Een serie maken die Brussel weerspiegelt als de bipolaire stad die ze is; wonderschoon voor het oog, maar diep van binnen spijkerhard. Zwangere Guy en Frederik Daem waagden zich eraan met Putain. De serie loopt nog, maar onze beschouwing is alvast online, inclusief het dringende advies om de benauwende en aangrijpende serie te gaan zien.
Daklozen, junkies, hangjongeren, dealers en andere dolende zielen; ze klonteren samen in het hart van Brussel. Het is er een komen en gaan van karakters, maar naar kansen moet iedereen bijzonder goed zoeken. De Belgische hoofdstad wordt in Putain geportretteerd als harde leefomgeving In het oorlogsgebied dat de negentien gemeenten van de stad vormen, dien je je eigen territorium af te bakenen terwijl gedeald moet worden met de dagelijkse sleur. Zo ook Gigi.
De serie – in België beschikbaar op Streamz en in Nederland via Videoland – volgt het leven van het jonge straatschoffie, die door zijn thuissituatie amper beschikt over een bed, laat staan geld. Maar Gigi (gespeeld door Liam Jacqmin, die daarvoor letterlijk van de straat werd geplukt) leeft niet in het moment, maar denkt altijd twee stappen vooruit. “Ik ben miljonair, het staat nog niet op mijn rekening”, luidt zijn lijfspreuk. Die komt overigens diep in de serie als een boemerang in zijn gezicht.
Om bij die gedroomde status te geraken doolt hij langs de donkerste uithoeken van de stad, en onder de trappen van de trein- en metrostations door. Als de 17-jarige driftkikker die hij is spijbelt hij vaker dan dat hij daadwerkelijk op school te vinden is, crasht hij om de haverklap ergens anders, steelt hij een ontwerp om er vervolgens hoodies van te verkopen, werkt hij in het zwart bij in de bouw en dwaalt hij ogenschijnlijk doelloos door het leven.
Wat moet hij anders? Zijn moeder (een glansrol door alleskunner Liesa van der Aa) haalt de man in huis die haar verslaafd maakte aan drugs, zijn vader (Zwangere Guy’s acteerdebuut) zit tot zijn nek in de schulden. Aan de ene kant vindt hij een zak pillen, aan de andere kant zit een alcoholist biertjes te drinken met vrienden in de kantine bij Anderlecht. Als je niet links of rechts kunt, is er maar één mogelijkheid; op eigen houtje rechtdoor. Nou ja, op eigen houtje; zijn vrienden – Snokki, Rania, Gregory, Yves en Zola – staan voor hem klaar. Maar ondertussen moeten ook zij zich ook een weg door hun eigen problemen zien te manoeuvreren.
En door het fraaie camerawerk, want wat zit Putain technisch en cinematografisch heerlijk in elkaar. Ondanks het toegankelijke format – 30 minuten per episode – bieden ze geen kans om gemakkelijk te bingen. De harde realiteit achter verslaving en verwaarlozing komt als een klap op de plek waar deze website naar vernoemd is; recht in je smoel. Controverses worden niet vermeden, net als af en toe een gitzwarte humoristische inslag.
Ondertussen komen de fictieve muren die de stadsgrenzen van Brussel vormen op hen af. Op iedere kubieke meter van de stad lijkt iemand te leven met eigen heisa. Ook Gigi’s persoonlijke ruimte lijkt constant te krimpen. Daardoor voelt Putain benauwend aan, maar precies als het allemaal teveel dreigt te worden, is daar weer een reikende hand.
Is die van iemand die te vertrouwen valt, of juist iemand die enkel gaat voor eigen gewin? Voor het antwoord kijk je het beste mee over de schouders van Gigi en zijn vrienden. Zelfs op de rustpunten is Putain aangrijpend.
De soundtrack is eveneens te beluisteren: