Ineens was ‘ie er, afgelopen zaterdagavond laat; het langverwachte gezamenlijke album van hét powerkoppel van de muziekindustrie. Met het uitbrengen van Everything Is Love maken Beyoncé en JAY-Z van een langgekoesterde wens van veel fans eindelijk een feit, maar levert dat -onder familienaam The Carters- ook een dosis fijne nieuwe muziek op?
Een samenwerkingsalbum van Bey en Jigga hangt al in de lucht sinds het begin van zowel hun persoonlijke als muzikale relatie in de lucht, maar de geruchtenmachine begon pas op volle toeren te draaien toen Beyoncé haar laatste soloalbum Lemonade uitbracht. Het is haar beste album tot nu toe; vol beschuldigingen van ontrouw aan het adres van haar man en verkenningen van eigenwaarde. JAY-Z volgde op zijn beurt eveneens met een van de sterkere albums uit zijn oeuvre. 4:44 was een openbare verontschuldiging voor de scheve schaats die hij gereden had, waarop hij met volwassen rust doch vol zelfverachting rapte over dat hij zo’n groot risico had genomen en bijna alles verloor wat hij liefhad. Op het nieuwe album Everything Is Love kruisen die verhaallijnen en perspectieven, en in die zin zou deze plaat dan ook gezien kunnen worden als een finale van een trilogie.
Hov legde eerder dit jaar in een interview al uit dat ‘hun kunst was veranderd in een soort therapiesessie’, waarmee het wereldberoemde koppel hun problemen in de publieke sfeer konden uitwerken zonder het essentiële element controle te verliezen. En in controle zijn ze; en niet zonder daarbij (wellicht on)bedoeld tegen zere benen te stoten. Zo is de timing van de release is even subliem als wrang. Het tweede deel van hun On The Run Tour is in volle gang en alle spotlights zijn op hen gericht dus lijkt het logisch om ook met nieuwe muziek te komen. Ware het niet dat voormalig vriend-turned-vijand van de familie Kanye West midden in zijn vijfdelige streak van door hem geproduceerde releases zit en 24 uur vóór Everything Is Love het album van Nas met Kanye op de productie werd uitgebracht. De glansrijke terugkeer van Nas nota bene, met wie Jigga jarenlang een breed uitgevochten vete had en de strijdbijl ooit publiekelijk gezamenlijk begroef. Jigga onttroont Kanye ook nog even op de plaat waarna hij zijn vrouw die plek geeft; in afsluiter LOVEHAPPY rapt hij: “Hova, Beysus, watch the thrones.”
Het zijn juist die venijnige teksten die het album maken, want muzikaal gezien is er vooral binnen de lijntjes gekleurd. Op een paar nummers na lijken ze vooral liefhebbers van hedendaagse basserige hiphop te willen aanspreken, terwijl op 4:44 en Lemonade een hele andere koers gevaren werd. Het is dan ook tamelijk gek dat een all star-team, naast Jay en Bey bestaande uit Pharrell en Migos van lead single APESHIT geen muzikaal boeiende aangelegenheid weet te maken.
Eigenlijk is dat het hele euvel van het album; Everything Is Love mist een onmiskenbare single als Crazy In Love of een memorabele track als ‘03 Bonnie & Clyde. De instrumentaties op het album zijn kil, degelijk, vlak en té vaak downtempo, maar worden opgeleukt met felle sneren van Beyoncé -die vaker rapt dan zingt- en haar man, die een passende bijrol speelt. Naast Kanye moeten onder meer grote instanties als de Superbowl en Spotify het ontgelden. Jigga heeft een grootse halftime show bij eerstgenoemde niet nodig (en weigerde ‘m dan ook) en Beyoncé geeft schijnbaar niets om de luisteraars zolang ze géén Tidal hebben; “If I gave … two fucks about streaming numbers / Would have put Lemonade up on Spotify, fuck you, fuck you”, rapt ze in NICE op een van Pharrell’s saaiste producties in jaren. Dat de nieuwe plaat na twee dagen een Tidal-exclusive geweest te zijn nu alsnog op Spotify te horen is, haalt de kracht van die line een beetje weg, maar dat mag de pret absoluut niet drukken. Prettige knipogen naar werk van Common en (een door Hov’ geschreven tekst van) Dr. Dre én een bijdrage van dochter Blue Ivy die een shout out doet naar haar jongere broertje en zusje maken het album een stuk luchtiger en fijner om naar te luisteren.
Een ander tekstueel interessante passage komt voorbij in HEARD ABOUT US, waaruit blijkt dat een ballade plots een uptempo shuffle kan zijn. JAY-Z rapt in zijn deel van de track dat hij Billie Jean in z’n prime (time) is, en wimpelt een zogenaamd onecht buitenechtelijk vaderschap af; “For the thousand time, the kid ain’t mine”. Het is moeilijk om dan niet te denken aan Pusha T, die onlangs de wereld inslingerde dat Drake een kind verbergt, maar waar Drizzy een paar weken geleden niet over repte, legt Hov nu gewoon vast op wax. Het toont, net als op 4:44, een volwassen Jigga, maar ook hij heeft nog een grootse sneer in huis. Zijn acht Grammy-nominaties voor die plaat leverden hem begin dit jaar uiteindelijk niet één beeldje op, en daar is hij het -uiteraard- niet mee eens. Hij laat het dan ook niet na óók die organisatie een verbale veeg uit de pan te geven.
Hun (voormalige) huwelijksproblemen vormen de basis voor deze samenwerking, maar tips om zulks te overwinnen en succesvol te zijn in een relatie of zelfs in het onderhouden van een gezin hebben Bey en Jay eigenlijk niet. Ze beschrijven alleen op verschillende manieren dat ze zich nu sterker voelen dan ooit en dat ze -zelfs na persoonlijk verraad- hebben besloten dat de ups en downs het allemaal waard zijn geweest, maar dat ze van ver komen wordt meer dan duidelijk. Tekstueel is Everything Is Love vele malen interessanter dan muzikaal; een bijna achteloos rappende Beyoncé en de fijne souplesse waarmee JAY-Z zijn teksten rapt is een prima werkende combinatie, die in het vervolg wat meer pit als fundering kunnen gebruiken. Het koningskoppel van de muziekindustrie levert zodoende een plaat af die verre van volmaakt is, maar een zekere eigengereidheid uitstraalt en blaakt van het zelfvertrouwen. Onverwoestbaarheid bestaat, maar heel spannend is dat ook weer niet.
Morgen en overmorgen (19 en 20 juni) staan ‘The Carters’ samen in de Amsterdam ArenA. Er zijn nog een paar kaartjes verkrijgbaar. Stream het album via Spotify:
