Voor degenen die ervan balen dat Roc Marciano geen drums meer in zijn beats gebruikt, van mening zijn dat autotune de software van Satan is, cold brew koffie gewoon naar over-de-datum Douwe Egberts van eergisteren vinden smaken, een sneaker met meer dan twee kleuren niet zonder zonnebril bekijken kunnen, een zweetnaad krijgen bij alleen al het idee van skinny jeans, Broken Language het hoogtepunt van de hiphophistorie noemen, alles uit de discografie van Puffy nog te min vinden om een joint op te draaien, hun eerste zaadlozing bij het zien van Ice-T’s Power album cover kregen, een witte AF-1 waar een stuk volkomen overbodig plastic van €400 aanhangt en op de hak in zwarte letters “AIR” gekalkt is gewoon oplichterij vinden, van mening zijn dat JAY Z zijn beef met Nas verloren heeft, alle rapnummers met een R&B zangeres erop standaard skippen, een uitzondering maken op die regel maken voor drie tot vier 90s tracks met een Mary J. Blige feature erop, leerden blunts te draaien dankzij Redman, de hele discografie van Meyhem Lauren in iTunes hebben staan en nog steeds ervan balen dat ze de helft ervan niet gewoon op een schijfje kopen kunnen, vinden dat RZA sinds 1998 zijn beats veel te netjes afmixt, Infinite de beste Eminem plaat noemen, een Jansport rugzak hebben, alleen naar Freddie Gibbs luisteren als er geen trapdrums onder zijn stem zitten, op Indelible MC’s na het Rawkus Records roster te happy en conscious vinden, überhaupt weten wie er in Indelible MC’s zaten, Schültenbrau hun favoriete bier noemen, wiens favoriete seizoen winter is, of gewoon trek hebben in een dosis heerlijk gruizige, ongecompliceerde kwaliteits-boombap, gemaakt door gasten die klinken alsof ze je neer zouden steken zodat ze je schoenen stelen kunnen en ze dan te duur doorverkopen aan de eerste de beste hipster die ze tegen komen, die daar alleen maar mee akkoord gaat omdat ze eigenlijk te bang zijn om nee te zeggen; voor al die mensen, heeft Muggs dit album gemaakt.
