De mensen die het dichtst bij je staan, kunnen je het zwaarst kwetsen. Daar is Lil Wayne op harde wijze achtergekomen, door het slepende juridische conflict dat hij de afgelopen jaren voerde met Brian ‘Birdman’ Williams, de man die hij ooit als vaderfiguur zag. De Cash Money Records-president staat erom bekend zelden royalties uit te betalen—producer Bangladesh moest in 2010 al een rechtszaak beginnen om voor de beat van monsterhit A Milli ook maar iets betaald te krijgen. Dat Birdman zijn eigen pupil Weezy echter ook al jaren een loer draaide, zal meer dan alleen financieel pijn gedaan hebben.
“Aan al mijn fans, ik wil dat jullie weten dat mijn album niet uit is omdat Baby & Cash Money weigeren het uit te brengen. Dit is niet mijn fout. Het spijt me diep voor al mijn fans maar nog meer voor mijzelf en mijn familie dat we in deze situatie gebracht zijn. Ik wil weg bij dit label en niks met deze mensen te maken hebben, maar makkelijk is het niet”, twitterde hij al in 2014. “Ik ben een gevangene en mijn creativiteit ook. Nogmaals, het spijt me oprecht en ik neem het je niet kwalijk als je het wachten op mij en dit album beu bent. Maar bedankt.”
Vijf jaar lang kon Wayne geen albums uitbrengen. In 2015 sleepte hij Cash Money voor het gerecht, en die zaak werd in juni dit jaar eindelijk afgerond. De rechter hoefde daarvoor geen oordeel te vellen, want Universal Records kocht Weezy uiteindelijk vrij bij zijn voormalige label voor een onbekend bedrag (een hardnekkig gerucht wil dat het om 10 miljoen dollar gaat). Datzelfde label kan daardoor nu eindelijk Carter V uitbrengen, een album dat sinds de eerste aankondiging ervan, inmiddels mythische status aangenomen had. Sinds afgelopen weekend kunnen fans beoordelen of die status verdiend is.
Het korte antwoord: Nee.
Wayne heeft zijn creatieve honger enigszins kunnen stillen door het droppen van mixtapes met DJ Drama, en de laatste jaren leek hij daarop zijn lol in het rappen ook weer herwonnen te hebben. Maar hij is al die jaren ook blijven schaven aan Carter V, wat deels blijkt uit de verschillende tijdperken waarin de tracks opgenomen zijn. Zo horen we de samenwerking met Travis Scott die hij in 2014 al naar buiten wilde brengen, maar ook een onlangs opgenomen postume samenwerking met de recentelijk overleden XXXTentacion, die toen nog aan het begin van zijn carrière stond. En de lori-beat van Took His Time lekte eerder al met heel andere verses, en Bye Bae als titel.
Het is onmogelijk om te zeggen hoe de tracklist van Carter V er exact uit zou zien, als deze op een eerder moment in de afgelopen vijf jaar uitgebracht zou zijn. Maar dat deze een stuk beknopter zou zijn lijkt voor de hand te liggen. Dat het voor Wayne lastig kiezen was in de berg tracks die hij gedurende een half decennium opnam, is logisch. Maar een striktere selectie, had waarschijnlijk wel een sterker album opgeleverd dan de anderhalf uur die we nu verspreid over 23 tracks te verstouwen krijgen. En om dat te bewijzen, gaan we bij deze zelf die selectie doen. Daarvoor plaatsen we elke track op één van drie lijsten: ja, nee of misschien. Let’s go!
I Love You Dwayne, de intro van de plaat is geen raptrack, maar een persoonlijk verhaal van Weezy’s moeder die dat letterlijk huilend verteld. Het is wat aan de lange kant, maar huilende moeders schrappen we niet, dus dit komt automatisch op de Ja-lijst. De rest van deze lijst bevat simpelweg de tracks die niet ontbreken mogen.
Mona Lisa bijvoorbeeld, een uitstekende storytelling-track met Kendrick Lamar. Of Used 2, waarin de opbouw van de beat perfect aansluit op de toenemende dramatiek in Wayne’s verses. Tijdens Dope Niggaz werkt hij samen met Snoop aan een reïnterpretatie van van Dre’s Xxplosive en horen we mixtape-Weezy in optima forma en op Open Safe spit hij onafgebroken en met hoorbaar plezier een DJ Mustard-beat vol zonder zelfs maar aan een refrein te denken. De lijst van moetjes ziet eruit als volgt:
Op de misschien-lijst staan tracks als Can’t Be Broken, dat sterke verses maar een vervelende zoetsappig refrein heeft, de Zaytoven-productie Problems die op zichzelf prima is, maar weinig aan het geheel toevoegt, en Hittas, dat effectief aangekleed wordt met interviewfragmenten, maar in de verses zelf juist relatief weinig te zeggen heeft. Dedicate, waarin Wayne tof doet op een beat met een sterke reggaevibe, en een chopped & screwed-sample van 2 Chainz het refrein vormt, is ook een prima track, maar wellicht qua toon en inhoud net wat te luchtig om van toegevoegde waarde te zijn. Dit zijn dus de misschien-gevallen.
De NEE-lijst
In Dark Side of the Moon zingen Weezy en Nicki Minaj een dermate maagzuur-omhooghalend duet over de liefde dat je je afvraagt of dit album niet gesponsord wordt door Rennie. Don’t Cry is een postume samenwerking met XXXTentacion, wiens (toegegeven, tamelijk vergezochte) naam Wayne tweemaal toe op onbedoeld hilarische wijze vernachelt tot “Triple Extension”. De bliksemsnel rappende Wayne aan het begin van Demon vloekt zo sterk met de kalme beat eronder dat je de DJ die deze blend gemaakt heeft acuut op wilt laten sluiten, totdat je je beseft dat het helemaal geen blend is, en Start This Shit Off Right heeft een brug waarin Ashanti—wiens gekweel nog nooit een rapnummer beter heeft gemaakt—een halve minuut lang random geluiden kreunt.
Al deze tracks dienen in een kluis gestopt te worden die men direct af laat zinken in de Marianentrog.
Een blik op de Ja-lijst laat zien dat er eigenlijk al direct genoeg tracks zijn om een album te vullen. Less is more, dus alleen puzzelen over de volgorde blijft over. De intro blijft overeind, die zou überhaupt nergens anders passen. Daarop aansluitend is wel een track met behoorlijk wat pathos nodig, want een huilende moeder is niet bepaald de juiste vibe om een party-anthem in te luiden. Het persoonlijke Open Letter is daarvoor zowel qua inhoud als geluid geschikt, en het feit dat Wayne voordat hij begint zijn keel schraapt laat het al helemaal perfect werken als opener.
Om niet in de sombere vibe te blijven hangen is een absolute banger nodig; zo’n track die je eigenlijk na het luisteren meteen weer horen wilt en in de toekomst een onmisbaar element van elke live-set wordt. Dat is Uproar, een anthem zoals we lange tijd niet van hem of producer Swizz Beatz gehoord hebben. De geluidsfragmenten van een publiek dat zijn naam scandeert maken het geheel af: we zijn in het Colosseum en Weezy is onze gladiator. Are you not entertained?!?
Nu komen we onverwachts toch voor een probleem te staan, want alle overige tracks hebben een overwegend melancholische, introspectieve of dramatische vibe. Geen van allen sluiten goed aan op zo’n stadionknaller, dus duiken we de misschien-stapel in. Dedicate kan met zijn speelse mellow vibe een logische brug vormen, en Wayne flowt er gewoon lekker op, zoals hij eigenlijk altijd doet wanneer hij met Jamaicaanse stijlen flirt. Deze gaat terug de tracklist in, en laten we volgen door storytelling-track Mona Lisa. “Creme de la, creme de la creole / Couple a cracks in the mirror, even through the cracks I see no cracks in me though” spit Wayne op Dope New Gospel, dat we een tweeluik laten vormen met Dope Niggaz: “I grew up around dope niggas and cold killas / and most niggas was both, nigga”.
Het zijn beide nummers waarin Wayne terugblikt op zijn leven, en de melancholische trap van Let It Fly sluit daar qua geluid mooi op aan. “Wayne en ik maakten something crazy for C5 en on my mama, ik ga janken als het niet uitkomt”, zo twitterde Travis Scott in 2014 toen al het drama rond de plaat bekend werd. Gelukkig klinkt de track na al die jaren nog steeds fris. Wayne houct tijdens zijn verse een wedstrijd met zichzelf in het maximaal inzetten van één woord in meerdere betekenissen, en daarop past de barrage aan bars van Open Safe dan weer.
Op Used 2 rapt Wayne zonder namen te noemen frustraties over mensen die hem verraden hebben van zich af. De beat gaat crescendo samen met zijn verses die oplopen in dramatische inhoud en voordracht. Let It All Work Out (met een sample van de altijd prettig schurende stem van Sampha als refrein) verhaalt over een mislukte zelfmoordpoging die Wayne deed, en hij prijst zichzelf erin gelukkig dat de poging niet slaagde, en hij uiteindelijk zijn leven weer op de rails kreeg. Een indrukwekkende afsluiter, die we ook op onze ingekorte versie graag handhaven.
Voilá, 11 tracks (10 songs en een intro), in een logische volgorde en een enkele spanningsboog. Een goede 40 minuten en je bent er klaar mee, maar alle nummers blijven zo wel een stuk langer hangen. De volgende rapper die overweegt een album van meer dan twintig tracks uit te brengen mag ons gerust een belletje geven.
