Denzel Curry lijkt op zijn nieuwe album ZUU beter in zijn vel te zitten dan hij ooit gedaan heeft. Hij danst in de zon van het Amerikaanse zuiden, maar waar de één een duizendklapper door het feestgedruis heen hoort, klinkt in zijn oren nog altijd de chopper.
“Get your cardio up.” Dat was het antwoord dat Denzel Curry gaf, toen hem jaren geleden in een interview gevraagd werd waar hij al die energie in zijn liveshows vandaan haalde. WOO HAH! zette hij er al twee keer mee in lichterlaaie, en later dit jaar komt 013 aan de beurt. Ongetwijfeld gaat dat opnieuw inslaan als een bom. Het moet namelijk wel heel raar lopen wil Denzel’s nieuwe album ZUU de zomer niet op slot hebben. De plaat loopt over van persoonlijkheid, geeky referenties, vlijmscherpe flows, zonovergoten dansbaarheid en heeft genoeg bassen om een bescheiden aardverschuiving te veroorzaken.
‘ZUU’ zet een kroon op de ontwikkeling van één van interessantste rappers die de afgelopen jaren uit Amerika overkwamen.
ZUU zet bovendien een kroon op de ontwikkeling van één van interessantste rappers die de afgelopen jaren uit Amerika overkwamen. De plaat is een ode aan Carol City, zijn wijk in thuisstad Miami Gardens, Florida. Een gewelddadige plek, waar hij een gecompliceerde relatie mee heeft. “Ik ben er ondertussen aan gewend”, vertelde hij HIJS in 2015. “Toen ik een kind was gingen we naar de Martin Luther King optocht in Liberty City [een wijk in Miami -HIJS] en daar was altijd een schietpartij. Er ging altijd wel iemand dood.”
Hij vertelde ook over de invloed die zijn oudere broer Treon op hem had. Zijn broer overleed enkele jaren geleden door een hartstilstand als gevolg van een tasering. Na thuiskomst van een vol lof ontvangen optreden op festival SXSW in Texas, kon Denzel direct door naar zijn begrafenis. Carol City maakte hem het leven niet makkelijk.
Zijn eerste plaat heette desalniettemin Nostalgia 64; de klassieke Nintendo console als symbool voor een jeugd waarop hij nostalgisch terugblikte. Het zou exemplarisch blijken voor zijn teksten, waarin zijn eigen leven continu door een waas van heerlijk nerdy, pop-culturele referenties bekeken wordt. Ook zijn nieuwe album vormt daar geen uitzondering op: het opent met een line waarin Dragon Ball karakter Majin Buu figureert, en eindigt met een intens rauwe hook waarin de double entendre “Sticks out like I’m Voldemort” in de mic geblaft wordt.
Niemand kan door de trap ingegeven rauwheid, en door de eigen interesses gevoede geekiness, op zo’n vanzelfsprekende manier combineren als de 24-jarige rapper uit Miami doet. Het geeft zijn tracks karakter, en voegt een lichte rand toe aan de gitzwarte verhalen. Ondanks de ellende die hij gezien heeft, geeft hij er continu blijk van ook gewoon kind, puber en jong volwassene geweest te zijn, met alle interesses die daarbij komen kijken. Nooit dat hij zich harder voor dan hij is, wat niet wil zeggen dat hij niet snoeihard voor de dag komt. Het is bij hem alleen geen pose; hij is eerder een gewone jongen, hard geworden door zijn omgeving en verleden.
“Alsof Denzel zijn demonen eruit probeerde te zweten, moshen en spuwen, zonder ze direct te benoemen.”
Een verleden dat logischerwijs zwaar op hem leek te drukken. Het uitte zich niet zozeer in tobberige lyrics, of openlijke worstelingen met zichzelf, maar juist in de donkere zweem die vaak over de agressievere tracks in zijn oeuvre lagen. Alsof Denzel Curry zijn demonen eruit probeerde te zweten, moshen en spuwen, zonder ze direct te benoemen. Dat zou ze wel eens teveel kracht kunnen geven. Daar kwam vorig jaar een einde aan op TA13OO, zijn meest confronterende album tot dan toe. “Snoeihard, maar gitzwart”, schreef HIJS toen. In drie delen (the light, the gray, en the dark side) trok hij luisteraars niet alleen qua geluid het duister in, maar nog meer met zijn loodzware thematiek.
Het uitventen van al die ellende lijkt hem op ZUU goed gedaan te hebben. De plaat klinkt op eerste gehoor frisser en vrolijker dan alles wat de afgelopen jaren van hem hoorde. Op het heerlijke RICKY, een track genoemd naar zijn vader, gebruikt hij de lessen van zijn ouders als raamwerk voor herinneringen aan zijn early days als rapper. Het resultaat is een aanstekelijke track waarop de geluiden van Houston en South Florida samenkomen terwijl het enthousiasme er keihard vanaf spat.
Ook op het zomerse CAROLMART is het onmogelijk stilstaan. “South Florida might be the most beautiful place in the world”, wordt er in de intro gezegd. Je gelooft het meteen, want de zon klinkt in elke seconde van deze dirty south banger door. Toch ontwaar je op de achtergrond van al dat gefeest, nog steeds het donker in zijn lyrics: “When it come to the green shit, I am anti / ‘Cause I rather see a man live, then a man die.”
ZUU draait zo de dynamiek om, die in veel van zijn eerdere werk te vinden was. In plaats van aardedonker met een randje licht, krijgen we nu een partij smakelijke zomer-bangers, die diepte krijgen dankzij een donkere achtergrondlaag. Een technisch indrukwekkende rapper was hij altijd al, maar op deze plaat klinkt Denzel comfortabeler met zichzelf dan hij ooit gedaan heeft. De reden daarvoor etaleert hij op AUTOMATIC: “I got a gold plaque, shit, I came from dodging hollow tips!” Conceptueel is het album daarmee een echo van Biggie’s Juicy. Denzel zal nooit vergeten hoe hij er gekomen is, maar damn right he likes the life he lives.
Het plezier van het rappen is op ZUU dan ook in elke track te horen, met zijn altijd scherpe pen als bron. Je zou zo op de stranden van Florida mee willen feesten, maar in de beukende finale P.A.T. komt die zware schaduwkant toch nog één keer volledig op de voorgrond te staan. Zoals zijn grauwe terzijdes de vele party anthems een scherpe rand geven, zo doet de slottrack dat voor het album als geheel. “We carry hollow tips, ‘cause it reflects what’s in my soul”, rapt hij. De geschreeuwde hook wordt slim afgewisseld af met onderkoeld gespitte verses, terwijl alles verpletterende bassen je speakers een workout geven.
Met contrasten spelen, dat kun je wel aan Denzel Curry overlaten.
