geworden. In tegendeel; het is het levensverhaal van een vrouw die zich van jongs af aan al door een hoop shit heen heeft moeten ploegen, maar zich daar niet klein door heeft laten krijgen. Na al die jaren kijkt ze terecht vol trots terug op haar nalatenschap, en dankzij deze uitstekende en meeslepende film over haar leven, kunnen wij letterlijk met haar meekijken.
Roxanne Roxanne is vanaf nu te streamen via Netflix.
