Hij scoorde een featuring van Travis Scott, staat op Kanye West’s Donda, en op de eigen single Family Ties kon hij zelfs prima mee met grote neef Kendrick Lamar. De ogen zijn gericht op Baby Keem en waarom niet meteen een major debuut droppen om het momentum te verlengen? The Melodic Blue is het eerste project op pgLang, het platform van Lamar, dat hij alvast een kickstart geeft voordat hij zijn contract bij Top Dawg Entertainment heeft uitgediend.
Voor velen is Hykeem Jamaal Carter Jr. (2000) een nieuw gezicht, maar wie Top Dawg Entertainment goed heeft gevolgd kan zijn naam al een aantal keer zijn tegengekomen. In 2019 bracht hij de mixtape Die For My Bitch uit inclusief de populaire track ORANGE SODA en hij stond al in de productie- en songwriting-credits van Black Panther: The Album en de laatste studioalbums van Jay Rock en ScHoolboy Q.
Wat meteen bij de eerste luisterbeurt van The Melodic Blue opvalt, is de jeugdige energie en de razendsnelle wisselingen tussen melodieuze flows (lost souls) grappenmakerij (range brothers, first order of business) en emotionele lyrics (issues, scars). Hij herhaalt vaak kreten en op zijn vocalen duiken te pas en te onpas blikkerige effecten op. De zang raakt daardoor soms vervreemd van de productie, die op z’n minst nét zo verrassend te noemen is. De beats, veelal van zijn eigen hand, wisselen meerdere keren binnen de nummers. Soms lijkt hij een rijbaan gevonden te hebben, en net als je daaraan gewend bent, gooit Baby Keem het stuur volledig om. Vals klinkende fluiten, chaotische moshpit-trap, of een The Weekend-esque slotnummer? Het is er allemaal.
“Dan is deze onorthodoxe warboel een stuk leuker om naar te luisteren.”
Die onvoorspelbaarheid maakt The Melodic Blue zo leuk. Sommige van zijn teksten hadden nog wat extra tijd in de oven kunnen gebruiken en klinken wat onhandig. Maar het feit dat je nooit weet waar het heengaat, maakt van de eerste luisterbeurt een onvergetelijke. De beat switches zijn niet typisch voor hiphop; soms verandert een hele sectie. Daaroverheen komt ook zijn veelzijdigheid in flow, bruggen en ad-libs. Zet dit eens af tegen Drake’s Certified Lover Boy; een album waarop je in de eerste twintig seconden vaak al het hele nummer hebt gehoord. Dan is deze onorthodoxe warboel een stuk leuker om naar te luisteren.
Het potentieel is gigantisch bij Baby Keem, ook al valt een deel van het experiment soms een beetje tegen. De met Auto-Tune overbeladen liedjes zijn buitenbeentjes en sommige teksten zijn iets te puberaal. Soms steelt hij hier en daar iets te opzichtig elementen van anderen. De flow van XXXtentacion, de stemwisselingen van Kendrick en de drums van Kanye’s Love Lockdown bijvoorbeeld.
Hij wordt nergens zo humoristisch en persoonlijk als op Die For My Bitch, maar Keem’s oor voor songstructuur, hooks en productie maken ook van The Melodic Blue een heerlijke trip. Al maakt hij tussen de spacey samples en bizarre drumritmes geluidstechnisch soms flinke haarspeldbochten en vliegt hij er weleens uit; in deze race-wagen wil je hoe dan ook eens op de passagiersstoel zitten.
Stream:
