De cover art gaf al een dat Snoop een ouderwets west coast rap album ging maken met Neva Left, en als in de openingstrack dezelfde loop van The Charmels te horen is als Rza gebruikte op Wu-Tang’s C.R.E.A.M., weet je helemaal zeker dat puristen op The Doggfather’s vijftiende plaat op hun wenken bediend worden.
Features van Too $hort en KRS-One bevestigen dat gevoel nog meer, en daarnaast vervullen veteranen Redman, Method Man en B-Real een glansrol in stoners anthem Mount Kushmore. Met een remix van Vapors dropt Uncle Snoop zelfs een cover van een eigen track uit zijn Death Row dagen, die van origine nota bene weer geïnspireerd was op eerder werk van Biz Markie.
Gelukkig betekenen al die old school verwijzingen niet dat Snoop zichzelf forceert ineens weer de gangster te zijn die hij in de jaren ’90 was. Ruimte voor nieuwere producties is er ook (zoals in Lavender, zijn geslaagde samenwerking met jazz trio BADBADNOTGOOD en Kaytranada, of de wavy synths in Trash Bags), maar die zijn veelal zonnig en funky, en sluiten daarbij mooi aan op zijn eerdere geluid.
Het is vooral dat geluid uit zijn vroege carrière waar Snoop hier op terug lijkt te grijpen. Hij noemt zichzelf net zo makkelijk de “Miles Davis of gangbangin'” als dat hij rapt over fietsen door het park met zijn kleinzoon (op het zomerse Go On), en in beiden gevallen klinkt hij even smooth als altijd.
Snoop Neva Left.
