Twee weken lang kon en mocht er van alles; de eerste festivals vonden plaats. Niet online, maar in real life, hoe we ’t lang niet hadden gezien. Eenmaal binnen hoefde je niet te houden aan de 1,5-maatregel en werd er geflirt, en geknuffeld met mensen die je lang niet had gezien. Iedereen had zich immers aan het protocol gehouden, toch? Naar een speciaal testcentrum geweest, een gezondheidscheck ingevuld een negatieve testuitslag in de app geladen… toch?
De praktijk wijst anders uit; er is een hoop gesjoemeld; testen werden vervalst en uitgewisseld, wat resulteerde in de nodige coronahaarden door het hele land, waardoor de besmettingscijfers exponentieel stijgen. Door die mensen, besluit het kabinet vanavond met aanvullende maatregelen te komen. De evenementensector kijkt vanavond massaal met knikkende knieën naar de persconferentie, want het festival- en concertseizoen dat er éven héél rooskleurig uitzag, staat weer op losse schroeven.
Het ziet ernaar uit dat we vanaf dit weekend, mocht je de deur uit willen voor een evenement, gebonden bent aan maximaal duizend mensen, op anderhalve meter afstand, zittend. Omdat we daar voor ons gevoel al voorbij waren, is dit een stap terug. Gelukkig gebeurt dit allemaal op de magische datum van 9 juli 2021. Een datum waarop je terug kunt vallen op onze gezamenlijke passie: hiphop. Een hele hoop artiesten droppen vandaag hun projecten, waardoor je wellicht even aan de werkelijkheid kunt ontsnappen. We zetten er vijf voor je op een rij!
De uit Long Beach, California opgegroeide Vince Staples drukt al zeven jaar een dikke stempel op de hiphopscene. Dankzij geweldig gedetailleerde straatverhalen, heerlijke one-liners en plotseling opduikende humoristische passages in zijn raps. Zijn nieuwe album vernoemde hij naar zichzelf en daarop neemt hij gas terug. Geen uitbundige instrumentals, maar ingetogen en trage ritmes, allemaal door Kenny Beats. Geen interludes door collega-rappers, maar door zijn moeder en vrienden. Het maakt Vince allemaal niet uit; die onderstreept andermaal zijn cultstatus met een overdosis authenticiteit, op zijn meest persoonlijke werk tot nu toe.
Ja, die collabo die al maanden werd geteased op Reddit is vurig, ook al doet MF DOOM maar twee bars. De opening van Westside Gunn op enkel de samples mag er zijn, en naarmate de track zich ontvouwt, worden er steeds meer muzikale elementen toegevoegd. IDK zelf kanaliseert een innerlijke 00’s Kanye-energie, en Jay Elec sluit af met enkel facts. Wat er muzikaal gebeurt in Red, geldt eigenlijk voor de hele plaat; het nieuwe album is sonisch belachelijk breed. Soulvolle beats bieden ruimte voor introspectieve teksten, maar er zijn ook stuiteranthems voor in de clubs (voor als het ooit écht weer mag) op te vinden. Een dansbare beat van The Neptunes bijvoorbeeld, maar ook een couplet van Slick Rick; het is simpelweg teveel om alles in één keer te beseffen. Een plaat waar je je heerlijk in kunt laten onderdompelen.
Slechts een half jaar geleden was hij de eerste artiest op de cover van deze website, naar aanleiding van zijn album Chossellonië 2. Nu keert de Antwerpse Freddie Konings alweer terug met DUDAS, een nieuwe plaat. En daarop is het wederom trappen geblazen, maar dan melodischer dan ooit tevoren. “Vergelijk me niet met rappers, baby, doe normaal!”, klinkt het half-zingend in de openingstrack. En iets later: “Ben opzoek naar een T, geen munt.” In die twee zinnen zit eigenlijk de hele mindstate van Konings verwerkt: hij is niet van de velen, maar een unieke persoonlijkheid. Het doel is dan minder uniek: een berg centen. Zigeuner-getokkel halverwege het album laat hem de grote verandering in zijn leven uit de doeken doen: “Kom van freestylen op het web, djalla’s seren op een step / maar nu zie ik alleen doezoe’s door die streams!” En ondanks dat het album wederom in het almaar groeiende Top Notch Belgium verschijnt, blijft Freddie vechten, want: “Ik ben nu getekend, maar dat betekent niks.” De honger van Freddie is niet te stillen en klinkt door in elke lettergreep op DUDAS.
Hiphop, pop, rap, r&b. In het Nederlands, in het Engels of in het Frans. Ziggend én rappend. Opgegroeid in België, maar met Congolese wortels. Na voorgaande zinnen snap je dat de invloeden die je hoort in de muziek van Bryan Mg overal vandaan kunnen komen. Reggaeton-ritmes, fluiten, saxofonen, akoestische gitaren maar ook drillbeats; het nieuwe album zit vol met slimme melodieën die gemakkelijk je hoofd in sluipen. Er wordt gepocht over merkkleding en auto’s, maar er wordt ook bewezen wat Bryan Mg eigenlijk is; een ghetto superstar. Een dames-magneet, die iedereen om hem heen ziet smeken voor een foto, en tegelijkertijd een trapper die zijn mindset op een miljoen heeft. Dat maakt dat zijn muziek de volle breedte van alle voorgenoemde genres verkent. Bryan Mg is een superster.
Nadat hij het uitstekende debuutalbum Dear Annie uitbracht in 2018, op tour mocht met Kendrick Lamar en had samengewerkt met Clairo, verklaarde hij het zelf: “Rejjie Snow is dead.” We zijn drie jaar verder, en niets is minder waar. De springlevende Ierse muzikant, in het echte leven Alex Anyaegbunam, is in topvorm en laat dat horen met een nieuw album. Baw Baw Black Sheep is de onofficiële soundtrack van zijn favoriete film uit zijn kindertijd: Willy Wonka & The Chocolate Factory. Twinkelende keys en een jongeman die dient als gids, loodst je door het brein van Snow. Cam O’bi -bekend van werk met Chance The Rapper- is de muzikale gids en levert een relaxte ondergrond aan. Dit album kent chille en jazzy grooves, een MF DOOM-featuring (ook hier!) en het onmiskenbare talent van Tinashe en Snoh Aalegra. Maar het is toch echt Snow zelf als ster van de show. Hij spoort je aan om je eigen verhaal te creëeren en erin te schijnen als nooit tevoren.
