Op de introtrack Still Diggin With Buck windt hij er geen doekjes om: A brand new R.A. the Rugged Man album, this is a historical moment rapt hij vol zelfvertrouwen. De beat van Buckwild had zo uit de jaren 90 kunnen komen en vormt een prima achtergrond voor R.A. om zijn intenties uiteen te zetten. Deze plaat is niet gevuld met trippy emo hipster rapping or girly acting skateboarders en al helemaal niet gericht op het maken van hits. It’s about credibility of being one of the great technicians. Door de intro af te sluiten met een verwijzing naar de geboorteplaats van hiphop (Lets get it started like Kool Herc did in that Sedgwick Avenue rec room) zet hij zichzelf heel bewust in een historisch perspectief dat hoge verwachtingen schept. Verwachtingen die hij niet van plan is in te lossen door hiphop een nieuwe richting in te sturen, maar juist door terug naar de basis te gaan. Het daaropvolgende The People’s Champ is een energieke brag ’n boast track waarop hij al solide punchlines laat horen, maar op Definition of a Rap Flow (Albee 3000) gaat R.A. pas echt los. De ritmische opeenstapeling van bijna continu klankrijm gaat op een slopend tempo, maar rolt er net zo schijnbaar achteloos uit als Messi met de bal dribbelt. Zoals alleen echte grootmeesters dat kunnen, laat hij deze verbale acrobatiek gemakkelijk lijken. Laat je echter niet bedotten door de vrolijke beat en relaxte toon van de track; op dezelfde sample die Biz Markie gebruikte voor Albee Square Mall, een track waarnaar in het nummer ook muzikaal geknipoogd wordt, bewijst the Rugged Man over een feilloze techniek van eenzame klasse te beschikken.
Technische hoogstandjes zijn leuk, maar met acrobatiek alleen is een boeiend album niet te vullen. Met tracks als Learn Truth, waarop hij samen met Talib Kweli een reeks zwarte bladzijdes uit de wereldgeschiedenis beschrijft, wordt er dan ook een andere dimensie aan het album toegevoegd. De sample van Chuck D in het refrein (Take a piece of America back!) geeft de track een militante toon die R.A. absoluut niet misstaat. Op Media Midgets valt hij op niet mis te verstane wijze de media-industrie aan en beschrijft hoe zij volgens hem het wereldpubliek manipuleren. Dat hij daar even compromisloos in is als altijd, zal mensen die zijn carrière al langer volgen niet verbazen. Zijn debuutalbum The Night Of The Bloody Apes werd in 1994 niet uitgebracht nadat hij het in een geschil met het label zelf besloot te bootleggen en op straat te verhandelen. Toch lijkt de man die zich toen Crustified Dibbs noemde een stuk volwassener geworden, en kan hij naast de puberale grappen en zelfspot die hem zo lang kenmerkte inmiddels een hoop meer laten horen. Hoewel hij op Shoot Me In The Head rapt dat hij politiek aan Dead Prez en Immortal Technique over moet laten, gaan de meer maatschappijkritische teksten hem prima af. Dat nummer heeft overigens wel de eerdergenoemde soort humor in overvloed in zich, maar waar dat op zijn eerdere werk vaak de hoofdmoot was, vormt dit nu een van de thema’s binnen een bredere verscheidenheid. Op afsluiter Still Get Through the Day (bonustrack Make You Famous niet meegerekend) ontpopt hij zich zelfs even tot motivationeel spreker, en op titeltrack Legends Never Die (Daddy’s Halo) horen we een ode aan zijn aan kanker overleden vader die dankzij de oprechte emotie en persoonlijke lyrics direct tot een hoogtepunt in zijn oeuvre uitstijgt. You was my teacher, my idol, I worshipped you, you was the best, daddy. You lived a tough life, now get some rest, daddy hoor je hem aan het einde van het nummer met brekende stem rappen en wie dan niet de neiging heeft om even zijn eigen pa te bellen is waarschijnlijk van steen.
Het enige minpunt aan het album is Luv To Fuk, waarin R.A. opschept over zijn bedprestaties en Eamon een refrein zingt dat beter op een R. Kelly plaat had gepast. Het lijkt een handreiking aan zijn fans van het eerste uur te zijn, maar is in verhouding tot de rest van de plaat net een tikje te clichématig om de platvloersheid, die op Shoot Me In The Head wel werkt, ook daadwerkelijk leuk te maken. Het is een misstap die je hem gemakkelijk vergeeft op een plaat waar uitstekend gerapt wordt over stuk voor stuk solide boombap-beats. De gasten leveren allemaal uitstekend werk af en R.A. the Rugged Man zelf is door de jaren heen enorm gegroeid als songschrijver, terwijl hij beschikt over een techniek die menig rapper alleen maar heel jaloers ontleden en bestuderen kan. Het recept is simpel, de uitwerking ervan magnifiek. Legends Never Die is puristenrap pur sang, van het allerhoogste kaliber.
Tracklist:
01. Still Diggin Wit Buck
02. The People's Champ
03. Definition Of A Rap Flow (ft. Amalie Bruun)
04. Learn Truth (ft. Talib Kweli)
05. Bang Boogie
06. Tom Thum
07. Holla-Loo-Yuh (ft. Tech N9ne & Krizz Kaliko)
08. Media Midgets
09. Shoot Me In The Head
10. Legends Never Die (Daddy's Halo)
11. The Dangerous Three (ft. Brother Ali & Masta Ace)
12. Luv To Fuk (ft. Eamon)
13. Underground Hitz (ft. Hopsin)
14. Laugh, Clown, Laugh
15. Sam Pecknpah (ft. Vinnie Paz & Sadat X)
16. Outro
17. Still Get Through The Day (ft. Eamon)
18. Bonus: Make You Famous (ft. Block McCloud)
