Geen opgeblazen persoonlijkheden, extravagante muzikale uitstapjes of conformeren aan recente trends; deze twee figuren werken uitsluitend binnen de mal die achtergelaten is door de boombap grootmeesters uit de jaren 90. You don’t love Primo and Large Pro, I probably can’t fuck with you rapt Blame One op SD to BK, waarin de thuissteden van beide muzikanten vertegenwoordigd worden en ze hun werkwijze verder uiteenzetten: I’m a grown ass man but I’ma always and forever be a B-Boy. Gelukkig blijft het album niet hangen in klagen over hedendaagse rap en kent het verschillende onderwerpen: er is de twijfel van een dertiger die een carrière probeert te maken in een door jeugd gedomineerde cultuur in How Much Time’s Left, de prettig egalitaire visie op religie van They Don’t Know (When I say “Jah”, the name that I feel good sayin’ / it doesn’t mean I dislike your names when you prayin’) en de historie van geld als een concept in Mad Money. Blame One behandelt alle onderwerpen op een manier die dicht bij zijn eigen leven ligt, vol met persoonlijke terzijdes en inzichten, en legt op die manier veel van zijn karakter bloot. Dat maakt hem makkelijk om mee te relateren; een alledaagse kerel die gewoon veel van hiphop houdt, zonder verdere fratsen of franje. Zijn teksten zijn zorgvuldig in elkaar gezet, maar op sommige momenten, zoals in de laatste verse van K.W.O. bijvoorbeeld, lijkt er teveel aandacht geschonken te zijn aan de inhoud van de tekst in verhouding tot hoe die simpelweg klinkt. Dat maakt dat zijn flow geforceerd aan kan voelen, met plotselinge staccato eindes die niet passen bij een voor de rest vloeiende flow. Gelukkig zijn die momenten schaars en vindt Blame One doorgaans de balans prima op J57 zijn beats.
Die beats dragen ook het stempel van de eerdergenoemde invloeden, maar geven er wel hun eigen draai aan. Opener B.L.A.M.E.57, met scratches van Rhettmatic, heeft een RZA-achtig geluid zonder dat het direct de Wu-blauwdrukken kopieert, en de korte strijkerssample in de titeltrack is van gelijke snit. Large Professor’s kan daarin ook gehoord worden, en Zonin’, met Jared Tankel van The Budos Band op saxofoon, klinkt als Pete Rock die met Afrobeat aan de slag gaat. Het resultaat is de beste track van het album, tegelijk funky en jazzy, met strijkers die er een luchtig aspect aan toevoegen. Blame One duikt er met volle vaart in, nergens een pauze leggend in zijn stroom aan braggadocio die direct doorloopt in het refrein en zo het tempo er lekker in houdt.
Naast de eerdergenoemde gastoptredens bevat het album ook bijdrages van beide crews waaraan het duo verbonden is. De Brown Bag AllStars leveren een posse-track af met The Movement en Akie Bermiss zingt het refrein op They Don’t Know en How Much Time’s Left, terwijl Exile, de centrale man van Dirty Science, op speelse wijze de mic deelt op Before the Sunset. De focus van het album blijft daarbij wel op de twee namen op de hoes liggen. De van poespas gespeende aanpak van J57 en Blame One loopt af en toe het risico op enigszins kleurloos terrein terecht te komen, en dat maakt het moeilijk boven het maaiveld uit te komen in het hedendaags terrein vol schreeuwend neonlicht. Hun persoonlijke inkleuring zorgt er desalniettemin voor dat de plaat nergens saai wordt. Als je even klaar bent met overdreven beef, opgeklopte controverses en met focusgroepen gefabriceerde EDM-crossovers, geef dit dan eens een draai. Een Walk In The Sun zou je zomaar een frisse wind kunnen laten voelen.
Tracklist:
01. B.L.A.M.E.57 (feat. DJ Rhettmatic)
02. They Don’t Know (feat. Akie Bermiss)
03. The Movement (feat. Brown Bag AllStars)
04. Zonin’ (feat. Jared Tankel of The Budos Band)
05. Circuit Overload
06. K.W.O.
07. Just a Memory [Interlude]
08. Before The Sunset (feat. Exile)
09. How Much Time’s Left (feat. Akie Bermiss)
10. Mad Money
11. SD to BK (feat. Yeshua da poED & Jared Tankel of the Budos Band)
12. Lucid Dream
13. Walk In The Sun (feat. Soul Khan)
