Sinds 2014 heeft Compton spitter Boogie drie uitstekende mixtapes uitgebracht die elk een deel van een verhaallijn omvatten: de tapes beelden de verschillende fases uit na een op de klippen gelopen relatie. En waar andere artiesten dan vaak denken dat de koek dan op is, borduurt hij rustig verder op zijn concept. Op zijn debuutalbum Everything’s For Sale, dat verschijnt via Eminem’s Shady Records, komen de rauwheid, puurheid en eerlijkheid bovendrijven van iemand die nodig zijn hart moet luchten.
Dat begint bij seconde één. Het openingscouplet, in een soort trage spoken word-vorm gegoten, plaatst hij zichzelf en zijn sterfelijkheid in zijn breekbare liefdesleven. Tired/Reflections zet zo de toon voor een album waarop de 29-jarige rapper uit Compton reflecteert en zijn diepste emoties kanaliseert.
Ondanks dat hij regelmatig mogelijk nog verslagener klinkt dan mijn vriendin na een potje Mario Kart, kruipt Boogie niet vaak in de slachtofferrol. Hij is zich degelijk bewust van de fouten die hij heeft gemaakt, maar je hoort hem niet tussen de regels door smeken medelijden met hem te krijgen. Toch is zijn voelbare pijn voor de luisteraar niet te onderdrukken als je goed luistert naar bijvoorbeeld de interlude LOLSMH, waarin de kracht van zijn relatie hoorbaar afneemt. Hij diept het verder uit op Whose Fault, waarin hij uit de doeken doet hoe hij strugglet met wat voor hem realiteit is; het opvoeden van een kind samen met iemand met wie hij op gespannen voet moet leven.
De productie sluit naadloos aan op de onderwerpen en vice versa. De beats zijn somber en neigen vaker naar r&b dan naar hiphop. Een nummer als Swap Meet, kort na de start van het album al te horen, bevat sfeervolle tonen waarop ook zangeressen die in de early zeroes poppin’ waren hun ding zouden kunnen doen. Aaliyah, Beyoncé, Amerie of Ashanti bijvoorbeeld. Boogie zelf is geen Luther Vandross, maar zijn zang klinkt zelfverzekerd en crispy, zeker op hoogtepunt Silent Ride.
Soms wijkt de sound eventjes van dat pad af. Want ondanks de vele kwetsbare momenten, laat Boogie ook zien en vooral horen dat hij bangers kan maken. In Self Destruction voorziet hij de krachtige bassen van idem one-liners, zoals in de simpele hook: “Something, something, something / can’t remember nothing, wildin’ out in public.” Ook de samenwerking met Dreamville’s J.I.D is er een knaller om in te lijsten, jammer dat Soho met zijn speelduur van 2:13 voorbijvliegt, want stilistisch passen de mannen perfect bij elkaar. Überhaupt duren er niet heel veel van de nummers veel langer dan tweeënhalve minuut, waardoor de plaat zelfs wat kort aanvoelt.
De grootste banger is de track waarop labelbaas Eminem zich even laat horen. Sowieso past Rainy Days niet heel goed in de lijn van het album, maar het had een welkome afwisseling kunnen zijn. Het nummer grijpt ook zeker de aandacht, tot Eminem’s couplet begint. Zijn flow is meer dan degelijk en zelfs catchy, maar zijn openingsline is zo corny en misplaatst dat het directe invloed heeft op de replaywaarde van de track. “I left my legacy hurt? Fuckin’ absurd / Like a shepherd havin’ sex with his sheep, fuck what you heard.” Au.
De rest van de featurings en voornamelijk Boogie zelf maken zulke kleine misstappen meer dan goed. 6LACK klinkt prima op het door een akoestische gitaar gedreven Skydive II en in afsluiter Time is het zangeres Snoh Aalegra die met een klein bijrolletje de finale van het album subliem invult. Zelfs als Boogie met familieproblemen worstelt, ziet hij rap als een uitlaatklep om zijn verhaal in kwijt te kunnen. Met zijn scherpe pen, kalme doch fijne voordracht en een fantastisch palet aan instrumentaties is Everything’s For Sale een debuutalbum geworden om van te dromen, en gelukkig niet zo overgeproduceerd of glad als veel Shady Records-releases uit het verleden. Die paar misstappen hebben eigenlijk weinig effect op het grotere plaatje, het verhaal dat Boogie met het album vertelt. De eerste hoogvlieger van 2019 is hier.
