Augustus is begonnen en is tot nu toe héét. En alsof het niet genoeg wat de hittegolf ons tot nu toe brengt, komt er ook nog een dikke dosis hiphop uit. We doen ’t volgens hetzelfde recept als vorige week: met korte en bondige recensies tippen wij je waar je deze week op play moet klikken. Rook uit de thermometers en rook uit de speakers dus.
Silence is het resultaat van het harde werken van de jonge, alternatieve hiphopartiest OASE. De nu 20-jarige HBA-student rapt, zingt en produceert, maar begon ooit als gitarist. Toen hij zich ooit in die hoedanigheid inschreef voor een opleiding maar niet werd aangenomen, vond hij pas echt zijn roeping; het maken van Nederlandse rap. De EP Silence is zijn nieuwe wapenfeit. Aan zijn stem kleeft het ene moment een rauwe rafelrand, het andere moment geeft hij ‘m een licht Autotune-zetje mee, maar vaak is dat niet eens nodig. Het resultaat is een kwartier aan donkere muziek; over de leegte in zijn ziel, zijn eenzaamheid, zijn gebrek aan vertrouwen in de medemens en zijn pijn uit het verleden. De dreigende keys, duistere bassen, en het mellow gitaarspel worden begeleid door trappy bassen. OASE roeit tussen de witte wieven op een meer waar nog geen andere rapper de peddels heeft durven pakken. Hopelijk vindt hij er zijn rust.
Eerder dit jaar verloor rapper Fred The Godson de strijd met corona. Doordat hij het virus opliep, ging de werking van zijn nieren sterk achteruit, met nierfalen tot gevolg. En in navolging van Juice WRLD, Pop Smoke en Mac Miller brengen ook zijn nabestaanden in 2020 een plaat van hem postuum uit. Fred The Godson werd eigenlijk met elke release beter. Op GodSon is Jay Pharaoh de enige featuring. De rest van de beats, die volzitten met gechopte soul-vocals en stevige drumpartijen, rapt hij zelf vol. De producties klinken alsof ze stuk voor stuk uit de hoogtijdagen van The Diplomats hadden kunnen komen, Fred zelf rapt geen woord teveel en klinkt ijzig kalm met zijn New York gutter lyricism. Het is wel wrang om hem “Rest in peace, Prodigy” te horen zeggen, wetende dat hijzelf inmiddels ook aan de hemelpoort heeft gestaan.
Aminé is een van ’s werelds grootste rapdiamten. De innovatieve artiest uit Portland brengt met Limbo zijn meest ambitieuze plaat tot nu toe uit. Op dit album deelt hij de meest persoonlijke aantekeningen die hij afgelopen jaren op papier zette. Hoe zijn groeiende roem indruk op hem maakte en wat de dood van Kobe Bryant eerder dit jaar voor hem betekende. Dat laatste zet hij uiteen op een gospel-achtige productie vol vervormende effecten. Naast de persoonlijk noten, zijn ook de muzikale noten om van te smullen. Op Can’t Decide worden heel veel lagen toegevoegd en klinken dikke beats met subtiele gitaren. Een mix van trap, blues, r&b en reggaeton is het resultaat. Maar het psychedelische gevoel dat het grootste deel van de nummers met zich meebrengt is wat je het meest bijblijft.
In 2002 kwamen Slug van Atmosphere en Murs van Living Legends bij elkaar voor Felt: A Tribute to Christina Ricci, geproduceerd door Grouch. De samenwerking tussen de twee underground-helden smaakte naar meer en groeide uit tot een trilogie. Felt 2 werd geproduceerd door Ant en voor Felt 3 tekende Aesop Rock voor de beats. Eerder deze week dropte het duo al een nieuwe single genaamd Name In Ya Moth en vandaag, elf jaar na hun laatste gezamenlijke album worden we verrast met een compleet nieuwe plaat! Felt 4 U bevat voor het eerst gastartiesten. Te weten de eerdere Felt-familieleden Grouch en Aesop Rock, een sublieme hook van zangeres Blimes en een alias van Blueprint genaamd Shepard Albertson. Slug en Murs reflecteren op de veranderingen in de wereld en hun eigen levens van de afgelopen elf jaar. Het Felt-verhaal is verre van voorbij en krijgt met Felt 4 U een mooi hoofdstuk toegevoegd.
