Na het overlijden van Pop Smoke groeide Fivio Foreign uit tot de man die de New Yorkse variant van drill naar de mainstream moest gaan brengen. Plots kreeg hij featurings op projecten van Drake, Polo G en Roddy Ricch. Het hoogtepunt was zijn bijdrage aan Kanye West’s DONDA, toen hij de show stal op Off The Grid. De mega-potentie van Foreign ontging ook Ye zelf niet en dus bood hij aan om als executive producer op te treden voor diens debuutalbum. B.I.B.L.E. is nu uit. Is de zelfbekroonde titel van King Of New York al op zijn plaats?
City of Gods, de leadsingle, groeide binnen no time uit tot een iconische track, waarin Alicia Keys haar gepassioneerde uithalen brengt bovenop de opwindende drill-percussie. Het deed uitkijken naar méér van Fivio Foreign, die komende zomer onder meer op WOO HAH! X Rolling Loud te zien zal zijn. De titel B.I.B.L.E. lijkt te mikken op emotie, maar Fivio’s stoïcijnse en stijve voordracht is toch echt waarom hij een van de grootste sterren-in-wording van het genre is. De kille maar snerpende snares, met daarboven een rapper die van staal lijkt, zo emotieloos.
Hoe misgeslagen wordt de plank dan ook als er een interpretatie klinkt van Destiny’s Child’s Say My Name. Met ‘sample drill’ is weinig mis, bewees Sevn Alias onlangs met een uitgebreide 101 Barz-sessie waarin hij drie tunes uit zijn eigen jeugd flipte in een 2022-sausje. Maar de overheersende sample in What’s My Name is hier veel te zoet. Eenzelfde gevoel heerst bij de Ne-Yo featuring, die diens So Sick probeert te verbeteren. Überhaupt klinken er veel gastartiesten redelijk onhandig wanneer ze met Fivio op een track springen; zijn stijl is zó specifiek en hij is het zó meester dat het al snel raar of gefoceerd wordt wanneer popartiesten zich erin mengen.
Leuker is het wanneer er Kanye-esque chop-up-the-soul klinkt, een Ellie Goulding-sample de toon bepaalt of simpelweg recht toe recht aan-drillbeats denderen. Zo wordt het vanaf het moment dat Changed On Me je trommelvliezen voorbij is, meteen duidelijk dat het gemaakt is voor een flinke geluidsinstallatie. De track, waarop Polo G assisteert, is een van de betere op B.I.B.L.E., net als de afsluiter. Can’t Be Us kent een stemmige, teruggetrokken instrumental, waarover Foreign een prima introspectieve zwanenzang legt.
Over het algemeen is B.I.B.L.E. een solide plaat. Ja, er zitten veel hobbels in de weg; teveel nietszeggende featurings en heel wat veilige keuzes om meer de mainstream-muziekluisteraar te kunnen bedienen. R&B-revivals, stripclub-anthems en wat geneuzel van DJ Khaled leiden af en nemen ruimte in van Fivio’s natuurlijke, meer meedogenloze aanpak. Als de missie was om te bewijzen dat hij méér is dan een drillrapper; geslaagd. En als de missie was om B.I.B.L.E. niet uit te laten monden in guilty pleasures-meligheid en andere lege clichés; jammerlijk gefaald. Om richting een title shot te bewegen, heeft Fivio Foreign meer focus nodig.
Stream:
