Het nieuwe album van Flying Lotus is zijn eerste in vijf jaar tijd. Weinig artiesten die vijf jaar uit de spotlights stappen en toch relevant kunnen blijven. Hij maakte flinke stappen met zijn eigen label Brainfeeder, dat onderdak biedt aan Thundercat, Kamasi Washington en The Gaslamp Killer, en is niet alleen producer, maar ook rapper (Captain Murphy) en regisseur. Hij werd ondertussen twee keer voor een Grammy genomineerd; een keer voor zijn album You’re Dead! én voor zijn werk op Kendrick Lamar’s To Pimp A Butterfly. Nu is er Flamagra.
Even de feiten. Er staan 27 nummers op, klokt 67 minuten en er komen tien featurings voorbij. Met die speelduur daagt Steven Ellison zich al uit, want alle FlyLo-albums tot nu duurden niet langer dan drie kwartier. Het is jammer dat de uitdaging zich tot daar beperkt en zich niet compleet terug laat horen in de muziek. Ja, de producer uit Los Angeles tovert weer een hele brei aan geluiden en soundscapes uit zijn laptop, maar Flamagra haalt Until The Quiet Comes in als Fly Lo’s meest toegankelijke plaat tot nu toe.
Het experimentele is er daardoor zo goed als af en dat is jammer voor een artiest die eigenlijk altijd vooruitstrevend is geweest. De muziek is verre van saai, maar voor Flying Lotus-begrippen klinkt Flamagra hier en daar ‘gewoontjes’. In het eerste gedeelte is er, geheel tegen diezelfde begrippen in, weinig samenhang te vinden tussen de nummers. Ja, de song met Anderson .Paak klinkt goed, maar het is nog zoeken naar een verhaallijn in Flamagra. Die lijkt zich pas te ontvouwen vanaf Yellow Belly; daar keert even de gruwel en de spanning terug die je kent van het vroegere FlyLo-werk.
Veel op Flamagra voelt aan als een herhalingsoefening van nummers die al eens beter -door hemzelf- zijn uitgevoerd, maar op Black Balloons Reprise gaat de knop om. Een ijzersterk rappende Denzel Curry en de gospelachtige achtergrondvocalen breken het album helemaal open. De prachtige en surrealistische stijl van Flying Lotus komt naar boven en het album verandert in een dromerige blend van funk, soul en jazz. Solange komt voorbij voor een staaltje pure soul dat niet had misstaan op haar laatste album en er is een eerbetoon aan Mac Miller vol dromerige toetsen, aangevuld met snoeiharde gitaren. Het album eindigt met geweldige ambient. Ineens weet FlyLo je weer mee te nemen op reis door verschillende sferen.
Het manische en harde van You’re Dead! is volledig verdwenen, maar Flamagra is ook weer niet zo relaxed en hazy als Until The Quiet Comes. De nieuwe Flying Lotus is een lange plaat die even nodig heeft om op gang te komen, maar mensen die tijdens het eerste deel van de reis blijven zitten worden beloond met een fijne fusie van jazz, funk en hiphop zoals alleen hij die kan voorschotelen. Alsnog klinkt een groot deel van de plaat overwogen in plaats van grensverleggend. Qua soundscaping en sfeerbepaling is Flying Lotus nog altijd één van de besten, maar Flamagra is jammer genoeg wat minder uitgesproken dan zijn vorige albums. Het nieuwste wapenfeit biedt ondanks de lange speelduur weinig ruimte voor experiment. Terwijl dat júist is waar de producer bekend om staat.
Stream:
Wie de vinylversie van de plaat aanschaft krijgt een prachtig verzorgde release inclusief pop-up prints en inner sleeves in zilverkleurige uitvoering (zie foto’s). Misschien lukt het me daarmee nog om het eerste gedeelte van de plaat wat beter te leren waarderen.
