Het mooie aan Dour Festival is dat het eigenlijk twee dagen op voorhand begint. De dag net voor het festival begint zit je uiteraard al op de camping om de sfeer op te snuiven, rustig bij te kletsen met oude bekenden en een eerste keer goed doorzakken. De dag daarvoor begint de eigenlijke voorbereiding op het festival, in de maanden daarvoor wordt er veel gezegd, maar iedereen doet z'n inkopen en inpakwerk toch last-minute.
Dag 1
Dit jaar was het weer niets anders en na een redelijk rustige en vlotte trein- en busreis waren we er eindelijk. Het good old HIJS-kamp werd opgesteld en de sfeer kwam er al aardig in, toch was het wachten tot ‘s avonds laat eer ons festival begon, maar de line up was alvast de moeite waard.
Vive la fête mocht ons Dour Festival aftrappen, hiphop is het niet, maar de gekke moves en ille danspasjes van de maffe zangeres op de uitbundige feestmuziek kregen ons al aardig in beweging.
Maar de de echte beweging moest van de Wu-Tang Clan komen. Na meer dan een uur wachten (alle hiphoppers komen toch te laat?) waren ze daar eindelijk en iedereen had het gezien, want de keet ging al helemaal los zonder dat er nog maar een beat te horen was. Toen een duister individu tevoorschijn kwam met z’n camera en z’n hoodie op, werden we al wild, maar toen ook Ghostface onstage klom, die er eigenlijk niet bij zou zijn, werd er een legendarische show verwacht. Want hoe vaak kom je het tegen dat alle Wu-Tang leden uitgezonderd ODB er zijn? Helaas bleek niets minder waar te zijn. De show startte dus uitstekend met onder meer Ain’t nothing to fuck with waarbij het publiek wild tekeer ging en na vijf minuten kropen de eerste opgevers er al tussenuit. En gelijk hadden ze, want het niveau van de show ging nog verder achteruit dan die van het geluid. Het ontbreken van Method Man was op het eerste zicht het enige vuiltje aan de lucht, vreemd genoeg vond de clan het toch teuk een van zijn tracks toen doen ondanks zijn afwezigheid. Zoals voorspeld duurde het een halfuurtje vooraleer ze hun uitgebreide hulde brachten aan ODB. Maar als je hem dan toch eer wil aandoen, geef dan een knallende show, niet eentje waarbij op het einde nog slechts vier (!) leden op het podium staan. Verder leverde de show ook het bewijs dat Dour steeds commerciëler wordt, want het publiek ging het meeste los bij de enige echt commerciële hit van de Clan, Gravel Pit. Waar de Wu-Tang wel goed in was, was tijd vullen, tellen daarentegen was niet hun sterkste punt aangezien ze zeiden dat er 80.000 man was terwijl het er hooguit 30.000 waren en een dag later in Paradiso zeiden ze schijnbaar dat er 100.000 man op Dour stond. Tevens misten ze de nodige overtuiging toen ze meldden dat dit het beste publiek ooit was. Omdat het nogal een wilde show was en onze ruggen nog enkele dagen moeten meegaan, gingen we even chillen bij de tenten om daarna terug te keren voor de Ninja Tune tent. De eerste op onze lijst waren DJ Food & DK die echt een gruwelijk dope show brachten. De maker van de legendarische Solid Steel Sessions bracht een aardige mix van hiphop, electronic en een vleugje jazz met tracks van o.a. Blur en Prodigy tussendoor. Nog meer van dat kregen we te zien bij Coldcut. Alleen had deze een, in mijn ogen licht irritante, MC bij. Coldcut bracht wel het betere scratchwerk, maar lang konden ze me niet echt in beweging houden, omdat het de muziek een beetje naar de achtergrond verdrongen werd.
Toch was het een vette eerste dag waarbij vooral Ninja Tune onze dag goed maakte en Wu-Tang een gruwelijke tegenvaller was.
Dag 2
De tweede dag was de zwakste dag qua hiphop op Dour met RJD2 als grootste naam. Maar met het oog op de volgende dag waar LeFtO weer een tent mocht opvullen, kwam het goed uit en konden we vroeg ons bed opzoeken. Maar eerst naar RJD2 die trouwens niet alleen kwam, maar ook een band had meegebracht waar ik eerlijk gezegd niet zo’n goed gevoel bij had. Maar toen in de achtergrond ook nog decks stonden, werd ik gerustgesteld. Hij begon met de gitaar in z’n hand en meteen kon de band de zaal opwarmen met enkele funky sounds. Het publiek ging goed mee op de chille beats die de band uit de speakers blaasden, uiteindelijk kroop RJD2 toch achter zijn draaitafels en liet horen wat hij kon. Daarna kwam de band terug meedoen en zo werd er een toffe afwisseling gecreëerd, maar sommige stukken in de DJ-set hadden aangevuld kunnen worden door de band. Het enige echte minpunt aan deze show was de zang van RJD2. Niet dat het vals was, maar hij heeft er gewoon niet de stem voor en hij kon op geen enkel moment de muziek echt overtreffen.
Dag 3
De zwaarste dag stond voor de boeg met een hele dag bomvol hiphop. Beginnen deden we met Tar One die me meteen verbaasde en brak met mijn stereotiepe idee van Franse hiphop op Dour. Vorige jaren was het meestal gewoon een hoop gestolen beats met onverstaanbare rap op. De tekst was bij Tar One nog steeds onverstaanbaar, maar hij bracht een originele sound die door het kleine hoopje publiek enorm werd gesmaakt.
Next up was Black Milk, een upcoming MC uit Detroit, hij was zelfs zo nieuw dat Frank & Dank een kwartier voorprogramma waren in een show van amper een uur. Het publiek was ondertussen al aangedikt en kon zo zien dat het merendeel van de show gespendeerd werd aan het eren van J Dilla. Misschien werd het wat te veel, maar hem kan je nooit genoeg eren, toch? Verder bracht Black Milk een aardige show van slechts een kwartiertje die eerder standaard bleef en niet echt uitschieters kende. En ook het publiek voelde het niet echt, zijn repertoire was ook te klein om echt grootse dingen te doen, als we dan toch een hoogtepunt moeten kiezen dan was het zijn stuk uit een recent opgenomen featuring met Slum Village die een jaar eerder op hetzelfde podium stonden.
The Beatnuts was de eerste echt grote naam op het programma en stelde in het begin een beetje teleur. Het leek alsof ze op automatische piloot speelden, toen ze plots Jammin van Bob Marley draaiden ging de keet voor het eerst uit z’n dak en vanaf dan kende de show sfeer en bleef het niveau maar stijgen. Mede dankzij zowat alle Beatnuts classics die de revue paseerden. Helemaal geniaal was de camera-chick die ze bijhadden: zij stond in voor het filmen van het optreden en het podium proper te houden, waarop het publiek maar dingen op het podium bleef gooien. Toch hadden ze haar beter achter de draaitafel gezet, want een show van twee MC’s en geen DJ zorgt voor vreemde situaties als een MC die rapt vanachter de decks.
Dan was het eindelijk tijd voor de groep waar schijnbaar alle Belgen en Nederlanders op Dour naar hadden uitgekeken: Opgezwolle. Al een halfuur op voorhand stond de hele tent hun naam te schreeuwen en toen ze uiteindelijk ook begonnen was de tent echt afgeladen vol. Beginnen deden ze met Gekkenhuis en meteen was duidelijk dat ze er meer zin in hadden dan vorig jaar, toen ze een lamme show gaven. Ook Typhoon was mee afgezakt naar het verre Wallonië en mocht nog enkele nummers meedoen. Opgezwolle werd enorm gehypt, omdat ze nauwelijks naar België komen. Maar niet enkel het publiek zorgde voor de nodige sfeer, want ook op het podium ging het dak er vanaf en was de interactie enorm. Bij Zoek de balans kwam op de climax vijf man van backstage om het publiek de nodige afkoeling te bezorgen in de hete tent. Ze speelden natuurlijk alle classics en het publiek ging wild bij elk nummer, zo wild zelfs dat niet enkel Typhoon aan het crowdsurfen was maar ook een tent.
Omdat we geen zin hadden om de standaard playlist van LeFtO met de vaste funktracks aangevuld met wat Nederlandse hiphop voor het derde jaar op rij te horen, besloten we om Stones Throw en Le Peuple de l’herbe onze hiphopavond te laten afsluiten. Spijtig genoeg overlapten deze elkaar gedeeltelijk zodat we enkel Peanut Butter Wolf zowat alle nodige classics zagen draaien met J-Rocc als MC om de crowd op te peppen en Percee P die een te gruwelijke a capella dropte.
Aangezien er nog een hoop feestmuziek ook nog op het programma stond, was het ideaal om nog even langs de chille sound van Le Peuple de l’herbe te lopen en onze batterijen daar op te laden. Ze brachten lekker relaxe beats en deden van elk album enkele nummers.
Dag 4
Reeds van de seconde dat je uit je tent was voelde je dat de laatste loodjes het zwaarst wegen, de zon brandde op je hoofd terwijl je energievoorraad bijna uitgeput is. Toch wist ik me nog op tijd naar de Gym Class Heroes te slepen die zelf ook beseften dat ze al om 13u geprogrammeerd stonden en daarom een rustige show deden. De frontman zei dat hij het publiek rustig wakker wou krijgen, dit deed hij succesvol met een aardige portie humor en hun hitlijst tracks Clothes off en Cupid’s Chokehold.
Direct daarna konden we doorlopen naar Hocus Pocus. Hoewel Franse hiphop niet het ding is van de meeste Nederlanders, is dit toch het checken waard. Vorig jaar waren ze ook al op Dour en lieten ze mij een goede indruk na. Ook nu begonnen ze uiterst tof met een sterke sound die uit de speakers kwam, enkel de MC was niet de beste in zijn vak met een redelijk monotone flow die niet volledig op de beat was. Maar toen hij begon te beatboxen kwam de sfeer er helemaal in. Op dat moment begonnen ze ook meer jazzy nummers te spelen en werd de muziek alleen maar beter met als hoogtepunt een uitgebreide ode aan hiphop.
Eindelijk konden we uitrusten om de laatste nacht nog vol te houden met optredens van DJ Shadow en Dr. Octagon. Toen we bij Shadow aankwamen, was de tent al volledig volgelopen, maar dankzij het nodige duw en trekwerk geraakten we toch nog binnen. Hij was al enkele minuten bezig, maar toch konden we een goede positie te pakken krijgen om hem een aardige show te zien geven. Het was zeker niet zijn beste show ooit, maar ook niet zijn slechtste. Shadow kreeg slechts een uur van de organisatie om zijn ding te doen en dat is in feite te weinig voor een top-DJ, daarom draaide hij een simpele maar dope set met enkele classics. Maar het was te merken dat hij er niet al te veel moeite had ingestoken door bij elk nummer te stoppen in plaats van ze aan elkaar te mixen. Hij vertrouwde ons ook nog toe dat hij nog 3 shows gaat doen vooraleer hij terug de studio induikt en een nieuw album gaat maken.
Dr. Octagon a.k.a Kool Keith was de laatste hiphopact op het Dour Festival. Kutmasta Kurt opende de show voor Octagon het podium kwam opgelopen in zijn mooie cape en een mooi staaltje acteerwerk op het grote scherm dat was opgehangen. Spijtig genoeg was hij maar niet wakker te krijgen waardoor we een eerder saaie en monotone show kregen waarbij slecht één pit gevormd werd, toch bedankte Kool Keith hen wel na de show voor het compleet los gaan. Het grootste hoogtepunt van de show was toen de strings, bh’s, pornoblaadjes en dvd’s uitgedeeld werden.
Op zich een spijtige zaak, maar veel energie om te staan springen was er toch niet meer over. Uiteindelijk trokken we de nacht door om slim als we zijn als eerste op de bus te zitten. Maar spijtig genoeg dachten honderden anderen er ook zo over. Eens we dan toch in het station geraakten en op de trein huiswaarts zaten, was er nog weinig leven te bespeuren, Dour was een uitputtingsslag, maar wat voor een! De optredens waren dit jaar niet echt van een superhoog niveau, maar wel weer uiterst sfeervol, toch is het te merken dat Dour jaarlijks commerciëler wordt wat een stuk sfeer eruit zuigt en bovendien was de organisatie en hygiëne dit jaar meer dan ooit ondermaats. De prijsstijging is duidelijk te merken in het ticket en de prijs voor de drank- en eetbonnen, ook qua acts was er een lichte stijging te merken in het aantal commerciële groepen. Hopelijk blijft Dour trouw aan zichzelf en blijft het zoals het is met hopelijk een iets betere organisatie op vlak van voorzieningen voor de bezoekers.
Fixtures:
Hoogtepunt: Op-ge-ZWOLLE!
Dieptepunt: Wu-Tang Clan
Bier: (fris) 1 bon (10bonnen voor 9€)
Wc: Gratis Dixies
Camping: 15€
Fotograferen: Ja
Geluid: Op de open podia slecht, in de tenten goed
Bezoekers: 134.000
Showtime: 24/24
Curtains closed: Veel te laat
Damage: 75€ voor 4 dagen en 35 voor 1 dag
Cijfer: 7
