2020 was één groot hoogtepunt voor Flee Lord, die iedere maand een nieuw project uitbracht. De productiviteit van de Queens-mc vertoont sterke gelijkenissen met die van DJ Muggs in 2021 tot nu toe. Muggs bracht dit kalenderjaar namelijk al een plaat met een Rome Streetz uit én een instrumentaal soloalbum. En als je beide on a roll bent, waarom dan niet gewoon meteen de krachten bundelen, moeten de twee gedacht hebben. En dus is daar RAMMELLZEE.
De DJ- en producer achter Cypress Hill is altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen. “Ik ga altijd door”, vertelt Muggs in het persbericht over zijn nieuwste creatie. “Zo blijf ik werken met de nieuwste generatie mc’s, en als ze willen luisteren leer ik hen bij. Ik laat hen zien wat ze in huis hebben, zoom daarop in en maak er hun sterkte van.”
Bij Flee Lord zal hij ongetwijfeld hebben gedacht dat hij het ‘very east coast’ moest houden. De rapper uit Queens kwam op onder de vleugels van wijlen Prodigy en gedijt het beste op de boombap die midden jaren ’90 uit zijn buurt en de omliggende wijken verscheen. Hoewel hij hoorbaar is opgegroeid met de muziek van zijn mentor en daar ook elementen uit leent, ontwikkelde hij een heel eigen geluid. Met de manier waarop zijn uitbundige adlibs zijn controleerde flow onderbreken, creëert hij een soort van call-and-response-effect. Veel rappers proberen veel woorden tussen de snares te proppen; Flee Lord niet. Die laat zijn flow en daarmee ook zijn punchlines ademen.
Het album start fijn, met de kale orgelloop van Eating Never Stressing. Daar is de rappende gastheer het mee eens: “Ayo, damn, you can hear the pain in this Muggs sample / I came in the game, with a flame like a candle!” Op het oog geen zin die je meteen zou citeren, maar met de aankleding ervan weet Flee zelfs van zijn minder memorabele bars momenten te maken. Orgels, een engelachtige vocal-chop en uiteraard de nodige ad-libs: “Yeah! Bang! Facts! Ah-ah! Brrr!”
Flee Lord bouwde de afgelopen jaren ook een connectie op met de mannen van Griselda; een feit dat ook Muggs hoorbaar niet ontgaan is. Daleon X Delgado doet namelijk verdacht veel aan als een Daringer-productie. Op RAMMELLZEE, vernoemd naar de multidisciplinaire kunstenaar uit New York, wordt er wel vaker geknipoogd naar de mensen die Flee Lord hebben beïnvloed. Zo is er een eerbetoon aan Capone-N-Noreaga te horen en is een titel als Queens Get The $$$ op zich al een door de jaren heen mooi verbasterde hiphopreferentie.
Flow-technische capriolen worden uitgehaald in Wallabies & Gucci Loafers, de track waarop Ghostface Killah en Roc Marciano assisteren. Het is niet de meest makkelijke productie om overheen te spitten, maar er gebeurt van alles. Over een bewelmende zangloop rekt Flee plots lettergrepen, wisselt hij om de twee zinnen van cadans en horen we de hoogste concentratie binnen- en klankrijm van de plaat. Het grommerige stemgeluid van Flee Lord verbloemt wellicht zijn schrijfvaardigheid. Roc Marci doet in ieder geval vrolijk mee, en herintroduceert zijn eigen oude Pimpin’ Ain’t Easy-flow. Met de line “I’m in a 4-door with the 44 listening to 4:44” kaapt hij de hele track. En Ghost over een Muggs-beat? Say less. Dit is sowieso een vroege raptrack-van-het-jaar-inzending.
2020 was het jaar van Flee Lord, maar dit jaar is tot nu toe van Muggs. Zijn heerlijk gruizige producties vol valse combinaties van toetsen en gitaren, dreigende pianotonen en korrelige drumpartijen zorgen voor een grimas op het gezicht. En wie is Flee Lord om daar niet een schepje bovenop te doen? Perfect en gepolijst hoeft het niet te zijn; op momenten floreren de twee zelfs met pure lelijkheid. RAMMELLZEE is een plaat die in 1997 net zo lekker had gesmaakt als dat het in 2021 doet. De combinatie tussen west en oost waarvan je tot voor kort niet van wist dat je ‘m nodig had.
Stream:
