Als vervolgens je solodebuut, de mixtape Live.Love.A$AP, internationaal zeer goed ontvangen wordt, mag je met recht de nieuwe sensatie in het hiphoplandschap genoemd worden. Toch is het alweer enige tijd relatief stil rond de jonge ster uit Harlem, die met zijn duidelijk door ‘dirty south’ acts geïnspireerde geluid zo behendig flowde over sferische, weidse beats, en daar met name over de producties van nieuwkomer Clams Casino met een onderscheidend en opvallend geluid mee voor de dag kwam. Beef hier en daar, een succesvolle track op het album van Schoolboy Q (Hands On The Wheel) en een goed ontvangen single (Goldie), konden niet verhinderen dat het album meerdere malen op de lange baan geschoven werd en in 2012 het daglicht niet zag. Officieel althans, want ironisch genoeg lekte het album in december op internet, ruim voor de aanstaande release-datum van 15 januari, juist op datzelfde medium waar de A$AP Mob zo effectief gebruik van maakte. Nu gaat het album dan eindelijk toch uitkomen en zal duidelijk worden of Rocky de belofte inlost.
Hij mag dan vernoemd zijn naar de man die ooit bestempeld werd tot ‘God MC’, dat A$AP Rocky geen gevoel voor uitgebreide metaforen, punchlines of doorwrochte concepten in zijn teksten ten gehore brengt, is voor iedereen die enigszins met zijn werk bekend is al lang duidelijk. Dat hoeft uiteraard niet per se een gemis te zijn; Ol’ Dirty Bastard’s maniakale funk was een klasse apart, maar stond ook niet bol van de dubbele lagen, terwijl Biz Markie’s party anthems door niemand met Socrates worden vergeleken. Toch hebben deze mannen onmiskenbare klassiekers in ‘t genre op hun naam staan. Rocky’s sterke punt is over effectief minimalistische beats een zeer aanstekelijke flow leggen die moeiteloos door de ruimtes van een beat heen danst, lekker in het gehoor ligt en simpelweg goed klinkt. Gekoppeld met een voorkeur voor onconventionele beats kan dat een wellicht weinig hoogdravende, maar wel degelijk entertainende plaat opleveren, zoals zijn mixtape eerder al bewees. Met Long.Live.A$AP, zijn eerste album dat ook daadwerkelijk in de winkelschappen ligt, lukt dat helaas maar ten dele.
Het album opent sterk met de titeltrack waarop het met kopstem gezongen refrein afgewisseld wordt met een chopped & screwed deel. Rocky is absoluut geen zanger, maar hij komt er door het interessante contrast, zelfvertrouwen en een dikke beat prima mee weg. Na het eerdergenoemde Goldie volgt PMW, waarop de reeks van nummers met een uitstekende chemie tussen Schoolboy Q en A$AP Rocky wordt voortgezet. De twee Clams Casino producties daarna zijn ook uitschieters, maar helaas vormen dit de enige bijdragen van de producer die toch zo’n kenmerkende rol in de ontwikkeling en het succes van Rocky’s geluid heeft gehad. Fuckin’ Problems wordt ondanks solide bijdrages van Drake en Kendrick Lamar ontsierd door een wanstaltig en onzinnig refrein van 2 Chainz die, behalve een bekende naam, werkelijk niets aan het nummer bijdraagt. Maar wat voor Rocky waarschijnlijk pijnlijker is, is dat je zijn verse tegen het einde van de track praktisch vergeten bent en hij daardoor een gastoptreden op zijn eigen single lijkt. Datzelfde euvel treft de posse track 1Train, waarop zowat de complete Amerikaanse ‘new school’ langs komt voor een indrukwekkende gastbijdrage en zo de gastheer zelf compleet overschaduwt. Dit zorgt ervoor dat degene die de hoofdact zou moeten zijn naar de achtergrond verdwijnt en het momentum van het album, ondanks een op zichzelf sterke track, inzakt. Bovendien heeft het album ook nog te kampen met tracks als Wild For The Night met Skrillex, dat door zijn ietwat gemakzuchtige gehengel naar het dubstep publiek waarschijnlijk goed valt in het uitgaansleven, maar stukken minder in de headphones, en Fashion Killa, dat met zijn suikerzoete parade aan merknamen misschien interessant is voor de lezers van Vogue, maar die van HIJS naar alle waarschijnlijkheid koud laat.
Het tijdens de eerste vijf nummers opgebouwde momentum keert op de rest van het album niet meer terug. De track Phoenix zorgt echter nog wel voor een late, prettige verrassing. Eindelijk kleurt A$AP Rocky hierop tekstueel eens buiten de lijntjes en vertelt hij over zijn jeugd op een beat die zo traag opgebouwd wordt dat ‘t bijna geen beat meer te noemen is. Als tegen het einde van de track dan alsnog de drums ten tonele verschijnen, is er een sublieme spanningsboog en een doeltreffend intieme sfeer opgebouwd. Helaas heeft Rocky op de rest van de plaat niet zoveel te melden en laat hij op teveel momenten na dat gebrek aan inhoud en tekstuele verrassing te compenseren met muzikaal interessante ideeën. Gaat Sony zijn investering terugverdienen? Waarschijnlijk wel. Het is niet moeilijk je voor te stellen dat A$AP Rocky hits leveren kan en hij is het soort rapper dat moeiteloos een gastoptreden op bijvoorbeeld een Rihanna-track kan doen. Om een heel album lang te blijven boeien, gebeurt er echter te weinig op Long.Live.A$AP. Slecht is ‘t album niet, maar als geheel is ‘t ook te wisselvallig om ‘t tegendeel daarvan te beweren. Zoals zo vaak het geval is met major label debuutplaten in het tweede decennium van de 21e eeuw: de mixtape was beter.
Tracklist:
Deluxe Edition bonus tracks:
