Nog maar een paar dagen en Lauryn Hill haar ‘ik heb een gigantische belastingschuld dus laten we kijken of er nog mensen over zijn die er nog geld op willen zetten dat ik daadwerkelijk het podium opstap zodat ze een legendarisch zangeres/rapper in een pleurisbui tegen haar zin in kunnen zien optreden’ tour in Amsterdam belandt op 6 december. Gelukkig is er ook goed nieuws rond L-Boogie.
Wie geen zin heeft om daar rancuneuze gevoelens jegens één van de grootste talenten van haar generatie te ontwikkelen, maar wel zin heeft om naar semi-nieuwe tunes van haar te luisteren, die heeft geluk. Amerigo Gazaway remixte eerder in zijn Soul Mates serie al albums van UGK met B.B. King en Marvin Gaye met Mos Def in elkaar, tot grote vreugde van zijn luisteraars. Mashups mogen weliswaar al een hele tijd uit de mode zijn (en laten we eerlijk zijn; iedereen is er ook wel klaar mee, toch?), Gazaway gaat een stap verder met zijn versies. ‘Imaginaire studio sessies’ tussen muzikale iconen die nooit écht met elkaar de studio in konden, zo moeten we zijn projecten zien.
Het klinkt misschien wat overtrokken, maar Gazaway maakt die grootse claim nog vrijwel consequent waar ook. Ook op The Miseducation of Eunice Waymon (Nina Simone werd als Eunice Waymon geboren), klinken de samples uit Nina Simone’s discografie waarmee hij beats onder soms overbekende vocalen legt, weer bijzonder ongedwongen. Hij laat de dames elkaars lyrics aanvullen, zoals bijvoorbeeld in Killing Me Softly. Of hij laat zanglijnen uit totaal verschillende nummers op een volkomen logisch klinkende manier samenvallen tot één hook, zoals in If I Ruled The World. In Angel of the Morning verknipt hij Lauryn’s verse uit Rumble in the Jungle (het eerbetoon aan Muhammad Ali van The Fugees en a Tribe Called Quest) zelfs tot een ode aan Nina Simone, zonder dat het geforceerd klinkt. En check de heerlijk onderkoelde en gruizige versie van How Many Mics eens, en probeer je daarna te herinneren hoe de originele beat ook alweer klinkt; je zou zweren dat het gewoon hierop gespit is.
Niet dat hij nergens uit de bocht vliegt, want op So High lijkt de hyperactieve verse van Lauryn niet echt lekker te flowen op de speelse pianomelodie van Nina Simone. Maar eerlijk is eerlijk, dat deed diezelfde verse ook al niet toen het onderdeel was van John Legend’s So High (Cloud 9 remix), dus wellicht had hij die track sowieso beter kunnen laten voor wat het is. Zulke momenten zijn echter zeldzaam, want zelfs wanneer Gazaway moderne tracks door laat ademen in het werk van beide dames komt hij daar prima mee weg. Dezelfde sample uit Nina Simone haar Four Women die de basis vormde voor JAY Z’s The Story of O.J., laat hij bijvoorbeeld halverwege Ready Or Not inkomen voor een verrassende beat-switch. En in Care For What klinkt het alsof Nina Simone en Lauryn Hill samen Drake’s Nice For What coveren. Juist, hetzelfde nummer waarin Drizzy onlangs Lauryn Hill samplede.
Nog niet zo lang geleden kwam Lauryn Hill zowaar even terug van haar kluizenaarsbestaan, om een bijdrage te leveren aan Nina Revisited… A Tribute to Nina Simone. Hier hoorden we eindelijk weer een Lauryn Hill die klonk alsof ze ook muziek wilde maken, wat niet vreemd is als je weet dat zij de legendarisch pianiste en zangeres altijd als één van haar grootste voorbeelden heeft gezien. “So while you’re imitating Al Capone, I’ll be Nina Simone / And defecating on your microphone”, rapte ze immers op Fugees-klassieker Ready Or Not. Gazaway is waarschijnlijk niet de enige voor wie dit een gedroomde koppeling is, en dat maakt het mede zo geslaagd.
Gekakt op microfoons wordt hier dan ook niet, in tegendeel. De ingebeelde samenwerkingen klinken hier alsof ze volkomen vanzelfsprekend zijn, en zijn met verbazingwekkend gevoel voor finesse in elkaar gezet. Amerigo Gazaway heeft opnieuw een natuurlijk klinkend project uitgepoept, dat als een bijzonder boeiend en waardevol curiosum in het indrukwekkende oeuvre van beide dames bijgezet kan worden.
