De albumtitel Ode to the Ghetto doet al vermoeden dat dit niet de typische abstracte Stones Throw hiphop is. Evenals z’n labelmaat Roc C twee jaar geleden deed, richt Guilty zich op de ruige straten van Amerika. Waar zijn collega echter wat te standaard voor de dag kwam, maakt Simpson zich zelden schuldig aan het gebruik van clichés. Zoals de 31-jarige MC al zegt op de promoalbumhoes: “It ain’t really about sayin’ the toughest shit, it’s about how you say the toughest shit.” Treffender had hij het niet kunnen omschrijven. Nummers over overvallen (Robbery) en odes aan de ghetto (de titeltrack) zijn er al duizenden, maar met de combinatie van een heerlijk nonchalante, lome delivery, humor en een prettig stemgeluid weet Guilty zich te onderscheiden. De overvalverhalen op Robbery zijn stukken interessanter met lines als: “I’m coming in your petshop, pass the word. (Petshop?) Yeah family, get cash for birds.”
Met een dergelijke humoristische inslag loert het gevaar van het verworden tot gimmick. De als Byron Simpson geboren rapper weet echter maat te houden en is serieus wanneer het onderwerp er om vraagt. Op een kale, maar keiharde percussiebeat van Madlib krijgen de racistische Pigs er flink van langs. “When I see the boys in blue, I feel like a Blood” aldus Guilty. American dream beschrijft hoe de jeugd in de ghetto (en de rapper zelf) zich vanwege hun situatie aangetrokken zijn gaan voelen tot de drugswereld. Wanneer de dames ter sprake komen, kruipt Guilty Simpson echter weer helemaal terug in de rol van humoristische verhalenverteller. Het gedrag van groupies op She won’t stay at home en vooral de twijfels over het al dan niet voortzetten van een relatie op I must love you leidt tot pure meligheid. Zeker wanneer het “lalalalala” refreintje van laatstgenoemde track wordt ingezet.
Als er iemand is die een perfecte balans heeft tussen hardcore straatrap en (bizarre) humor is het Boot Camp Clik’s Sean Price. Over de pompende Black Milk productie van Run maakt hij even duidelijk dat zijn niveau nog net een stapje hoger ligt dan dat van z’n collega uit Detroit. Guilty Simpson komt even wat minder scherp uit de hoek, maar ook dan is de rapper nog allerminst vervelend om aan te horen. Ode to the Ghetto blijft sowieso interessant, al is het maar om de heerlijke producties, die je mag verwachten van dergelijke grote namen. Oh No is verantwoordelijk voor de oosterse invloeden op de titeltrack (een instrumental van zijn Dr. No’s Oxperiment), Madlib geeft een subtiele dirty south twist aan het soulvolle She won’t stay at home en Mr. Porter verzorgt met Getting bitches een underground clubbanger. Zo krijgt bijna elke track een eigen geluid mee, maar omdat de producers qua sound niet heel erg verschillen, is het album toch een samenhangend geheel.
Slechts op een enkel nummer is de inspiratie en scherpte bij beatmaker of rapper afwezig. De funky lovesong Kinda live lijdt onder dertien in een dozijn rijmpjes en de hinderlijke gezongen herhaling van de titel. De Almighty Dreadnaughtz possetrack is zowel qua productie als raps nogal saai en toont aan dat Guilty Simpson de persoon is uit de groep die een soloalbum verdient. Hetgeen in de voorgaande vijftien tracks al prettig duidelijk is geworden, want Ode to the Ghetto is gewoon een erg sterk debuut.
Tracklist:
01. American Dream
02. Robbery
03. She Won’t Stay At Home
04. Footwork
05. Ode To The Ghetto
06. Getting Bitches
07. I Must Love You
08. The Future featuring MED
09. Pigs
10. My Moment
11. Run featuring Sean Price, Black Milk
12. Kinda Live
13. Yikes
14. The Real Me
15. Kill Em
16. Almighty Dreadnaughtz featuring Super MC, Krizsteel, Konnie Ross
