In ‘Biggie: I Got A Story To Tell’ is het zoeken naar heerlijke krenten

Het leven en de dood van The Notorious B.I.G. werden al in talloze biografieën, films, podcasts, interviews en boeken besproken. Toch probeert Netflix daar met Biggie: I Got A Story To Tell nog iets unieks aan toe te voegen. Of dat lukt? Deels.

Misschien wel de meest verbijsterende onthulling in Biggie: I Got A Story To Tell, komt slechts enkele minuten nadat de film is gestart. In de videobeelden, geschoten tijdens een tour in 1995, hangt Christopher Wallace rond met zijn crew Junior M.A.F.I.A. Hij is uitgedost in Mecca-kleding en bereidt zich voor op een grote show. Wanneer een stem vanachter de camera hem vraagt om ‘een noot te raken die hij volgens hem al de hele dag weet te raken’, komt het. Biggie zingt moeiteloos de eerste twee regels van Jodeci’s Freek’n You, en zijn uithaal klinkt verdomd goed. Zo, dat is een binnenkomer; The Notorious B.I.G. kon zingen!

Het zijn deze momenten die de nieuwe en groots aangekondigde Netflix-documentaire over de legende uit Brooklyn boeiend maken, want echt veel nieuwe informatie zit er voor de die hard B.I.G.-fans niet in. Het is dan ook Damion ‘D-Roc’ Butler die hierbij uitgeroepen wordt tot de eigenlijke ster van deze film. De stroom van de door hem geschoten camcorder-beelden waarin de rapper rondtoerend te zien is, hoogvliegend door het succes als nonchalante rapper maar vooral in de weg naar zijn supersterrendom, is het meest boeiend aan dit verhaal.

D-Roc besloot tijdens de trips die hij met Wallace maakte een persoonlijke videograaf te worden. In eerste instantie zodat Biggie terug kon kijken op welke nummers het publiek het meest reageerde als hij ze performde. Het is maar goed dat hij besloten heeft het stof van de tapes af te blazen, want anders was I Got A Story To Tell helemáál aan de oppervlakte gebleven. De beelden laten zien wat voor charismatische grappenmaker de legendarische mc moet zijn geweest. De krenten uit de pap smaken in ieder geval heerlijk; naast de zingende Christopher komen we ook te weten dat hij graag op Jamaica verbleef en zich via buurman en saxofonist Donald Harrison liet inspireren door de jazzritmes van drummers als Art Blakey en Max Roach.

De betrokkenheid van zijn vrienden en het feit dat moeder Voletta en Diddy uitvoerende producenten zijn, is het unique selling point van de film, maar kent ook een keerzijde. Hun verhalen helpen om een leidraad te bieden en kleine details te belichten die niet algemeen bekend zijn. Niet ieder verhaal is even boeiend of werd al opgetekend voor diverse andere films, biopics, boeken of podcasts. De complexiteit van de drugshandel in Bedford-Stuyvesant? Weten we alles over dankzij zijn songteksten. Zijn way to fame met slechts één absoluut verbluffend album? Kennen we. De rivaliteit tussen de oost- en de westkust die zijn aanvankelijk goede relatie met Tupac verbrijzelde? Daar zijn zelfs hele eigen films en docu’s aan gewijd.

“Het feit dat Biggie’s naasten een flinke hand hebben gehad in dit verhaal, voelt een beetje wrang.”

De nasmaak van I Got A Story To Tell? Bitterzoet, want wat vooral overblijft is onontgonnen terrein. Op korte versneden stukken van interviews met zijn moeder, grootmoeder en Faith Evans zien we niets van de vrouwen in zijn leven. Zijn bekendste protegé, Lil’ Kim, is niet eens te vinden, net als zijn kinderen. Een van de twee executives, Voletta, is zoals altijd charmant op beeld en praat -uiteraard- vol lof over haar zoon. De ander, Diddy, is hier zo goed als nutteloos. De mogul is te gehamerd en te zelfingenomen om echt introspectief of interessant te zijn. Daarin zijn de makers echt tekort geschoten. Het feit dat Biggie’s naasten een flinke hand hebben gehad in dit verhaal, voelt voor de echte liefhebber dan ook een beetje wrang. Kritische noten worden niet gekraakt, en de scheuren die zijn criminele veroordelingen veroorzaakten worden vakkundig gladgestreken.

Ondanks zijn gebreken, zijn er slechtere manieren om anderhalf uur te besteden. Biggie: I Got A Story To Tell is is vooral een eenzijdige en romantische vertelling van Biggie’s weg richting de status van een legende; alleen dat al onderscheidt deze docu van al het andere dat de afgelopen 24 jaar verscheen. Te vaak werd er op zijn roem, onopgeloste moordzaak of rivaliteit met Tupac Shakur gefocust. Toegegeven; regisseur Emmett Malloy en zijn team bewandelen daarmee een aangenaam zijpad.

Want die onderwerpen komen slechts in de laatste vijftien minuten aan bod. De beelden van de dag van zijn begrafenis, waarop te zien is dat heel Brooklyn uitloopt om hem een passend vaarwel te geven, onderstrepen zijn onsterfelijkheid. Niemand huilt en sterker nog; iedereen lacht, rapt zijn lyrics en viert zijn leven. Want hoewel de wereld op 9 maart 1997 een icoon verloor, hebben zijn fans hem voor altijd.

Maar zelfs dát wisten we al.

Biggie: I Got A Story To Tell is nu te bekijken op Netflix.

Geplaatst door bowie op 2 maart 2021