De Braun Flatground competitie gaat om meer dan alleen meer grote mannen op kleine fietsjes en breakdancers, ook muzikaal entertainment was aanwezig! HIJS bezocht de Westergasfabriek om te kijken hoe Talib Kweli en C-Mon & Kypski het er vanaf brachten.
Braun Flatground is al 5 jaar lang dé BMX flatland competitie van Nederland. Er wordt ook gebreakdanced, maar eigenlijk gaat het vooral om het BMXen. Dit jaar vond het gebeuren voor de tweede maal plaats in een van de toffere locaties van Amsterdam: De Westergasfabriek. De grote party op zaterdagavond had C-Mon & Kypski en Talib Kweli op de flyer staan.
De weg gewezen door grote kubussen die vorm waren gegeven door ZEDZ, kwamen we aan in de Gashouder, wat simpelweg gezegd gewoon een gigantische silo was. Binnen stond een stage, 3 tribunes, een grote houten schijf en genoeg reclame uitingen om spontaan niets meer met de sponsorende bedrijven te maken willen hebben. Maar wat vooral opviel was de stilte. MC van de avond was Gee (je weet wel van die schoenenwinkel) die ons vervolgens vertelde dat er wat problemen waren met de stroomvoorziening. Toen die uiteindelijk opgelost waren, was het tijd voor C-Mon & Kypski: het Utrechtse duo dat eigenlijk een kwartet is, aangezien het samen met een toetsenist en een gitarist/bassist optreedt. De vloer stond nog vol met mensen die vooral voor de flatgrond finales, die eerder die avond plaats hadden gevonden, waren gekomen. BMXers fietsten nog rond en de ogen waren niet echt richting de stage gericht. Naarmate de avond vorderde namen de mensen die voor de muzikale aankleding waren gekomen de overhand, maar vol was het zeker niet te noemen.
Op de show van C-Mon & Kypski was weinig aan te merken. Het knalde allemaal lekker de hal in, het geluid was in orde. Het kwartet speelde tracks van Static Traveller, waaronder natuurlijk de single ‘Shitty Bum’, de nieuwe single ‘Evil Needle’ en de dankzij een groot frisdrankmerk gefinancierde single ’What’s Happening’. Ook de visuals zaten goed in elkaar en werden soms gemixt met het beeld van een camera die op de draaitafel gericht stond. Ook beelden van de clip van ‘Shitty Bum’ kwamen voorbij. C-Mon stapte op een gegeven moment achter zijn flink ‘gepimpte’ drumstel, compleet met spinnende velg op de bassdrum en een volledig lichtorgel. Het maakte de show een stuk ruiger en zorgde vooral voor een flinke geluidsexplosie. Het publiek was echter nog wat tam, op een klein groepje vooraan na. Als de C-Mon & Kypski naar de microfoon grepen om even iets te zeggen was dat in het Engels, iets wat ze in mijn ogen beter in het Nederlands hadden kunnen doen. Het Engels voelde nogal onnatuurlijk aan voor de luisteraars. Verder viel er eigenlijk weinig te klagen, de
vier deden wat er van ze verwacht werd en hadden de zaal lekker opgewarmd voor Talib Kweli.
DJ Professor Groove van het radioprogramma WeFunk Radio (gratis downloadbaar als podcast op het internet) was helemaal uit Canada gekomen om het enthousiasme dat C-Mon & Kypski de zaal in hadden gebracht erin te houden. Was hij maar gewoon thuisgebleven. Ik denk dat ik in mijn leven niet zo met m’n bek open van verbazing naar een DJ heb staan kijken, op een negatieve manier dan. De overgangen waren van beginnerskwaliteit en hij had het lef in zich om gecensureerde versies van onder andere ‘Simon Says’ en ‘Ante Up (remix)’ te draaien. Twee platen waarop je over het algemeen volledig uit je plaat gaat maar die gecensureerd natuurlijk volledig niet uit de verf komen. "Get the **** up!’ werkt gewoon niet, punt. Op de een of andere manier leek hij zich ook niet helemaal lekker te voelen want ineens was daar de eerder tegengekomen stilte weer. De non-professionaliteit straalde er vanaf, zeer triest.
Talib Kweli beklom gelukkig uiteindelijk het podium. Bijgestaan door DJ Chaps (12 Inch Assasins) en 2 zangeressen/danseressen was de man uit Brooklyn er helemaal klaar voor. Talib liep lekker door zijn
repertoire heen, maar maakte op een gegeven moment de fout om vier ‘softe love songs’ na elkaar te doen. Dergelijke tracks zijn natuurlijk onlosmakelijk verbonden met Talib, maar vier is echt te
veel, zeker in een grote locatie als de Gashouder. Het zal wel aan Talib’s mood gelegen hebben, een klein opstootje (volgens mij niet veel meer dan een moshpitje) werd al meteen (onnodig) door hem de kop ingedrukt: ‘No fighting, we’re at a hiphop show!’ Het kwam mij allemaal wat te vredelievend over. Het publiek leek mijn gevoel wat te delen, na twee van die tracks leek men het al een beetje gehad te hebben.
Gelukkig was er redding in de vorm van DJ Chaps die van Talib de ruimte kreeg voor een DJ routine op ‘99 Problems’. Het publiek leefde helemaal op terwijl Chaps achter de draaitafels de platen achter zijn rug langs en onder zijn benen door heen en weer wist te bewegen. Talib had (ik zou bijna uiteraard zeggen) ook nog de nodige gasten bij zich. Een luid gejuich steeg op uit het publiek toen Diamond D het podium op stapte. Na twee tracks mocht Sadat X ook nog even het podium op om ‘Punks Jump Up To Get Beat Down’ te doen. Beide gasten gaven een nogal weinigzeggende en bijna saai te noemen performance, de show had makkelijk zonder gekund. Een deel daarvan lag overigens aan het voor Talib’s optreden zeer slecht afgestelde geluid. Talib zelf was ook niet echt duidelijk te verstaan (wat ook enigszins aan zijn slechte articulatie lag) en zijn zangeressen waren zelfs compleet
onverstaanbaar.
Talib vond het publiek te weinig dansen en had daarom een sloot b-boys meegenomen om het even voor te doen. Ik begon al te vrezen voor een KRS–ONE achtige show waarbij de hoofdact zoveel gasten bij zich had dat hij zelf nauwelijks aan optreden toe kwam, maar dat viel gelukkig mee. De b-boys hadden duidelijk skills en lieten hun moves zien op klassieker ‘Dance To The Music’ en Missy Elliot’s ‘Music Makes You Lose Control’ terwijl Talib als een oude blokparty MC fungeerde. Na de b-boys kwam Talib zelf weer naar voren en bracht eindelijk een beetje leven in de show met onder andere een gloednieuwe track. Ook werd er iets meer contact met het publiek gezocht, onder andere toen Talib besloot op een doos die tussen het publiek en de eerste rij stond te staan rappen. Verrassend was dan ook het moment dat Talib, zonder echt afscheid te nemen van stage, opstapte zo’n typische ‘we komen nog wel terug als jullie hard genoeg schreeuwen’ manier en Gee ineens met enige verbazing in zijn stem mee moest delen dat Talib niet meer terug zou komen. Heel vreemd en ongepast.
Echt heel enthousiast kan ik helaas niet worden van deze party. De optredens waren op zich wel in orde, maar absoluut niet van het niveau dat je het er maanden later nog over hebt. Dit is mede te danken aan de locatie die te groot was, waardoor de wat intiemere sfeer, die zeker voor een show van Talib Kweli belangrijk is, absoluut niet overkwam. Het geluid viel tegen, de DJ was ruk, het rook allemaal naar een slechte organisatie. Hopelijk zijn ze beter in het organiseren van BMX kampioenschappen, want anders kan ik me niet voorstellen dat dit evenement het al 5 jaar volhoudt…
Fixtures:
Hoogtepunt: C-Mon & Kypski
Dieptepunt: De DJ
Bier: Jupiler
WC: gratis
Fotograferen: geen probleem
Geluid: tijdens C-Mon & Kypski in orde, voor de rest onder de maat.
Bezoekers: Nog niet eens half vol
Damage: 15 euro
Cijfer: 6,5
