Het moet gezegd worden: menig undergroundhead lijdt aan het virus om hiphop doper te gaan vinden, naarmate het zich dieper onder de grond bevindt “" zelfs wanneer men de artiest in kwestie nog nooit goed beluisterd heeft. Ook Bleubird zou zo’n artiest kunnen zijn. Vrijwel geen enkele hiphopliefhebber die zich met beide benen op het aardoppervlak begeeft, heeft ooit van hem gehoord. Toch heeft hij al twee ijzersterke full-length releases op zijn naam staan en is de derde, R.I.P. U$A: The bird flue, zojuist uitgebracht. Zelf ben ik in de gelukkige positie om redelijk tot goed bekend te zijn met het werk van deze artiest, en juist daarom ben ik zeer benieuwd naar zijn laatste muzikale manifestatie.
In vergelijking met zijn eerdere albums is Bleubird er niet toegankelijker op geworden. Waar zijn vorige cd’s nog een aantal tracks bevatten die als reguliere hiphop gezien kunnen worden, gaat de rapper op R.I.P. U$A werkelijk alle conventies te buiten. Toch beoefent hij een vorm van hiphop die de goede luisteraar kan amuseren, de liefhebber zelfs kan bekoren, en de fanaat werkelijk kan opslokken. Er zullen zeker mensen zijn die niet inzien wat er valt te waarderen aan Bleubird en dat is hun goed recht: hoe eigenzinniger de artistieke uitspattingen, des te extremer de meningen daaromtrent.
De beats zijn moeilijk onder één noemer weg te zetten. De insteek is progressief, waardoor het resultaat experimenteel klinkt. Op het ene ogenblik lijken de speakers een sterk aftreksel van minimal techno ten gehore te brengen, terwijl er op andere momenten van een duidelijke verwantschap met drum-n-bass sprake is. Weer andere tracks laten zich echt met geen enkele pen beschrijven. Toch heeft men op dit album, hoe raar het ook klinkt, constant te maken met zeer pure hiphop: rauwe, overwegend donkere beats gecompleteerd met scherpzinnige lyrics, die af en toe op het absurde af zijn.
Op het vlak van flowen is Bleubird een virtuoos. Hier en daar is zijn timing zo off beat, dat de luisteraar minimaal drie keer nodig heeft om te horen hoe de rapper het allemaal kloppend krijgt, maar constant blijkt de flow strak op het ritme te passen – ritmes die overigens ook lang niet altijd logisch in elkaar zitten. Zijn flow is afwisselend en tegelijkertijd uit duizenden herkenbaar. De versnellingen, vertragingen en onnavolgbare ritmepatronen in combinatie met zijn fluwelen stem, maken Bleubird tot een hyperactieve nachtegaal die zich tekstueel gezien constant op het scherp van de snede begeeft.
De grote vraag is: wat voegt dit album kwalitatief toe aan het repertoire van de Canadese MC? Het zou te makkelijk zijn om het album als een herhaling van een beproefd recept af te schrijven. Daarvoor zijn de beats te obscuur en de vocalen technisch gezien te hoogstaand. Eerlijker lijkt het mij om Bleubird als een op zichzelf staande artiest te beschouwen, die reeds op zijn eerste album een dermate hoog niveau heeft bereikt dat het erg lastig is om dat niveau te evenaren – laat staan te overtreffen. Toch weet de rapper RIP U$A met gemak gelijk te stellen aan de kwaliteit van zijn vorige releases, en dat is een prestatie op zich. Hij bewandelt zijn eigen weg en doet dit met indrukwekkende bravoure. Met het nemen van welke andere afslag dan ook, is Bluebird geen Bleubird meer en dat is zonde. De conclusie luidt daarom ook: Bluebird is als artiest enig in zijn soort en is dat zeer overtuigend.
Meer info: http://www.endemikmusic.com
Tracklist:
01. RIP U$A
02. Writer
03. Very beautiful dangerous joke
04. Switchblades
05. Weasal+bird+tiger
06. Hell country
07. Drunk on movement
08. Kill guys
09. Everything up feat. Subtitle
10. UnitedNonsense
11. I make weird
12. Duct tape rub[bear]room
13. Black hawk down feat. Sole
14. Dads cheek feat. Filkoe176
15. Motivationally speaking
16. Playing dressup feat. Filkoe176
17. Walk it off
