Tussen soul en de dansvloer: Anderson .Paak is terug met ‘Ventura’

Nog geen half jaar na de release van zijn album Oxnard is Anderson .Paak alweer terug met een nieuw album. Het is nog niet zo lang geleden dat een andere Aftermath-act -Eminem- kort nadat een album flinke kritieken kreeg, snel een ander album uitbracht. Nu is er Ventura. Daarop is de soul terug.

De kritiek op Oxnard ging vooral over de niet soepele samensmelting tussen de soulvolle vocalen van .Paak op de dik aangezette en vol klinkende productie. ‘Andy’ klinkt op zijn best op de kalere soul-, funk- en discoproducties en die kwamen maar mondjesmaat voorbij op die plaat. Na de backlash verdedigde zelfs zijn moeder hem op het internet. Net als bij Eminem lijkt de kritiek dé reden geweest om zo snel met een nieuw album te komen. De bewijsdrang is hoog in kamp Aftermath. Alleen verdedigt .Paak, in tegenstelling tot Em op Kamikaze, zich niet vocaal.

Ventura is een album waarop Anderson .Paak het gevoel van zijn alom geprezen plaat Malibu weer kanaliseert; melodische en dansbare soul en funk wordt in een compact album gestopt. Daardoor is het is geen album dat klinkt als een compilatie left-overs van Oxnard, maar sonisch een heel eigen thema heeft. Speels omarmt hij de romatiek en een fijne retro-sound. Waar de voorganger bestempeld kon worden als een overgeproduceerd rapalbum, klinkt nu meer bezieling. Wellicht omdat .Paak helemaal niet veel rapt op Ventura. Als ‘ie toch wat bars dropt, zijn ze wel top notch; bijvoorbeeld na de beatswitch in Winners Circle, waarop hij zijn vrouw bezingt en zelfs een steek naar ‘Agent Orange’ in huis heeft.

With both hands on the sweeper, cleanin’ up dirty secrets
Told you don’t ever give me that kushy, but I didn’t mean it
Bring her home and I’ma bust it out the residence
When I get the kushy, I go dumb like the President

Ook in de muziek zijn veel soepele vernuftigheden verwerkt. De baslijn van Chosen One is een parel en de old school-feel die Make It Better met zich meebrengt is heerlijk, mede dankzij een bijdrage van Smokey Robinson. Daarnaast weet het productieteam van alleen claps en een piano een bouncende instrumental te maken in het middenstuk van Chosen One. En dan is er nog een zeer fijne featuring vol wordplay van André 3000 op de opener Come Home. De muzikaliteit druipt van die intro af; de gruizigheid in de drumroffels en jazzy fluiten en trompetten op de achtergrond past mooi bij de kleurrijke stemmen van Andy en de Outkast-legende.

Jet Black, een fijne poppy samenwerking met zangeres Brandy, luidt het laatste deel van het album in. De funky beat van Pomo wordt niet overtroffen door Pharrell Williams, die een van de saaiste instrumentals uit zijn oeuvre beschikbaar stelt. Daardoor is Twilight, ondanks het vrolijke koperblazer-loopje, niet wat het had kunnen zijn en zelfs een buitenbeentje op het album. Gelukkig staat er een heerlijke postume bijdrage van Nate Dogg in de finaletrack tegenover.

Waar Oxnard bij tijden blikkerig en plastisch klonk, zal Ventura beter te behappen zijn voor fans die Anderson .Paak al langer volgen. Met fijne harmonieën en een organische sound klinkt Ventura alsof .Paak weer frontman is van de live band in plaats van dat hem van alle kanten beats worden aangereikt. Hij neemt weer plaats waar hij in 2016 te vinden was; tussen throwback soul en de dansvloer van de 21e eeuw. Dames en heren, Anderson .Paak is terug en doet ons verlangen naar de zomer.

Geplaatst door bowie op 15 april 2019