cLOUDDEAD is dood, in de liner notes van dit album staat de heren Dose One, Why? en Odd Nosdam niet meer van elkaar houden en daarom geen muziek meer gaan maken samen. Ten is dus een verzameling van het laatste werk dat de heren opgenomen hebben.
In 2001 kwam cLOUDDEAD als een grote verrassing, Anticon was net aan het opkomen en het album was zo gruwelijk bizar dat het evenveel bewondering als rancune opleverde bij de luisteraars. Je vind het bijzonder fijne muziek of gruwelijke onzin dat weinig met muziek te maken heeft, er is niet echt een tussenweg. Bij het nieuwe album is iets meer structuur ingebracht, in plaats van lang gestrekte geluiden en vervormingen die van nummer tot nummer overlopen is er overgegaan naar een duidelijke afscheiding van de nummers. Dit zorgt voor een wat conventionelere opbouw van de CD en luistert ietwat makkelijker. Ook inhoudelijk zijn de nummers wat conventioneler, het is nog steeds een partij bizarre muziek, maar het zijn nu wel echt liedjes geworden. Waar nummers voorheen bestonden uit trippy geluidjes die 8 minuten lang vervormd werden met wat raps er doorheen die meer als mantra’s klonken heeft ieder nummer nu meer een eigen gezicht.
Waar niets aan veranderd is, is de manier waarop Dose en Why? hun “boodschap” over brengen. Ik vind het persoonlijk erg moeilijk te volgen waar het nou allemaal over gaat, vaak gaat het geloof ik ook echt nergens over. Toch heeft het een uniek charme wat deze gasten ten gehore brengen. Ook al klinkt het als onnavolgbaar gebrabbel, zelfs dan nog klinkt het in balans met de muziek, stemmen als onderdeel van de instrumentatie van de muziek. Als de teksten wel te volgen zijn blijken Dose en Why een apart gevoel voor humor te hebben, ik heb een vaag vermoeden dat een groot deel van de teksten voor insiders een veel grotere betekenis heeft. Dat is allemaal mooi en aardig, maar daar heeft de gemiddelde luisteraar verder helaas weinig aan.
Qua producties zit het album over het algemeen goed in elkaar, alhoewel het soms echt hit & miss werk is. CLOUDDEAD probeert met alles zo experimenteel mogelijk te zijn, waardoor het soms echt geniaal mooi uitpakt en soms echt klinkt of ze het geluid van een blender opgenomen hebben (hmm dat is ook zo). Mooi pakt het uit in “Dead Dogs Two”. Dit nummer is pachtig in elkaar gezet, de stemmen en de muziek vallen perfect samen wat dit nummer tot een van de mooiste popnummers (ja dit is meer een popnummer) maakt wat ik in een lange tijd gehoord heb. Ook “The Velvet Ant” klinkt mooi, de tekno geluidjes op de achtergrond met rustige loungegeluiden er overheen werken echt goed, helemaal met de vervormingen die er op het eind van het nummer doorheen komen. Minder goed werkt het op nummers als “Our Name” dit nummer duurt 19 minuten en kan me eigenlijk helemaal nergens echt boeien, het nummer slaat de plank compleet mis in zijn poging om vernieuwend te klinken.
Over het algemeen is Ten toch een geslaagd album te noemen, de mensen die cLOUDDEAD al goed vonden zullen ook hier weer van smullen, en mensen die cLOUDDEAD al klote vonden zullen ook hier niets meer vinden dan een plas warme kots. Dat komt doordat de muziek die cLOUDDEAD maakt gewoon niet voor iedereen bedoeld is, gelukkig is het voor de liefhebbers een fijn stukje muziekwerk geworden.
Tracklist:
01. Popsong
02. The Teen Keen Skip
03. Rhymers Only Room
04. The Velvet Ant
05. Son Of A Gun
06. Rifle Eyes
07. Dead Dogs Two
08. 3 Twenty
09. Physics Of A Unicyle
10. Our Name
Meer info: http://www.bigdada.com
http://www.dirtyloop.com
http://www.anticon.com
